Minikul week 24 “15

Als puber was ik dol op kermissen. Nu minder. Want ook daar is tegenwoordig het thema: Hoe hoger hoe beter. Hoe gekker hoe mooier en hoe spannender hoe geliefder. Er valt op kermissen weinig romantiekerigs meer te beleven. Nou ja, op kleine kermissen schijnt af en toe nog wel eens een ‘rups’ te staan. Zo’n draaimolen met bakjes waarin je getweeën naast elkaar zit en waar tijdens het ronddraaien opeens als een rups een ‘kap’ over die bakjes heen gaat zodat je je meisje ongezien kunt kussen. En misschien eventjes vluchtig verder kunt verkennen. De kap blijft maar heel even dicht. Ik stond altijd gefascineerd bij de tent waarin een – in mijn kinderogen – mooie blonde vrouw van ‘Mensch in Geraamte’ veranderde. Hoe bestaat het! Kwestie van spiegels, werd me later verteld. Waarmee het sprookje werd doorbroken. En dan had je ook nog de Vrouw met de Baard en de Drie Borsten. Mooi, spannend zelfs, vond ik de bokstent waar een wat je nu bodybuilder-met-sixpack zou noemen burgers, boeren en buitenlui op luide toon ‘uitnodigde’ in de tent tegen hem te boksen. Wie won, verdiende een tientje. Tien gulden! Dus was er altijd wel een opgeschoten knaap, beetje in de olie en opgefokt door zijn even halfdronken vrienden of om op zijn kermisvriendin indruk te maken, die daar in trapte. En natuurlijk verloor ie bijna altijd, maar de kans op een tientje was niet te versmaden. Slechts af en toe won er eentje, kennelijk om de spanning er in te houden. Maar dat bleek dan, als je lang buiten bleef staan kijken wat ik deed, altijd dezelfde winnaar te zijn. Zeg maar een compagnon in het kermiscomplot. Het meest geobsedeerd werd ik toch door het Theater-Variété Mullens – ik herinner me de naam nog uit duizenden – waar de voorstelling op het podium vóór de tent veel langer duurde dan het optreden à raison van een kwartje binnen. Wel een half uur lang stonden de artiesten het toegestroomde publiek vóór de tent te animeren om naar binnen te gaan. Een scharminkelig danseresje voerde er een primitief dansje op. Een trompettist blies wat hortend en stotend een deuntje, een blinde ezel  ‘vertelde’ met zijn poten hoeveel twee plus twee was. Waarna, als de tent na lang aandringen vol was, de voorstelling binnen met als hoogtepunt een koorddanser vijftig centimeter boven de grond hooguit een kwartiertje duurde. Ik mis die romantiek.    
Henk Hendriks