Winter,
In december van veurig jaor wörden wie verrast met een huil klaain winterie. Een dikke week vroor het en der waren ieskold mensken die op het Potterwoldsemeer scheuveld hebben. Dat vind ik toch wel waoghalzeraai. Maor nao die vörstperiode is het begunnen te regenen en daor bennen wie nou allemaol wel klaor met. En as ik dan in de kaomer zit en ik zei die regen met bakken oet de lucht kommen dan kommen der winterse beelden op mien netvlies. Dan begun ik te verlangen naor vörst en dikke snaaidunen zoas het vrouger was. Zu’n dikke winter is goud veur de saomheurighaaid. Met mekaor snaai scheppen zodaj vort kunnen, bosschuppen doun op een sleegie en dan geliek veur de huile buurt metnemen zodat de oldere mensken der niet oet huiven. Het was niet allin gezellig, het was ok nog ies een mooi gezicht zu’n witte wereld en dat muik aale ongemakken goud. Eigelijk zit ik stiekem te hopen dat wie in febeworrie weer ies zu’n winter kriegen. Niet goud veur de gasrekening, dat weit ik, maor wat zul het toch mooi wezen, een olderwetse winter!
Febeworrie
tweide maond vaok roeg in de kop
gooit der nog wat snaai boven op
’t is iezig kold, de kachel braandt
dus binnen is niks an de haand
de gladde iezers kunnen oet ’t vet
zo mooi dit winterse verzet
wie waogen ons op het gladde ies
raoken een beettie van de wies
veur het eerst weer op de scheuvels
met eerst nog raore meneuvels
maor gauw hebben wie de slag te pakken
nou maor oetkieken veur de wakken
een kolde neus, het waarme lief
holdt ons volop in bedrief
’t is genieten van de natuur
de tied staait stil dit bevroren uur
tea n
