‘Niels is vanavond met een dikke lach op zijn gezicht in slaap gevallen’

De Krant op pad met de Hartenwens-winnaars

NOORDENVELD – Het is sowieso al een voorrecht om journalist te mogen zijn bij een leuke krant. Maar afgelopen week kwam er wel een heel dikke kers bij op de toch al lekkere taart. Niels, Stijn, Manuel en Adam, winnaars van De Krant-Hartenwensactie mochten namelijk hun vurige wensen zelf ophalen bij de deelnemende winkeliers. En dat beeld, die glunderende koppies van kinderen die ondanks alle ellende die ze –in sommige gevallen- met zich meedragen, komt aan. Dat raakt. ‘Niels is vanavond met een dikke lach op zijn gezicht in slaap gevallen. Jullie hebben hem heeeel blij gemaakt!!!’, stuurde de vader van Niels de volgende ochtend naar de redactie.

Niels Olijerhoek’s hartenwens is een Gopro-camera. Daarmee wil hij zijn tocht, de alternatieve Elfstedentocht Skate4AIR, die hij binnenkort samen met zijn zus op de Oostenrijkse Weissensee gaat schaatsen filmen, zo schreef Niels uit Peize in een mailtje naar De Krant. Over het uit te kiezen goede doel, waar ook nog een bedrag naar toegaat, hoefde hij niet lang na te denken. Geld voor de Cystic Fribrosis-stichting om meer onderzoek naar medicijnen te kunnen doen. De reden dat Niels juist dat doel kiest, is even nobel als tragisch. Niels is namelijk, net als zijn zus Rianne van 13, zelf ziek. Taai slijmziekte. En omdat er op dit moment nog steeds geen geschikte medicijnen op de markt zijn, is de ziekte levensbedreigend. Doordat het slijm uit de slijmklieren bij CF-patiënten uitzonderlijk taai is, kunnen afvalstoffen niet goed uit het lichaam getransporteerd worden en ontstaan er overal ontstekingen in zijn lijf. Organen als longen, lever en alvleesklier gaan steeds slechter functioneren, tot ze het uiteindelijk helemaal begeven. Zó heftig. Dat wil je niet als je 10 en 13 bent. Dan wil je een onbezorgd leven, vrij zijn. Zorgeloos genieten van het feit dat niets moet en alles mag. Voor Niels en zijn zus is het ziekenhuis vast onderdeel in hun leven. In tegenstelling tot sommige andere CF-patiënten, in totaal zo’n 1500 in Nederland, doen Niels en zijn zus het best heel goed. Fietsen naar school, schaatsen iedere week in Kardinge, en straks dus de Weissensee-tocht. Niels is dapper. Hij draagt zijn ziekte met heel veel moed. Hij heeft goede hoop. “Mijn allerliefste wens is natuurlijk beter worden, een héél oud mannetje worden. Over een paar jaar zijn er medicijnen die ons misschien beter kunnen maken”, weet hij. “Die zijn er nu al, maar ze zijn nog niet verkrijgbaar. En ze zijn heel duur. Dat zoeken ze nu allemaal uit.” Bij Intersport Superstore Roden mocht hij afgelopen week zijn cadeau in ontvangst nemen. Die twinkelende oogjes, het oorverdovende gáááááááááf, zijn levenslust én de enorme moed van Niels, dat is iets om nooit meer te vergeten.

Ook vertederend was de hartenwens van Stijn Lenting (8)uit Roden. Zijn allerliefste wens is een zitzak of een bankje voor zijn zusje Marit van 6. “Zij heeft een soort moe en slapziekte”, schrijft Stijn. Marit is altijd moe. Wat er precies aan de hand is weten de doctoren tot op de dag van vandaag niet. Tot vorig jaar is Marit nog nooit één middag naar school geweest, vertelt haar moeder. “Voel haar handje maar eens.” Die is inderdaad slap. Zit geen kracht in. Het lastige is vooral dat er geen diagnose is. “Mensen zien het niet aan de buitenkant. Het klinkt wat gek misschien, maar had het maar een naam. Dit maakt het zo ongrijpbaar.” Tevreden kijkt Stijn naar zijn zusje, die bij De Vries XL neerploft op de dikke Fatboy-zitzak die ook als matras gebruikt kan worden. Genoeglijk gaat hij naast haar zitten. “Nu kan ze op school ook lekker rusten. In de pauzes als de andere kinderen buitenspelen”, zegt het jochie liefdevol over zijn zusje. “Ze ligt nu op een oud, smoezelig dun matrasje.” Maar dit is natuurlijk nog niet alles. Want zo’n groot hart mag ook best beloond worden. In het allerlaatste regeltje van zijn mailtje typt Stijn dat hij een Zooomer Puppy wel heeeel erg leuk vindt. Nou, Stijn, die heb jij héél dik verdiend!

Adam en Manuel Brunt (10) waren al helemaal verrast door het telefoontje van De Krant. Overdonderd zelfs. Want winnen, nee. Daar hadden ze nooit aan gedacht. De wens van de beide mannen uit Leek was heel bijzonder. Sluit helemaal aan bij de problemen waar we als samenleving op dit moment mee te maken hebben. Vluchtelingen. Vaders, moeders die met hun kroost op slippers en een plasticzak met een paar spulletjes de Nederlandse grens over komen. Op de vlucht voor ellende en geweld in hun thuisland. Ontheemd zijn. Niets hebben. Geen dak, geen veilige thuis. Toen de vluchtelingen tijdelijk in de Topsporthal in hun woonplaats gehuisvest werden, zochten de jongens contact. Wekelijks deden ze, samen met hun ouders, leuke dingen met ze. Heel basale dingen vaak. Een warm bad bijvoorbeeld. Daar konden Michel, Silin en Tanaa uit Syrië misschien nog wel het meest van genieten. Voor een weekje bivakkeerden de Syrische kinderen bij de Brunts. En deze week gebeurt dat opnieuw. Vanuit het tentenkamp in Nijmegen komen ze naar Leek. Adam en Manuel, die zelf bij hun vrienden van 2, 4 en 6 in Nijmegen gingen kijken, zij blij dat de kinderen de kerst bij hen doorbrengen. “Ik zag enorme tenten met houten vloeren. Het was er bloedheet. In die zaal zaten deuren en daarachter moest iedereen slapen. Op elkaar gepropt. Het leken wel pashokjes”, herinnert Adam zich. “Dan pas bedenk je hoe rijk we zijn. Dat we in een veilig land wonen waar we alles hebben. Zij wonen nu ook in een rijk land, maar hebben niks. De meisjes willen graag een pop”, weet hij. “En warme kleren, voor als de winter straks komt. Dat zouden we ze heel graag willen geven. Daar krijg ik een heel fijn gevoel van.” Voor wat betreft hun persoonlijke wensen waren de jongens duidelijk. Boeken. Boeken van Het Kruispunt, om heel precies te zijn. “We komen hier vaak met onze ouders”, roepen de jongens terwijl ze ieder een boekenkast in duiken. En dat mag. Want als je zoveel oog hebt voor een ander mag je zelf ook best wel een klein beetje verwend worden. En dit, beste lezers, maakt het vak van journalist bij De Krant extra bijzonder.