Herinneringen aan Rob, Erla, Merel en Mark

Roden herdenkt slachtoffers MH17

RODEN – Sommigen vonden het te laat, anderen juist te vroeg. Enkelen zagen het nut er niet zo van in, rouwden liever alleen om Rob (59), Erla (54), Merel (16) en Mark (12) uit Roden. Maar wat was de Pompstee afgelopen woensdagmiddag vol. Zeker zeshonderd mensen bewezen het hechte gezin uit Roden een soort van laatste eer. Er werden vooral herinneringen opgehaald. Het was soms stil. Soms werd er even gelachen. Wat blijft overheersen is echter woede. Onmacht. Waarom zij? Waarom?

De bezoekers van de herdenkingdienst hadden allemaal wel iets met het gezin, of met één gezinslid. Zo kletste een mevrouw op woensdag, een dag voor de ramp dus, nog met Merel en Erla. Bij de kapper. Ze keken uit naar de vakantie, vertelden ze toen. Het haar moest er nog maar even af. Lekker fris. Lekker kort. Mevrouw zei het met tranen in de ogen. Nog steeds ziet ze Erla en Merel voor zich. Lachend. Enthousiast over de vakantie die een dag later zou beginnen. En zo waren er meer verhalen. Veel meer.
Hans van der Laan,
burgemeester Noordenveld
‘Ik was op vakantie toen ik hoorde van de vliegramp. Dan is het nog redelijk ver weg. Toen ik hoorde dat er een gezin uit Roden bij betrokken was, kreeg de ramp een gezicht. Ik ben een paar dagen na de ramp bij Henk Palm geweest, de vader van Erla. De man was kapot van verdriet. Wát een tragedie. Hij had niets meer om voor te leven en een paar dagen later overleed ook hij. Er zijn inderdaad veel vragen over deze herdenkingsdienst. Ook over het tijdstip. Maar voor dit soort tragische gebeurtenissen zijn geen regels. Die bestaan niet. Ik hoop dat door deze bijeenkomst het heden iets minder kaal wordt, al verbrijzelt onheil heel veel.’
Lex Gerritsen, vertegenwoordiger van de Nederlandse Spoorwegen
‘Rob werkte al vanaf 1980 voor de NS. De laatste tien jaar vooral binnen de afdelingen opleidingen en bij de techniekfabriek. Rob was geliefd. Herkenbaar ook, ook en vooral door zijn geruite bloesje, zijn colbert én zijn ‘ Ziezo, we zijn er weer’. Zei hij elke morgen maar weer. Rob was iemand die de goede dingen goed wilde doen. Rob kon goed met tegenslag om gaan. Rob ging op latere leeftijd nog een zware opleiding volgen. Het gezin was echter het meest belangrijke voor onze geweldige collega. Was er iets op school, iets met de kinderen of iets met Erla, dan ging hij. Daar wilde hij bij zijn. Wij hebben sinds zijn overlijden ontzettend veel verhalen over hem verteld en afgesproken dat wij het voortaan allemaal ‘op z’n Rob’s’ gaan doen.’
Klaas van Dijk,
vertegenwoordiger van het UWV
‘Erla werkte sinds 1981 voor het UWV, dat toen nog GAK heette. Erla hield niet zo van poespas. Had zij hier nu gestaan, dan had ze het ongetwijfeld kort gehouden. Loyaal en betrokken, dat was ze al die jaren. Ze was wel wat gesloten, liet nooit het achterste van haar tong zien. En je kon om haar lachen. ‘Je kunt een aap wel een pak aan doen, het is en blijft een aap’, zei ze eens, toen ik ergens in smoking verscheen. De maandagmiddag voor haar vakantie kwam ze binnen. ‘Zo’, zei ze. ‘Mijn laatste dossier’. Die woorden kregen later een wel heel zware lading, want het was dus inderdaad haar laatste dossier. Het is voor ons niet te vatten. Nog steeds niet.’
Coos Boerma, directeur Het Valkhof
‘Precies tweeënzestig dagen gelden stond Mark hier. Hier op dit podium. Bij de afscheidsmusical van groep 8. Rob, Erla en Merel zaten in de zaal. Het was een geweldige avond. De kinderen ervaren het altijd als spannend. Spanning voor een nieuw begin, een nieuwe fase in hun leven. Mark was een rustige jongen. Hij viel niet zo op en rolde door school en het leven. Hij was talentvol en serieus. Voor het vervolg op de Lindenborg had hij al schoolspullen gekocht. Mark heeft ooit op onze school geleerd waar Maleisië ligt. En Oekraïne. Nu is alles weg. Dit is een groot en zinloos verlies.’
Ilse Top, rector RSG de Borgen
‘Mark had als nieuwbakken brugklasser al kennisgemaakt met z’n nieuwe klas en school. Merel kreeg op 30 juni haar HAVO-diploma uitgereikt. Ze maakte op onze school een prachtig groeiproces door. Ze werd door haar mentor omschreven als rustig. Degelijk, een constante werker. Standvastig en plichtsgetrouw. ‘Het moge je goed gaan’, schreef haar mentor toen ze de school verliet. Erla zat bovendien in de ouderraad van onze school. Elke maand hadden we overleg. Wij zijn als school kapot van verdriet. Na deze bijeenkomst sluiten we het ‘officiële’ herdenken af. Maar vergeten zullen we ze nooit.’
Elma de Koekkoek, lid van de
vakantiegroep van Rob en Erla
‘Met zeven gezinnen gingen we in 2013 naar Thailand. We kenden elkaar niet, maar zijn tijdens die vakantie naar elkaar toe gegroeid. Het was geweldig. Rob noemden we onze burgemeester. De kinderen sloten vriendschappen. Mark werd er voor het eerst verliefd. In maart van dit jaar hadden we een reünie en maakten we plannen voor opnieuw een gezamenlijke vakantie in 2015. Iedereen wilde weer mee. Binnenkort hebben we weer een bijeenkomst. Zonder onze burgemeester, zonder Erla, Merel en Mark. Onze vakantie zal nooit meer zo onbevangen zijn als in 2013. En we hopen dat jullie meereizen. Meekijken, vanaf een wolkje.’
Jack Hesseling, vertegenwoordiger van de Loopgroep van Erla
‘Erla liep altijd achteraan. Dat wist iedereen. Ze kwam ook vaak als laatste. Ze liep vooral omdat ze het leuk vond, niet om de snelste te zijn. In 2012 meldde ze zich aan om clinics te volgen voor de Run van Roden. Ze bleef daarna hangen. Nu is ze er niet meer. Onze vaste waarde. Straks loopt iemand anders achteraan.’
Thiemo Vlaar, ploeggenoot
van Mark in Roden D3
‘Mark was onze nummer 4. Hij was rechtsback. En een goeie hoor, je kwam hem echt niet zomaar voorbij. Hij gaf nooit op. Toen we op 10 mei onze kampioenswedstrijd speelden, was onze leider Rob heel zenuwachtig. Hij had alles voor ons geregeld, maar durfde zelf niet te kijken. We wonnen natuurlijk en kregen een medaille. Gingen met de schalen van Ajax op de foto en zongen samen ‘We are the Champions’. Later maakte Mark tegen Drachtster Boys zijn eerste doelpunt van het seizoen. Een mooi schot, in de kruising. Wij van D3 zijn allemaal boos en verdrietig.’
En zo had de bijeenkomst –muzikaal begeleid door het Roder Jongenskoor- nog uren door kunnen gaan, want iedereen had wel een verhaal over Rob. Over Erla, Mark en Merel. Gewoon omdat het een fijn gezin was. Maar ze zijn niet meer. Uit de lucht geschoten. Het blijft onverteerbaar.