Nalatenschap
Het is toch wel mooi dat een (groot) deel van de jeugd van tegenwoordig aandacht heeft en vraagt voor het klimaat. Hun actie op het Malieveld van afgelopen donderdag overtrof de verwachtingen en de media doken er bovenop. Dan weet je ook dat (mediageile) politici zich er mee gaan bemoeien. Niet geheel ten onrechte, want zij zijn immers de verantwoordelijke beleidsbepalers waar wat valt te halen… hoop je.
De grote gangmaakster van het steeds grotere scholierenprotest is de Zweedse klimaatactiviste Greta Thunberg. Toen ik haar portret zag dacht ik aan een tienjarige, maar het blijkt dat ze in januari zestien is geworden. Ze timmert behoorlijk aan de weg en is bepaald niet op haar mondje gevallen. Recht voor zijn raap maakt ze politici uit voor kleine kinderen die al dertig jaar positieve praatjes verkondigen, maar nog niets hebben bereikt, want de emissies zijn nog steeds niet gezakt. Verder verwijt ze de huidige wereldleiders ”de toekomst voor jullie kinderen voor hun ogen te stelen” en ”de lasten maar doodleuk aan hen zelf over te laten”. In januari sprak ze nog in Davos op het World Economic Forum waar ze arriveerde na een treinreis van 32 uur. De meeste andere deelnemers kwamen daar met maar liefst 1500 privévliegtuigen. U leest het goed. Vanwege dat feit zou je zo’n bijeenkomst eigenlijk moeten boycotten. Voorlopig spijbelt Thunberg elke vrijdag om haar actie voor het Zweedse parlement voort te zetten tot de politici het Akkoord van Parijs naleven. Of ze dat gaat volhouden vraag ik me af, maar hoe dan ook heeft ze met haar actie al wel veel bewerkstelligd en het klimaat bij de jeugd tot een belangrijk onderwerp gemaakt.
Ik kom op het onderwerp nalatenschap vanwege een excursie die ik afgelopen zondag in de Noorderduinen voor Het Drentse Landschap mocht verzorgen. De stichting kreeg daar een 18 ha groot bos- en heidegebied, gelegen aan weerszijden van de Hoofdweg tussen Roderesch en Steenbergen, door een erfenis in 2015 in eigendom. Het was het bezit van mevrouw Landweer-Burger die daar tot haar 96ste heeft gewoond. Het was een dame die wist wat ze wilde en dat betekende dat organisaties als Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer beslist daarvoor niet in aanmerking kwamen. Maar Melle Buruma, rentmeester van Het Drentse Landschap, heeft heel wat gesprekken met haar gevoerd alvorens alles in kannen en kruiken was. Het huis, De Woeste Hoeve, waar ze na de dood van haar man uiteindelijk permanent ging wonen, was van oorsprong een vakantiewoning die in 1924 is gebouwd en altijd in het bezit van de familie Landweer is geweest. Die functie krijgt het huis opnieuw, want voor permanente bewoning komt het niet meer in aanmerking. Om aan de eisen van tegenwoordig te voldoen wordt het nu verbouwd en vergroot, maar de oorspronkelijke kenmerken van het huis worden zoveel mogelijk gehandhaafd. Vakantiehuisjes uit die tijd zijn er nog maar nauwelijks en dit houten huisje met een klokstoeltje en andere unieke kenmerken is zonder meer de moeite waard om behouden te blijven.
Dat geldt tevens voor een uniek theehuisje dat u op de foto ziet afgebeeld. Dat staat met enkele andere af te breken bouwsels aan de andere kant van de weg. De gedachte speelde om het als meditatieplek per dag te verhuren, maar nu wil men het verplaatsen naar de vakantiewoning. U ziet dat er nog heel wat aan moet worden gerenoveerd! Overigens vind ik het wel zo mooi dat het wordt verplaatst, want zelf ben ik het terrein aan de oostzijde van de weg een beetje gaan zien als een privéterreintje. Niet om te mediteren, maar om af en toe te verkeren. Er staat wel iets tegenover, zoals het verzamelen van gegevens, het verrichten van wat onderhoud en het leiden van excursies. Alleen voor het laatste wordt het terrein voor het publiek af en toe ontsloten. Het terrein met de vakantiewoning is exclusief voor de daar verblijvende vakantievierders. Dat is zo afgesproken met mevrouw Landweer. Het past bij het begrip goed rentmeesterschap, opdat het terrein even mooi bewaard blijft voor de toekomst. En terug naar de eerste twee alinea’s: nu de aarde nog voor de generaties na ons!
