Minikul (voor 29.09.15)

minikul

Je zou ze Guilty Pleasures kunnen noemen. Dingen die je leuk vindt maar die je volgens de traditionele normen eigenlijk níet leuk zou moeten vinden. Zo kijkt mijn vrouw graag elke werkdag ‘s avonds even een half uurtje naar de reality soap Utopia op SBS 6. Ik kijk dan min of meer ‘noodgedwongen’, maar zo langzamerhand eerlijker gezegd voor de ‘aardigheid’, ook mee. Om mijn in de loop der tijd steeds groter wordende interesse te camoufleren doe ik er dan toch altijd wel wat neerbuigend over. Vooral om haar te plagen. Maar hoe langer ik nu kijk beginnen de personages die aan deze soap meedoen toch meer grip op me te krijgen. Ik heb namelijk voor-(heel weinig) en af-(heel veel)keuren voor de daarin figurerende amateur soapies ontwikkeld. Dat vind ik ook het slimme aan deze John de Mol productie waarvan ik ernstig blijf vermoeden dat het allemaal doorgestoken kaart is. Dat de ‘sterren’ zó zijn en worden (want d’r gaat er steeds eentje uit met een nieuwe daarvoor in de plaats) uitgekozen, dat je een dwarsdoorsnee van de maatschappij met al zijn extremen krijgt. Knap, maar nogmaals: ik blíjf twijfelen of het allemaal niet voorgekookt is….

Meteen na Utopia zap ik door naar RTL7 waar dan de (ook reality) serie Stop Politie in volle gang is. Dat is één van de vele producties (Stop politie, Wegmisbruikers, Blik op de Weg, enzovoorts) die kennelijk weinig kosten maar toch een groot publiek blijven trekken. Zoals ik, want mijn vrouw vindt dáár weer niks aan. Zegt ze. Maar ook zij kijkt al dan niet gedwee mee, als de politie - wat hebben vooral motoragenten vaak martiale snorren; teken van potente mannelijkheid? – de achtervolging op een bromfietser zonder helm inzet. En wat geniet ik stilletjes van de opmerkingen die de in een ‘neutrale’ politieauto zittende dienders tijdens hun achtervolging van een ver de maximum snelheid overschrijdende automobilist maken. Vooral wanneer ze, vlak voor het ‘staande houden’, de in mijn wat perfide oren met ingetogen voldoening opmerking maken: ‘Dat wordt een invordering’. Een kwalijke Guilty Pleasure mijnerzijds, ik beken.

Onze tv-avond krijgt echter een gezamenlijke Guilty Pleasure als op beide bovengenoemde programma’s Voetbal Inside, voorheen Voetbal International, volgt. Buitensporig grof, vaak té. We zijn er na drie kwartier, hooguit een uurtje, ook wel goed zat van. Tóch kijken we elke keer weer naar Gijp, Derksen, Genee en Hansie Pansie.

Maar wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.

Henk Hendriks

UIT DE KRANT