Niemand zo aardig als ‘Meester Jans’
RODEN – Het zal ergens vorig jaar geweest zijn. Meester Jans (Geerts) was ziek. Iets met de longen. Niet heel ernstig, maar wél serieus genoeg om een paar weekjes thuis te blijven. Zijn huis aan de Statenlaan werd in die periode een soort van bedevaartsoord. Kinderen spraken af, gingen thuis aan de knutsel en belden vervolgens bij meester Jans aan om hun tekeningen (en snoepjes) af te geven en hem (vooral via z’n vrouw) beterschap te wensen. Een mooier voorbeeld is er niet om de populariteit van Jans Geerts uit te drukken. De kinderen zullen het voortaan echter wel zonder Jans moeten doen, want afgelopen woensdag nam hij afscheid van Het Valkhof en stopte hij dus als kundig meester. Jans is 65. Mag en kan straks van zijn vrije tijd genieten. Hij diende veertig jaar de school aan de Schonauwen.
Mooi: Jans woont dicht bij Het Valkhof. En dus werd woensdagmorgen een erehaag van z’n huis naar de school gemaakt. Want uiteraard werd Jans – zo gaat dat vaker- van huis gehaald en getrakteerd op een ochtend vol liedjes en mooie woorden. Vanwege de erehaag was de Kiss & Ride zone van de school zelfs gesloten en moesten ouders die hun kinderen met de auto brengen dit keer wat verder lopen. Voor Jans deden ze dat echter graag. Net als de hulp van de politie, met een busje en een auto prominent aanwezig om te zorgen dat de oversteek van de kinderen (en Jans uiteraard) goed verliep. Geerts begon z’n loopbaan in 1971 op een school in Hengelo. Een school met vooral Marokkaanse en Turkse leerlingen, een tweetalige school ook. Jans noemde dat een ‘goede leerschool’. Met al die bagage kwam hij in 1975 op het Valkhof. De school die hij dus jaren en jaren diende. Naar volle tevredenheid.
Bij kinderen was Jans tot aan z’n laatste werkdag populair. Vooral vanwege de rust die hij uitstraalde. Jans is het schoolvoorbeeld van een mensenmens. Begripvol. Aardig, maar zeker ook streng als het moest. Altijd oprecht. Zelfs de kinderen die slechts zo nu en dan les kregen van Jans, liepen met hem weg. Dat bleek woensdag ook, toen alle leerlingen een erehaag vormden. De voettocht van Jans’ huis naar school duurde zeker een half uur. Elke leerling wilde iets tegen meester Jans zeggen, zoals Jans – zichtbaar- bij heel veel kinderen wel een bijzondere herinnering had. Jans werd toegezongen. Aangeraakt. En hoewel het misschien wat vreemd klinkt voor een meester van school: de liefde spatte er van af. De liefde voor de meester. Voor die aardige meneer. Die ‘meer dan meester alleen’.
En nu? Nu zit het er op. Jans kan genieten van z’n verdiende vrije tijd. Wellicht dat hij zich nu nog meer gaat toeleggen op zijn passie: het promoten van de Drentse taal. Of dat ie weer wat vaker naar voetbal gaat. Hoe dan ook: voor meester Jans staan altijd alle deuren open. Zelden een zo bijzonder afscheid – zo intens- van een meester gezien. Dat moet dus wel verdiend zijn.
