Moi Noordenveld

Winter,

In december van veurig jaor wörden wie verrast met een huil klaain winterie. Een dikke week vroor het en der waren ieskold mensken die op het Potterwoldsemeer scheuveld hebben. Dat vind ik toch wel waoghalzeraai. Maor nao die vörstperiode is het begunnen te regenen en daor bennen wie nou allemaol wel klaor met. En as ik dan in de kaomer zit en ik zei die regen met bakken oet de lucht kommen dan kommen der winterse beelden op mien netvlies. Dan begun ik te verlangen naor vörst en dikke snaaidunen zoas het vrouger was. Zu’n dikke winter is goud veur de saomheurighaaid. Met mekaor snaai scheppen zodaj vort kunnen,   bosschuppen doun op een sleegie en dan geliek veur de huile buurt metnemen zodat de oldere mensken der niet oet huiven. Het was niet allin gezellig, het was ok nog ies een mooi gezicht zu’n witte wereld en dat muik aale ongemakken goud. Eigelijk zit ik stiekem te hopen dat wie in febeworrie weer ies zu’n winter kriegen. Niet goud veur de gasrekening, dat weit ik, maor wat zul het toch mooi wezen, een olderwetse winter!

Febeworrie

tweide maond vaok roeg in de kop

gooit der nog wat snaai boven op

’t is iezig kold, de kachel braandt

dus binnen is niks an de haand

de gladde iezers kunnen oet ’t vet

zo mooi dit winterse verzet

wie waogen ons op het gladde ies

raoken een beettie van de wies

veur het eerst weer op de scheuvels

met eerst nog raore meneuvels

maor gauw hebben wie de slag te pakken

nou maor oetkieken veur de wakken

een kolde neus, het waarme lief

holdt ons volop in bedrief

’t is genieten van de natuur

de tied staait stil dit bevroren uur

tea n