Natuur als inspiratiebron voor fraaie schilderijen
Willy Rabbers – Van der Donk exposeert in de CazemierBoerderij
TOLBERT – Na een paar jaar respijt, heeft Willy Rabbers – Van der Donk uit Tolbert het schilderen weer opgepakt. De kunstenares, die liever groot dan klein werk maakt, exposeert inmiddels zelfs alweer. In de CazemierBoerderij, een ‘thuiswedstrijd’ dus. Tot het voorjaar van 2021 zal haar werk te zien zijn aan de Hoofdstraat 27 in het dorp. De Krant zocht de kunstenares op.
Nee, het lag niet per se in de planning dat Willy zou exposeren in Tolbert. Maar ze werd gevraagd door Anneke Ekhart, dus waarom ook niet? ‘Ik vond het prima. Momenteel is het rustig wat betreft exposities natuurlijk, maar ik vind het wel mooi om mijn werk te laten zien. Vandaar dat ik ja zei.’
Willy groeide op aan de Noorderweg in Tolbert, als een boerendochter. ‘Ik hield en houd van de natuur. Nog steeds. In mijn werk komt dit veel terug’, zegt ze. Van haar moeder heeft ze de creatieve genen geërfd. ‘Zij was heel creatief en zelfredzaam, iets wat ik later overnam. Ik begon met textiele werkvormen. In 1979 deed ik mee aan Leekreatief, georganiseerd in het gemeentehuis van Leek. Ik maakte een groot wandkleed voor dit evenement. Dat vond men zo mooi, dat het er tot in lengte van jaren is blijven hangen. Ik was toen een jaar of achttien, misschien negentien. Niet heel lang daarna maakte ik de overstap naar de schilderkunst. Ik merkte dat textiel nu eenmaal minder leefde dan schilderkunst. Vandaar.’
Willy’s droom was om naar de kunstacademie te gaan. ‘Dat ging helaas niet door. Er waren teveel aanmeldingen, waardoor er geloot werd. Heel jammer vond ik dat.’ Toch bleef Willy schilderen. Ze volgde les op de oude ULO in Leek en nam later deel aan een cursus aan de Volksuniversiteit Groningen. ‘Het schilderen is altijd blijven broeien. Zo sloot ik mij later aan bij de Teken- en Schilderclub Roden. Ik kreeg les van Fokko Rijkens en later Jan Kenter. Daar stak ik veel van op.’
Met onder andere Fokko zou ze later nog het eerste bestuur van Kunstmomenten vormen. ‘Dat deden we negen jaar geleden voor het eerst. Leuk om te doen, maar een behoorlijke klus!’, herinnert Willy zich. ‘Voor de opening heb ik eens kleurpotloden geslepen uit van die zwemslurfen. Een tijdrovende klus, maar wel een succes. Geert Pruiksma, die toen nog directeur was van Museum de Buitenplaats in Eelde, gebruikte later die “potloden” nog in het centrum. Heel leuk.’
Het liefst maakt Willy grotere werken. ‘Ik kan ook klein schilderen hoor, maar het liefst werk ik groter. Ik vind het heerlijk om met dikkere kwasten te werken.’ De onderwerpen waar Willy haar inspiratie uit haalt, verschillen nog al eens. Zo hangt er een prachtig portret van Volvo-auto’s in de woonkamer, maar zijn er ook werken van de natuur en familie. ‘Ik houd er niet van om één object te maken. Meestal combineer ik iets of geef ik er mijn eigen draai aan.’
Gezeten in haar eigen prachtige tuin komt de inspiratie haar soms (letterlijk) aanvliegen. ‘Dan komen hier vogeltjes badderen. Ik heb sinds kort een nieuwe camera, waarmee ik ze haarscherp vastleg. Ook als ik binnen zit. Op basis van die foto ga ik dan aan de slag.’
De laatste tijd wat minder dan voorheen (de tuin verdient immers ook aandacht), maar de bedoeling is dat Willy zich weer meer op schilderen gaat toespitsen. ‘Ik kijk YouTube-filmpjes van andere kunstenaars om inspiratie op te doen. Zo zie ik schilders die veel de natuur in gaan om te schilderen. Dat lijkt mij ook wel iets. Ik schilder dan het liefst natuur in de buurt. De streek hier vind ik prachtig, dus je kan er zeker wat van maken. Laatst ben ik bijvoorbeeld naar de Lettelberterpetten gegaan. Een heerlijke dag. Of dan schilder ik het Leekstermeer. Leuk toch?’