‘Moederdag’
maria's mooie mensen
Moederdag is natuurlijk grote onzin. Mijn jongsten hebben er geen weet van, voor de oudste is het feit dat het een soort van geheime missie is, het mooist eraan. Dat ik hun moeder ben, staat buiten kijf voor dit drietal en inherent hieraan is dan ook dat ik de liefste en de beste ben. Immers: ik ben toch die persoon die ze verwend met leuke dingen, er altijd is wanneer dat nodig is en ervoor zorgt dat hun leventje zo heerlijk gedijt. En bovenal ben ik de baas hier in huis, de grote baas zoals wij dat noemen, aangezien oudste dochterlief bij tijden goed te paaien is met de titel kleine baas, en dat alleen al houdt in dat ik de liefste en de beste ben. Punt uit, geen twijfel, niet nodig er een aparte dag voor te maken. En daar kan ik me als moeder natuurlijk alleen maar bij aansluiten. ‘Wat een onzin om op zo’n dag opeens cadeaus te halen’ is uiteraard ook mijn mening, maar wanneer manlief een dag van tevoren aankondigt even met de oudste het dorp in te moeten, hou ik ze ook weer niet tegen. Wanneer de peuterspeelzaal fanatiek aan het knutselen slaat, hoor je mij niet klagen. En wanneer het dan zover is en die drie dames gezellig op zondagochtend bij me in bed kruipen, is mijn dag al geslaagd. Het leukste aan een verjaardag is immers ook niet per se de cadeaus, maar dat moment van open maken gezellig samen in bed. En een ‘gratis tweede verjaardag’ in het jaar sla ik niet af. Dus dompel ik me onder in het moederdag-gevoel als dochterlief heel gewichtig op naar haar slaapkamer gaat om haar verstopte knutselwerk boven water te halen. Even is er paniek als ze deze samen met oma wel heel goed verstopt heeft en papa het niet met haar kan vinden, maar gelukkig: dáár zijn dus moeders voor en ik weet het pakje feilloos boven water te halen. Snel weer terug naar mijn moederdagtroon en dan gooit dochterlief het prachtige gedichtje: ‘mijn hartje is niet van zilver, mijn hartje is niet van goud, maar ik heb wel een hartje dat van jou houdt’, verbasterd tot aan een korte versie er achteloos uit. ‘Mijn hart is niet van zilver, maar ik hou wel van jou’, klinkt er naast me en ik doe het ervoor. Tot en met het inpakpapier is door haar zelf geknutseld en met de zelfgemaakte bloemen gooit ze dit jaar hoge ogen. Bloemen die ik niet hoef te onderhouden, alleen daarom al scoort ze hoge punten. Er volgt ook nog een lading badspul door haar uitgezocht op kleur uiteraard – rose en paars – wat me belooft volledig te ontspannen. Nou, het leven kon deze moederdag weer veel slechter. Manlief heeft ook nog eens echte bloemen gekocht en de kleintjes hebben intussen geen idee waar wij nou eigenlijk mee bezig zijn. Nadat ze achtereenvolgens de kat hebben gemolesteerd, toen elkaar en toen ons bed, besloten we het ontbijt op bed nog even over te slaan. De gedachte aan een bed vol ontbijtresten wat ik vervolgens moet afhalen en wassen, past ook gewoon niet zo in het moederdaggevoel wat overigens de rest van de dag wel wat wegebt. Oudste dochterlief presteert het zelfs alweer over haar oma te beginnen en vraagt of het al bijna vrijdag is want dan is ‘oma’s dag’ zoals ze me haarfijn inwrijft. Het zal allemaal, maar deze dag is van mij en wanneer ik ’s avonds in mijn hysterische paarse bad stap wat ietwat overdadig naar lavendel geurt, bedenk ik me dat moederdag zo gek nog niet is.