Minikul (voor 13.10.15)
Erg klimaat- en milieubewust ben ik nooit geweest. Zeker, ik doe geen rare dingen, laat geen papiertjes en ander afval slingeren en ik gooi (meestal) alles wat in de groene container moet ook in die verzamelbak. Maar voor de rest laat ik de verwarming lekker branden, al zou dat klimaattechnisch meestal best een graadje of twee minder kunnen en staat de tv uit gemakzucht continu op stand by. Ook douche ik nog steeds langer dan strikt nodig is. Het gemak dient me. Nog steeds. Maar toch…
Het Gat in de Ozonlaag, een jaar of twintig geleden bijna dagelijks een hot item in de media, de CO2-uitstoot idem dito, hebben me destijds best, heel eventjes maar overigens, aan het denken gezet. Alles went en steeds weer kwamen er toen andere, ongunstigere maar ook gunstige, cijfers over de uitstoot in de openbaarheid. Laat eerst maar, ‘ze’ weten het zelf niet. Dat dachten ook de meeste media en dus gaat negenennegentig procent van de mensheid waaronder ook ik ‘gewoon’ weer over tot de orde van de dag.
Tot die pakweg ene procent die er wel steeds dieper op doorgaat, behoort de Volkskrant. Ik vind het vaak een wat azijnpisserige krant – nu wat genuanceerder dan voorheen – maar ik lees, om me te oriënteren of, wat ook wel gebeurt, me te ergeren het blad tien keer intensiever dan het regionale dagblad dat dagelijks door mijn brievenbus komt. De Volkskrant analyseerde onlangs in een in mijn lekenogen goed onderbouwd artikel de toekomstige toestand van de wereld. Klimaatveranderingen kun je niet (meer) ontkennen, luidde de strekking. Daar moeten we op anticiperen want de gevolgen zijn nu al merkbaar: droogtes en bosbranden, verzuurde oceanen, overstroomde rivieren. Dat gaat, als ‘we’, jawel: we, niets ondernemen steeds verder. De wetenschap is het er unaniem over eens dat de aarde niet meer dan twee graden Celsius moet opwarmen, anders wordt het voor de mensheid erg ongemakkelijk om hier te leven. Maar met onze huidige leefstijl koersen we af op een stijging van 4 tot 6 graden in deze eeuw. En dat wordt voor de generaties na ons funest…
Dat hakt er in. We, jawel: alweer we, moeten daar wat aan doen, vind ook ik. De problematiek houdt me zéér bezig. Ik krijg er koppijn van. Dús ga ik nu eerst maar eens even een heerlijke warme douche tussendoor nemen om mijn hoofd ‘vrij’ te maken. En daarna ga ik met de auto fijn een uurtje in onze mooie natuur rondrijden. Genieten nu het nog kan. Maar morgen ga ik er echt wat aan doen. Bewuster leven.
Henk Hendriks