Naar de gallemiezen
Puur natuur
Afgelopen vrijdag maakte ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens gebruik van de trein. De laatste keer was pakweg 10 jaar geleden en betrof een korte rit, van Leeuwarden naar Grijpskerk waar we werden opgepikt. Noodgedwongen werd toen een vakantie op Ameland kort onderbroken voor een bijeenkomst van onze IVN-afdeling. Wat me nog bijstaat was dat de bustocht van Holwerd naar Leeuwarden maar € 1,- kostte. Daarvoor was het meer dan 15 jaar geleden dat ik een rit met de trein maakte. Een treinreiziger ben ik dus niet, hoewel ik in ’de jonge jaren’ er wel zeer regelmatig gebruik van maakte.
Deze keer was het met de intercity van Groningen naar Den Haag, en niet naar de gallemiezen, als u dat uit de aanhef zou willen opmaken, maar het had er wel mee te maken. Een comfortabele reis mag ik wel zeggen, vlot en zonder overstappen, 1e klas in een stiltecoupé en dat voor slechts € 27,50 met een kop koffie en croissantje toe. Dat ga ik in de toekomst, bijvoorbeeld voor museumbezoek, zeker vaker doen! De rit voerde me langs steden als Lelystad en Almere, jonge steden met verrassend mooie (en minder mooie) architectuur, deed Schiphol aan (waar ik had kunnen uitstappen voor een trip naar Curaçao) en na tweeënhalf uur arriveerde ik in Den Haag. Daar moest ik op de Kneuterdijk zijn, dat in het verlengde van het Lange Voorhout ligt, om een zaak namens IVN Roden bij de Raad van State te verdedigen. Ik was er ruim op tijd en dat bood gelegenheid om een paar deuren verderop nog een kop koffie te drinken bij het bekende Indonesische Restaurant Garoeda.
Garoeda (ook wel Garuda) is de naam van de gouden adelaar (op de afbeelding mooi gekleurd) uit de hindoeïstische mythologie. Half dier, half mens, wordt hij door de Brahmaanse god Vishnoe gebruikt als rijdier. De vogel streed voor het goede en beschermde de onderdrukten. Daarom is Garoeda ook het symbool van geluk en vriendschap. Niet zo verwonderlijk dus dat de Indonesische nationale luchtvaarmaatschappij ’Garuda Indonesia’ heet. Dat weerhield Europa er niet van deze maatschappij na een reeks incidenten hier uit het luchtruim te verbannen. Na zich te hebben verbeterd zijn ze (al een tijdje geleden) weer toegelaten en om een indruk te geven van hun positie op de lijst van beste maatschappijen: op 1 staat Air New Zealand, op 17 de KLM, waarna Garuda Indonesia op plek 55 volgt. Ik vermoedde niet dat het kopje koffie mij geluk zou verschaffen, maar je weet maar nooit hoe een rechter bij de Raad van State een zaak benadert. Dat bleek formeel te zijn en dan sta je juridisch niet sterk. Het ging er om of de gemeente (het college) oude bomen op een houtwal op het hockeyveld mag kappen of niet.
In het DvhN stond vrijdag hierover al een beschouwend stuk waarin werd gesteld dat dit eigenlijk niet zou mogen, ook al omdat vier voorgaande colleges het ambtelijke advies hebben gevolgd om niet te kappen. Maar ja, nu we een verschrikkelijk sportief college hebben ligt de sympathie duidelijk ergens anders. Hoe de huidige burgemeester -hij heeft iets met Landschapsbeheer Drenthe- tegen deze zaak aankijkt weet ik niet, want het is al onder Van der Laan ingezet. Overigens met steun van (ex)wethouder Alsema en -Auwema (hij heeft van zijn hobby (fietsen) zijn werk gemaakt). Door hen werden wij een keer op het gemeentehuis ontboden om hun pleidooi vóór het kappen aan te horen. Enige belangstelling voor het verhaal van de andere partij was er niet en als er zo weinig respect wordt getoond ben ik er wel snel klaar mee. Deze heren stonden er trouwens niet alleen in want niemand van de gemeenteraad heeft ooit interesse getoond en zo gaat er weer een stukje dorpsschoon naar de gallemiezen. Na de zitting in Den Haag ging het weer huiswaarts waar ik hoog gezeten in de trein in stilte meende te kunnen genieten van het voorbijglijdende landschap, ware het niet dat een erg verkouden persoon wel zeer luidruchtig aanwezig was. Het stoorde niet alleen mij, maar ook enkele in boeken verzonken dames. Mijn wenk om zijn ’geblaf’ in een andere coupé voort te zetten werd gehonoreerd. Zo werd er deze dag toch nog een succesje behaald.
Deze keer was het met de intercity van Groningen naar Den Haag, en niet naar de gallemiezen, als u dat uit de aanhef zou willen opmaken, maar het had er wel mee te maken. Een comfortabele reis mag ik wel zeggen, vlot en zonder overstappen, 1e klas in een stiltecoupé en dat voor slechts € 27,50 met een kop koffie en croissantje toe. Dat ga ik in de toekomst, bijvoorbeeld voor museumbezoek, zeker vaker doen! De rit voerde me langs steden als Lelystad en Almere, jonge steden met verrassend mooie (en minder mooie) architectuur, deed Schiphol aan (waar ik had kunnen uitstappen voor een trip naar Curaçao) en na tweeënhalf uur arriveerde ik in Den Haag. Daar moest ik op de Kneuterdijk zijn, dat in het verlengde van het Lange Voorhout ligt, om een zaak namens IVN Roden bij de Raad van State te verdedigen. Ik was er ruim op tijd en dat bood gelegenheid om een paar deuren verderop nog een kop koffie te drinken bij het bekende Indonesische Restaurant Garoeda.
Garoeda (ook wel Garuda) is de naam van de gouden adelaar (op de afbeelding mooi gekleurd) uit de hindoeïstische mythologie. Half dier, half mens, wordt hij door de Brahmaanse god Vishnoe gebruikt als rijdier. De vogel streed voor het goede en beschermde de onderdrukten. Daarom is Garoeda ook het symbool van geluk en vriendschap. Niet zo verwonderlijk dus dat de Indonesische nationale luchtvaarmaatschappij ’Garuda Indonesia’ heet. Dat weerhield Europa er niet van deze maatschappij na een reeks incidenten hier uit het luchtruim te verbannen. Na zich te hebben verbeterd zijn ze (al een tijdje geleden) weer toegelaten en om een indruk te geven van hun positie op de lijst van beste maatschappijen: op 1 staat Air New Zealand, op 17 de KLM, waarna Garuda Indonesia op plek 55 volgt. Ik vermoedde niet dat het kopje koffie mij geluk zou verschaffen, maar je weet maar nooit hoe een rechter bij de Raad van State een zaak benadert. Dat bleek formeel te zijn en dan sta je juridisch niet sterk. Het ging er om of de gemeente (het college) oude bomen op een houtwal op het hockeyveld mag kappen of niet.
In het DvhN stond vrijdag hierover al een beschouwend stuk waarin werd gesteld dat dit eigenlijk niet zou mogen, ook al omdat vier voorgaande colleges het ambtelijke advies hebben gevolgd om niet te kappen. Maar ja, nu we een verschrikkelijk sportief college hebben ligt de sympathie duidelijk ergens anders. Hoe de huidige burgemeester -hij heeft iets met Landschapsbeheer Drenthe- tegen deze zaak aankijkt weet ik niet, want het is al onder Van der Laan ingezet. Overigens met steun van (ex)wethouder Alsema en -Auwema (hij heeft van zijn hobby (fietsen) zijn werk gemaakt). Door hen werden wij een keer op het gemeentehuis ontboden om hun pleidooi vóór het kappen aan te horen. Enige belangstelling voor het verhaal van de andere partij was er niet en als er zo weinig respect wordt getoond ben ik er wel snel klaar mee. Deze heren stonden er trouwens niet alleen in want niemand van de gemeenteraad heeft ooit interesse getoond en zo gaat er weer een stukje dorpsschoon naar de gallemiezen. Na de zitting in Den Haag ging het weer huiswaarts waar ik hoog gezeten in de trein in stilte meende te kunnen genieten van het voorbijglijdende landschap, ware het niet dat een erg verkouden persoon wel zeer luidruchtig aanwezig was. Het stoorde niet alleen mij, maar ook enkele in boeken verzonken dames. Mijn wenk om zijn ’geblaf’ in een andere coupé voort te zetten werd gehonoreerd. Zo werd er deze dag toch nog een succesje behaald.