Monteur Jan van Wijk verlaat na 50 jaar Ford Smidts
actueel
‘Vroeger kon je álles afstellen aan een motor, nu valt er niets meer af te stellen’
TOLBERT – Jan van Wijk weet het nog goed: samen met z’n pa stapte hij binnen bij Ford Smidts in Tolbert. 1967 was het. Smidts vroeg een leerling-automonteur, las Jan in de krant. Toevallig het beroep wat hij het allerliefste wilde worden. Na het sollicitatiegesprek met toenmalig directeur Pebe Smidts kon –ie meteen aan de slag. Jan maakte 3 generaties Smidts mee, vierde het 100, 125 en 150 jarig bestaan van het bedrijf. Zag dat de carburateur plaats maakte voor de injectie. Vorige maand nam hij na 50 jaar afscheid van de garage aan de Oldebertweg in Tolbert.
Bijna nergens vind je ze nog: medewerkers die het 50 jaar volhouden bij één bedrijf. Niet één keer in die 50 jaar reed Jan van Wijk met tegenzin naar Ford Smidts. Als 15-jarig ventje wist –ie het zeker, hij wilde automonteur worden. “Dat viel even tegen. Ik kwam net van de LTS als machinebankwerker. Werk was er niet. Had me er al bij neergelegd dat ik waarschijnlijk wel naar Groningen zou moeten. Tot ik die advertentie zag.” 1967 was het jaar dat Smidts officieel het autodealerschap van Ford kreeg. Daarvoor deed het bedrijfalleen in landbouwvoertuigen, tractoren van Ford. “Samen met mijn vader ging ik eropaf. ‘Rook je ook?’, vroeg Pebe Smidts me. Alleen in het fietsenhok, verder niet, antwoordde ik. Ik kon direct beginnen. Mijn vader riep nog naar Pebe: ik reken erop dat Jan iets leert bij je. ‘Als hij iets aan wil nemen lukt dat’, was zijn antwoord. Zoiets vergeet je nooit weer.”
En óf Jan wou aannemen. Jan nam geen genoegen met een beetje doorsmeren en olie verversen. Hij wilde méér. Naast zijn baan volgde Jan de opleidingen aspirant-automonteur, 2e automonteur en 1e automonteur. Werd 1e auto-elektricien en volgde uiteindelijk het Ford Academy programma. Haalde hoogst haalbare graad binnen Ford: Ford Master Technician. Langzamerhand zag Jan de autobranche veranderen. Maakte een revolutie mee. “Het eerste dat verdween was de carburateur. Werd een injectie opgezet. Vroeger kon je alles afstellen aan een motor. Nu valt er niets meer af te stellen. Tegenwoordig plug je een stekker in en de computer geeft aan wat eraan de hand is. Die elektrotechniek werd me teveel. Een goed moment om te stoppen.”
Het Ford-masterdiploma hing tot voor kort nog aan de wand bij Jan. Tot voor kort. Want hij heeft het verruild voor de erepenning en het getuigschrift dat hij ontving bij zijn vertrek. De allereerste, vertelt directeur Menno Smidts. “Ons 150-jarig bestaan vonden we een mooi moment om een erepenning te laten maken. Voor mensen die uitzonderlijk lang bij ons gewerkt hebben en over een enorm vakmanschap beschikken. De eerste is voor Jan. Een op en top vakman. Heel dik verdiend.” Een ding is zeker: de Ford Focus van Jan zal wat vaker op de oprit blijven staan. Niet alleen omdat –ie niet meer dagelijks van Leutingewolde naar Tolbert moet, maar ook om er eens wat vaker op uit te trekken met de elektrische Batavus. Cadeautje van Smidts. Als waardering voor 50 jaar trouwe dienst. Vind ze maar eens.
TOLBERT – Jan van Wijk weet het nog goed: samen met z’n pa stapte hij binnen bij Ford Smidts in Tolbert. 1967 was het. Smidts vroeg een leerling-automonteur, las Jan in de krant. Toevallig het beroep wat hij het allerliefste wilde worden. Na het sollicitatiegesprek met toenmalig directeur Pebe Smidts kon –ie meteen aan de slag. Jan maakte 3 generaties Smidts mee, vierde het 100, 125 en 150 jarig bestaan van het bedrijf. Zag dat de carburateur plaats maakte voor de injectie. Vorige maand nam hij na 50 jaar afscheid van de garage aan de Oldebertweg in Tolbert.
Bijna nergens vind je ze nog: medewerkers die het 50 jaar volhouden bij één bedrijf. Niet één keer in die 50 jaar reed Jan van Wijk met tegenzin naar Ford Smidts. Als 15-jarig ventje wist –ie het zeker, hij wilde automonteur worden. “Dat viel even tegen. Ik kwam net van de LTS als machinebankwerker. Werk was er niet. Had me er al bij neergelegd dat ik waarschijnlijk wel naar Groningen zou moeten. Tot ik die advertentie zag.” 1967 was het jaar dat Smidts officieel het autodealerschap van Ford kreeg. Daarvoor deed het bedrijfalleen in landbouwvoertuigen, tractoren van Ford. “Samen met mijn vader ging ik eropaf. ‘Rook je ook?’, vroeg Pebe Smidts me. Alleen in het fietsenhok, verder niet, antwoordde ik. Ik kon direct beginnen. Mijn vader riep nog naar Pebe: ik reken erop dat Jan iets leert bij je. ‘Als hij iets aan wil nemen lukt dat’, was zijn antwoord. Zoiets vergeet je nooit weer.”
En óf Jan wou aannemen. Jan nam geen genoegen met een beetje doorsmeren en olie verversen. Hij wilde méér. Naast zijn baan volgde Jan de opleidingen aspirant-automonteur, 2e automonteur en 1e automonteur. Werd 1e auto-elektricien en volgde uiteindelijk het Ford Academy programma. Haalde hoogst haalbare graad binnen Ford: Ford Master Technician. Langzamerhand zag Jan de autobranche veranderen. Maakte een revolutie mee. “Het eerste dat verdween was de carburateur. Werd een injectie opgezet. Vroeger kon je alles afstellen aan een motor. Nu valt er niets meer af te stellen. Tegenwoordig plug je een stekker in en de computer geeft aan wat eraan de hand is. Die elektrotechniek werd me teveel. Een goed moment om te stoppen.”
Het Ford-masterdiploma hing tot voor kort nog aan de wand bij Jan. Tot voor kort. Want hij heeft het verruild voor de erepenning en het getuigschrift dat hij ontving bij zijn vertrek. De allereerste, vertelt directeur Menno Smidts. “Ons 150-jarig bestaan vonden we een mooi moment om een erepenning te laten maken. Voor mensen die uitzonderlijk lang bij ons gewerkt hebben en over een enorm vakmanschap beschikken. De eerste is voor Jan. Een op en top vakman. Heel dik verdiend.” Een ding is zeker: de Ford Focus van Jan zal wat vaker op de oprit blijven staan. Niet alleen omdat –ie niet meer dagelijks van Leutingewolde naar Tolbert moet, maar ook om er eens wat vaker op uit te trekken met de elektrische Batavus. Cadeautje van Smidts. Als waardering voor 50 jaar trouwe dienst. Vind ze maar eens.
