Muziekpioniers pakken de draad weer op
Cultuur
‘Muziek maken is geweldig en het houd je gezond’
RODEN – Muziek-veteraan Joop Hamming is sinds maart dit jaar weer begonnen met een band. Hij mag inmiddels de zeventig al gepasseerd zijn, rock ’n roll is nog steeds zijn passie. Vandaar dat de Rodenaar in het voorjaar contact opnam met een oude bekende; Johan Koning, tegenwoordig woonachtig in Kolham. Jarenlang stond Johan in Groningen met zijn marktkraam zijn geld te verdienen, maar daarvoor was hij een bekende Groninger onder de naam Johnny Dynamite. Onder diezelfde naam, betreedt hij nu opnieuw de bühne. Johnny Dynamite and the Mystery Men brengen de jaren ’50 en ’60 weer tot leven. In een nette buurt aan de zuidkant van Roden, zit Joop Hamming achter een kopje koffie. Hij vertelt over de nieuwe band, waarvan hij de oprichter is, maar Johan Koning toch echt de blikvanger is. Joop had Johan al verwacht, maar de leadzanger van de band is modieus laat. ‘Typisch voor artiesten’, zegt Joop, die er zelf alles van weet. In de jaren zeventig had Joop met zijn band ‘The Javelins’ bescheiden succes in Noord-Nederland. Dit succes reikte uiteindelijk zelfs tot aan Noord-Duitsland, waar hij vooral veel optrad in Norddeich. ‘Norddeich was een ware cultuurtempel. Als wij er kwamen zat de zaal vol en was het groot feest. Toen ik in de derde klas van de MULO zat, kreeg ik zelfs een contractje aangeboden van een discotheek in Norddeich. Ik kon daar een maand lang spelen tegen kost en inwoning. Ik was vijftien jaar en barstte van de ambitie. Mijn vader bracht mij naar Duitsland en ik ging daar een maand lang bijna iedere avond spelen. In die tijd was ik overtuigd dat ik hier mijn beroep van kon maken’, zegt Joop, die altijd heeft gedrumd in de bands waarin hij speelde. Uiteindelijk kwam een carrière in de muziek er niet van en besloot Joop een handelskantoor te starten. Ondertussen komt Johan de woonkamer binnengestapt. Met een flitsend overhemd, een chique jasje en kekke schoenen steelt hij de show in de woonkamer van huize Hamming. ‘Goedenavond!’, zegt Joop, die hem hiermee subtiel wijst op het feit dat hij tien minuten te laat is. ‘Een goede entree is belangrijk’, antwoordt Johan hierop. Het zijn markante mannen, deze twee oudgedienden in de muziekindustrie. Ze vertellen levendige anekdotes over het muziekwereldje waarin zij beiden al meer dan vijftig jaar vertoeven. Zo heeft Johan Koning met Rod Stewart opgetreden. Dat deed hij met de band Johnny Dynamite and the Weedons. ‘In die tijd waren wij erg bekend in Groningen en omstreken. Nadat we met Rod op het podium gestaan hebben, ging het helemaal hard. Die week daarop moesten wij bijvoorbeeld naar Paterswolde en de hele zaal zat afgeladen vol. We zouden om negen uur ’s avonds beginnen, maar ik dacht opeens aan een oude artiestentruc’, zegt Johan. ‘Om het publiek alvast een beetje in de stemming te laten komen, lieten we ze heel lang wachten. Na een kwartier kwam de eigenaar van die zaak naar ons toe met de vraag wanneer we wilden beginnen. Toen zei ik: ‘we wachten nog even’. Om half tien werd hij toch echt zenuwachtig, maar toen zei ik: ‘we wachten nog even’. Het was kwart voor tien toen we eindelijk het podium betraden en we openden direct met een hit van Rod Stewart. Het publiek werd he-le-maal gek. Het lange wachten had hun enthousiasme goed gedaan, het was fantastisch. Sindsdien hebben we dat nooit meer gedaan, maar die avond kon het gewoon.’ Voor Johan stopte zijn muziekavontuur aanvankelijk in 1971. ‘Na onze optredens met Rod Stewart werd het heel hectisch. Vandaar dat wij destijds stopten. Daarnaast was ik toen eindverantwoordelijke voor onze zaak in Groningen. Daarvoor was mijn vader altijd eindverantwoordelijke, waardoor ik ’s avonds nog wel eens kon optreden. Maar sinds ik zelf de baas werd, kon het simpelweg niet meer. Dan moet je keuzes maken’, zegt Johan. Met het afscheid van Johan viel de band definitief uit elkaar. Dat wilde echter niet zeggen dat Johan uit de muziek stapte. ‘Ik heb een studio aan huis in Kolham. Daar woon ik sinds 1985. Ik ben altijd blijven zingen in dat studiootje. Daarnaast speel ik een beetje gitaar. Misschien dat ik dat nog eens in de band kan doen’, zegt Johan hoopvol. Joop houdt de boot nog een beetje af. ‘Daar hebben we het nog wel een keertje over’, lacht hij. Johan vervolgt: ‘Ik had natuurlijk al jaren niet meer in een band gespeeld en toen belde Joop in het voorjaar. Ik weet nog dat, toen hij belde, ik in Turkije zat met mijn vrouw. Ik werd direct enthousiast, maar vertelde Joop dat ik tijd nodig had om er over na te denken. Na twee dagen zei mijn vrouw: ‘bel Joop nou maar op, want je gaat het toch wel doen.’ Toen heb ik hem maar gebeld.’ Joop glimlacht als hij dit verhaal hoort en doet er nog een schepje bovenop: ‘Ik zei hem dat hij direct terug moest komen, omdat we moesten repeteren!’ De twee routiniers lijken elkaar goed aan te voelen en je zou haast denken dat de twee al decennia lang bevriend zijn. Dat is echter niet het geval. ‘We kenden elkaar van naam en gezicht wel uit de muziekwereld, maar bevriend waren we niet. Nu we sinds een halfjaar bij elkaar in de band zitten, leer je elkaar steeds beter kennen en raak je op elkaar ingespeeld’, zegt Joop. Johan durft zelfs te beweren dat de band bevriend begint te raken. ‘We oefenen iedere maandag en dan is het heel gezellig. Ik denk zeker dat er een soort vriendschap ontstaat.’ Het repteren hoort er bij, vinden beide heren. ‘Als je bijna wekelijks optreedt, dan moet je ook oefenen. Je kunt er niet nonchalant mee omspringen’, vinden beide heren. Zowel Joop als Johan moeten bekennen dat er door de jaren heen wel wat verandert is. ‘Vroeger als we repeteerden dronken we bier en aten we chips. Nu gaan onze repetities gepaard met thee en taart. Dat is een wereld van verschil’, lacht Joop. ‘Het publiek bij optredens is ook anders. Vroeger was men veel gekker, was het hectischer. We krijgen nog steeds de voetjes van de vloer hoor, maar vroeger was het publiek gewoon anders’, vult Johan aan. Johnny Dynamite and the Mystery Men spelen toegankelijke rock ’n roll. Denk hierbij aan liedjes van Elvis Presley, Buddy Holly en Cliff Richard. ‘De voetjes gaan geheid van de vloer. Daarbij is het niet zo dat alleen jonge ouderen, of oudere jongeren, onze muziek leuk vinden. Ook voor jongere mensen is het leuk om eens een optreden bij te wonen’, zegt Joop, die hiermee wil onderstrepen dat de rock ’n roll uit de late jaren ’50 en begin jaren ’60 nog steeds populair is. Zowel Joop als Johan zijn inmiddels dus met pensioen en kunnen nu genieten van hun oude dag. Het liefst doen ze dat op het podium, in een stampvolle zaal. ‘Ik ben een entertainer en dat zal ik altijd blijven. Ik speel liever voor 10.000 man dan voor drie bekenden’, zegt Johan. ‘Tot wanneer we door willen gaan? Tot we erbij neervallen, wat mij betreft. Muziek houd je jong en dat merk ik zelf heel goed. Ik ben 71, maar ik voel me achttien!’, zegt Joop. Johan kan dit alleen maar onderstrepen. ‘Muziek maken is geweldig en het houd je gezond. Rijk gaan we er niet meer van worden, maar dat hoeft ook niet. Het gaat nu om het plezier.’
RODEN – Muziek-veteraan Joop Hamming is sinds maart dit jaar weer begonnen met een band. Hij mag inmiddels de zeventig al gepasseerd zijn, rock ’n roll is nog steeds zijn passie. Vandaar dat de Rodenaar in het voorjaar contact opnam met een oude bekende; Johan Koning, tegenwoordig woonachtig in Kolham. Jarenlang stond Johan in Groningen met zijn marktkraam zijn geld te verdienen, maar daarvoor was hij een bekende Groninger onder de naam Johnny Dynamite. Onder diezelfde naam, betreedt hij nu opnieuw de bühne. Johnny Dynamite and the Mystery Men brengen de jaren ’50 en ’60 weer tot leven. In een nette buurt aan de zuidkant van Roden, zit Joop Hamming achter een kopje koffie. Hij vertelt over de nieuwe band, waarvan hij de oprichter is, maar Johan Koning toch echt de blikvanger is. Joop had Johan al verwacht, maar de leadzanger van de band is modieus laat. ‘Typisch voor artiesten’, zegt Joop, die er zelf alles van weet. In de jaren zeventig had Joop met zijn band ‘The Javelins’ bescheiden succes in Noord-Nederland. Dit succes reikte uiteindelijk zelfs tot aan Noord-Duitsland, waar hij vooral veel optrad in Norddeich. ‘Norddeich was een ware cultuurtempel. Als wij er kwamen zat de zaal vol en was het groot feest. Toen ik in de derde klas van de MULO zat, kreeg ik zelfs een contractje aangeboden van een discotheek in Norddeich. Ik kon daar een maand lang spelen tegen kost en inwoning. Ik was vijftien jaar en barstte van de ambitie. Mijn vader bracht mij naar Duitsland en ik ging daar een maand lang bijna iedere avond spelen. In die tijd was ik overtuigd dat ik hier mijn beroep van kon maken’, zegt Joop, die altijd heeft gedrumd in de bands waarin hij speelde. Uiteindelijk kwam een carrière in de muziek er niet van en besloot Joop een handelskantoor te starten. Ondertussen komt Johan de woonkamer binnengestapt. Met een flitsend overhemd, een chique jasje en kekke schoenen steelt hij de show in de woonkamer van huize Hamming. ‘Goedenavond!’, zegt Joop, die hem hiermee subtiel wijst op het feit dat hij tien minuten te laat is. ‘Een goede entree is belangrijk’, antwoordt Johan hierop. Het zijn markante mannen, deze twee oudgedienden in de muziekindustrie. Ze vertellen levendige anekdotes over het muziekwereldje waarin zij beiden al meer dan vijftig jaar vertoeven. Zo heeft Johan Koning met Rod Stewart opgetreden. Dat deed hij met de band Johnny Dynamite and the Weedons. ‘In die tijd waren wij erg bekend in Groningen en omstreken. Nadat we met Rod op het podium gestaan hebben, ging het helemaal hard. Die week daarop moesten wij bijvoorbeeld naar Paterswolde en de hele zaal zat afgeladen vol. We zouden om negen uur ’s avonds beginnen, maar ik dacht opeens aan een oude artiestentruc’, zegt Johan. ‘Om het publiek alvast een beetje in de stemming te laten komen, lieten we ze heel lang wachten. Na een kwartier kwam de eigenaar van die zaak naar ons toe met de vraag wanneer we wilden beginnen. Toen zei ik: ‘we wachten nog even’. Om half tien werd hij toch echt zenuwachtig, maar toen zei ik: ‘we wachten nog even’. Het was kwart voor tien toen we eindelijk het podium betraden en we openden direct met een hit van Rod Stewart. Het publiek werd he-le-maal gek. Het lange wachten had hun enthousiasme goed gedaan, het was fantastisch. Sindsdien hebben we dat nooit meer gedaan, maar die avond kon het gewoon.’ Voor Johan stopte zijn muziekavontuur aanvankelijk in 1971. ‘Na onze optredens met Rod Stewart werd het heel hectisch. Vandaar dat wij destijds stopten. Daarnaast was ik toen eindverantwoordelijke voor onze zaak in Groningen. Daarvoor was mijn vader altijd eindverantwoordelijke, waardoor ik ’s avonds nog wel eens kon optreden. Maar sinds ik zelf de baas werd, kon het simpelweg niet meer. Dan moet je keuzes maken’, zegt Johan. Met het afscheid van Johan viel de band definitief uit elkaar. Dat wilde echter niet zeggen dat Johan uit de muziek stapte. ‘Ik heb een studio aan huis in Kolham. Daar woon ik sinds 1985. Ik ben altijd blijven zingen in dat studiootje. Daarnaast speel ik een beetje gitaar. Misschien dat ik dat nog eens in de band kan doen’, zegt Johan hoopvol. Joop houdt de boot nog een beetje af. ‘Daar hebben we het nog wel een keertje over’, lacht hij. Johan vervolgt: ‘Ik had natuurlijk al jaren niet meer in een band gespeeld en toen belde Joop in het voorjaar. Ik weet nog dat, toen hij belde, ik in Turkije zat met mijn vrouw. Ik werd direct enthousiast, maar vertelde Joop dat ik tijd nodig had om er over na te denken. Na twee dagen zei mijn vrouw: ‘bel Joop nou maar op, want je gaat het toch wel doen.’ Toen heb ik hem maar gebeld.’ Joop glimlacht als hij dit verhaal hoort en doet er nog een schepje bovenop: ‘Ik zei hem dat hij direct terug moest komen, omdat we moesten repeteren!’ De twee routiniers lijken elkaar goed aan te voelen en je zou haast denken dat de twee al decennia lang bevriend zijn. Dat is echter niet het geval. ‘We kenden elkaar van naam en gezicht wel uit de muziekwereld, maar bevriend waren we niet. Nu we sinds een halfjaar bij elkaar in de band zitten, leer je elkaar steeds beter kennen en raak je op elkaar ingespeeld’, zegt Joop. Johan durft zelfs te beweren dat de band bevriend begint te raken. ‘We oefenen iedere maandag en dan is het heel gezellig. Ik denk zeker dat er een soort vriendschap ontstaat.’ Het repteren hoort er bij, vinden beide heren. ‘Als je bijna wekelijks optreedt, dan moet je ook oefenen. Je kunt er niet nonchalant mee omspringen’, vinden beide heren. Zowel Joop als Johan moeten bekennen dat er door de jaren heen wel wat verandert is. ‘Vroeger als we repeteerden dronken we bier en aten we chips. Nu gaan onze repetities gepaard met thee en taart. Dat is een wereld van verschil’, lacht Joop. ‘Het publiek bij optredens is ook anders. Vroeger was men veel gekker, was het hectischer. We krijgen nog steeds de voetjes van de vloer hoor, maar vroeger was het publiek gewoon anders’, vult Johan aan. Johnny Dynamite and the Mystery Men spelen toegankelijke rock ’n roll. Denk hierbij aan liedjes van Elvis Presley, Buddy Holly en Cliff Richard. ‘De voetjes gaan geheid van de vloer. Daarbij is het niet zo dat alleen jonge ouderen, of oudere jongeren, onze muziek leuk vinden. Ook voor jongere mensen is het leuk om eens een optreden bij te wonen’, zegt Joop, die hiermee wil onderstrepen dat de rock ’n roll uit de late jaren ’50 en begin jaren ’60 nog steeds populair is. Zowel Joop als Johan zijn inmiddels dus met pensioen en kunnen nu genieten van hun oude dag. Het liefst doen ze dat op het podium, in een stampvolle zaal. ‘Ik ben een entertainer en dat zal ik altijd blijven. Ik speel liever voor 10.000 man dan voor drie bekenden’, zegt Johan. ‘Tot wanneer we door willen gaan? Tot we erbij neervallen, wat mij betreft. Muziek houd je jong en dat merk ik zelf heel goed. Ik ben 71, maar ik voel me achttien!’, zegt Joop. Johan kan dit alleen maar onderstrepen. ‘Muziek maken is geweldig en het houd je gezond. Rijk gaan we er niet meer van worden, maar dat hoeft ook niet. Het gaat nu om het plezier.’
