Minikul week 25

Ben ik, van nature een pure papieren krantenman, tóch voor de bijl gegaan. Ik keek tot dusverre na elke vakantie – nadat ik snel de briefpost had doorgenomen – altijd meteen begerig naar de kranten en tijdschriften die de buurvrouw keurig op een stapel, soort bij soort, had gelegd. Nu was (bijna) het eerste dat ik deed mijn computer opstarten. Om daarna mijn mailbox te kunnen openen. ‘Hoho,’riep mijn wederhelft nog, ‘zou je niet eerst de koffers even voor mij op bed willen zetten zodat ik ze kan uitpakken’. Maar toen ik dat klusje had geklaard, klikte ik het scherm aan. Dat lichtte op met in totaal 481 mailtjes van de afgelopen drie vakantieweken. Veel prullenbakspul. Zoals nieuwsbrieven over vakantieveilingen en speciale hotelaanbiedingen. On-line acties en ondanks beveiligingen doorgebroken spam. Klikklik, allemaal ‘verwijderen’, opschonen naar de prullenbak. Toen bleef er toch nog heel wat over. Uitnodigingen voor openingen & ‘heel speciale’ vergaderingen & manifestaties. Om er een stukkie over te schrijven, uiteraard. Allerlei suggesties om redactioneel aandacht aan te besteden. Ook een enkel bedankje voor een – bij de geïnterviewde & aanverwante familie, vrienden en kennissen. – in de smaak gevallen krantenverhaaltje. En een tip van een kennelijke fan – heb ik die dan? – dat er een interessante studie is gemaakt over senioren die wetenschappelijk bewezen ouder worden wanneer ze het leven van de zonnige kant blijven bekijken. ‘Ik mail je dat verhaal bijgaand.’ Met vervolgens de dringende aanbeveling:‘Als je daar eens over zou willen schrijven zul je er vast veel van je lezers een plezier mee doen.’ En toen bleef er nog zegge en schrijve één ongeopend mailtje over. Die had ik, omdat die zich op mijn computerscherm met de toch wel intrigerende kopregel: ‘Fenomenaal! Fantastisch! Schitterend!’ had aangediend, nog niet weggeklikt. Met het beetje kinderlijke motief dat ik het lekkerste voor het laatste wilde bewaren. ‘Wees trots op uzelf en word vandaag nog een echte man en de ultieme minnaar’, was het eerste dat ik las toen ik het had geopend. Waarna mij de kans werd geboden dit middels een product afkomstig van een plant die steeds rechtop staat (sic!) in de praktijk te verwezenlijken.
Na die (laatste) mail te hebben verwijderd, ben ik de kranten gaan lezen. Daar had ik nog een hele kluif aan.
Henk Hendriks