Het Valkhof
Datum: 4 juli
Tijd: 8.30 uur
RODEN – Zo’n laatste week op de basisschool kunnen ze net zo goed schriftelijk afdoen. De kinderen doen niets meer. Ruimen hun lades op, zo’n beetje de enige serieuze inspanning gedurende de week. Kinderen van groep 8 strooien snoep en er is altijd wel een juf of meester die weg gaat. Dan moet er afscheid genomen worden. Vrijdag nam openbare daltonschool Het Valkhof afscheid van liefst twee bijzonder gewaardeerde krachten: Paul Hogerheide en Sija van Veen. De ongenode gast keek toe.
Juf Hennie keek wat ongemakkelijk. Natuurlijk, ze gunde Paul en Sija een onvergetelijk afscheid maar wist dat dit haar volgend jaar te wachten staat. Want dan neemt zij afscheid, na een loopbaan in het onderwijs van meer dan dertig jaar. Ze keek goed, vrijdagmorgen. Weet ze wat haar straks te wachten staat. Paul Hogerheide en Sija van Veen dus. Werden opgehaald van huis. Met een mooie Fiat en fietsende kinderen. Op het schoolplein stonden honderden kinderen. In hun hand één of meerdere bloemen. Voor Paul en Sija. Bedacht door de werkgroep ‘afscheid’.
Paul Hogerheide was conciërge. Je kon – op een bepaalde manier- best eens wat vreemd tegen hem aankijken. De Limburger sprak bovendien met accent. En tóch was elk kind gek met hem. ‘Meneer Paul’ kon niet ongestoord over straat. Overal werd hij aangesproken door kinderen. Waarom? ‘Omdat meneer Paul altijd alles voor ons regelt’, zei een meisje van vijf. Dat Paul een kindervriend is, blijkt bovendien wel uit het feit dat hij al jarenlang dé drijvende kracht achter Feniks is. Dat Paul er vrijdagmorgen zat, was wel een klein wondertje. Onlangs werd hij getroffen door een hartinfarct. Paul is echter een taaie. Krabbelde in no-time op en staat er gewoon weer. De kinderen moeten het voortaan zelf doen. Paul heeft het druk zat. Met bloemen water geven bijvoorbeeld.
Ook voor Sija niets dan lof. ‘Streng’, ‘fanatiek’ en ‘tomeloze inzet’, waren veelgehoorde kreten vrijdagmorgen. Leuk: vorig jaar nam haar man Henk Jan afscheid van het Valkhof. Nu zijn ze straks beiden thuis. ‘Dat is echt even wennen hoor’, zei Henk Jan, die met camera de laatste dag van zijn vrouw vastlegde. ‘De dagen vliegen voorbij. Is denk ik ook iets psychologisch.’
Nadat Paul en Sija honderden (bossen) bloemen in ontvangst hadden genomen, was het tijd voor de Valkuil, zeg maar de kantine van de school. Daar moest gezongen worden. Want één ding is zeker: neem je als beroepskracht afscheid van Het Valkhof, dan wordt er een liedje voor je gezongen. Of je dat nou leuk vindt of niet. Voor Paul waren liefst twee nummers ingestudeerd. Een door de kinderen en één door het personeel. Op de melodie van ‘Twee Motten’ van Dorus (ach, goede ouwe tijd..) brachten de leerkrachten het beste in zichzelf naar boven. Doetie’s stem schalde door de valkuil, Ad Witlox bleek een aardige bas en de populairste meester- Armein - zong zoals een speler van Oranje het Wilhelmus zingt: iets tussen praten en neuriën.
De liedjes mochten er opnieuw zijn trouwens. Dat kun je wel aan onderwijzers overlaten. Wat te denken van ‘ We missen je nu al. Maar geniet er maar van. Want doorgaan tot honderd, is iets wat ook niet kan.’ Zeker is wel dat ze jarenlang het gezicht van het Valkhof hebben bepaald. En daar kunnen ze zelf trots op zijn. Want zo vanzelfsprekend is zo’n overweldigend afscheid niet. Zeker anno 2014 niet. Dat besefte Paul zich ook, toen hij in de middag- te midden van collega’s- heerlijk at in Langewold in Roden. Had ie een paar maand geleden niet gedacht.
