Minikul Week 50

Boris Lensky. Die naam dook, na meer dan een halve eeuw, plotsklaps bij me op toen ik de chef-violist van het Concertgebouworkest onlangs in het tv-programma Maestro zag en vooral hoorde spelen. Adembenemend en ontroerend. Maestro, waarbij BN-ers als meestal stuntelende dirigent een symfonie orkest met alles d’r op en d’r an mogen ‘dirigeren’, waarbij dat woordje dirigeren hier terecht tussen aanhalingstekens staat, is voor mij een prachtige gelegenheid om te ervaren hoe prachtig (veel) klassieke muziek is. Ik ben vrijwel ‘muziekloos’ opgevoed, zeker wat klassieke muziek betreft. Daar was toen, in de angstige oorlogsjaren, bij ons thuis de situatie niet naar. Vlak na de oorlog had je Eddy Christiani met ‘Spring maar achterop’ en Max van Praag met zijn Kleine Greetje uit de polder. Rockpionier Bill Haley met zijn ‘Rock around the clock’ en ook Elvis Presley zijn bijna volledig aan mij voorbij gegaan. Want de liefde, het gezinnetje, het werk en de sport eisten al mijn aandacht op.

Maar Boris Lensky. Daarvoor moet ik teruggaan naar 1954. Als dienstplichtig soldaat was ik op de vliegbasis Leeuwarden gelegerd. Daar was toen letterlijk en figuurlijk amper iets te doen. Af en toe werd er door de Dienst Welzijnszorg een gratis feestavond in de toen vermaarde Zalen Schaaf georganiseerd waar de meest gerenommeerde gezelschappen voor militairen optraden. Zoals de Snip en Snaprevue en de razend populaire komiek Cees de Lange, toen echte toppers waar altijd veel belangstelling voor was. Toen echter met veel poeha bekend werd gemaakt dat de ‘vermaarde klassiek violist Boris Lensky’, in die tijd echt een náám, voor ons militairen zou optreden, bestond daarvoor geen enkele belangstelling. Wat betekende dat de hele compagnie er op straffe van drie dagen licht arrest verplicht heen moest. Balend gebeurde dat. Het was rumoerig in de zaal, toen de grote violist het toneel op kwam en begon te spelen. Al bij de eerste tere vioolklanken begon de hele meute te joelen. ‘Boris, Boris, Boris! En voor Boris nog eenmaal troelala.’ Dat duurde zeker een minuut of tien. Huilend verliet Lensky daarna het podium. Dat beschamende beeld kwam bij Maestro weer bij me op. Boris Lensky is in 1972 overleden, las ik in zijn biografie op internet. Dus mijn spijt komt weer veel te laat. Maar onze compagnie kreeg wel drie dagen licht arrest en daarbinnen viel een vrije zondag....

Henk Hendriks