In Memoriam: Sietze en Aafke Oldenburger?

De deur stond bij Sietze en Aafke altijd open

ZEVENHUIZEN – Zevenhuizen is een dorp met een hechte gemeenschap. Een maand geleden werd deze gemeenschap opgeschrikt door zeer triest nieuws. Sietze Oldenburger en Aafke Oldenburger-Kopinga, beiden geboren Zevenhuisters, overleden op dezelfde winterochtend in hun geboorteplaats. Wat zij achterlaten zijn warme herinneringen aan twee prachtige mensen, maar ook een leegte die vele nabestaanden zullen voelen. De Krant blikt terug op de levens van Sietze en Aafke, die voor altijd een plek hebben verworven in het hart van de inwoners van Zevenhuizen. Het overlijden van het echtpaar kan het best worden omschreven als een gemis in meervoud.

Een aangrijpende gebeurtenis

Zevenhuizen, 21 januari. De prille dag had net afscheid genomen van een koude, maar heldere nacht. Velen waren eerder opgestaan om het wonder van de bloedrode maan te bekijken, om daarna nog even het warme bed op te zoeken. Anderen smeerden broodjes voor de aankomende werkdag. Niemand in Zevenhuizen kon beseffen dat een paar uur later een aangrijpende gebeurtenis zou afspelen, welke velen zich nog de rest van hun leven zullen blijven heugen.
Dat de gezondheid van eigenaar Sietze Oldenburger van autogarage Kopinga de maanden ervoor behoorlijk achteruit was gegaan, was algemeen bekend. Toch kwam zijn overlijden in de vroege morgen van 21 januari onverwacht. Ook voor zijn echtgenote Aafke. Het plotseling overlijden van haar man greep haar zo aan,  dat ook zij even later overleed. Toegesnelde hulp en van omstanders (waaronder de twee monteurs van Kopinga) en de verrichtingen van ambulancepersoneel, mocht niet meer baten. Sietse en Aafke, twee lieve, hardwerkende en behulpzame mensen overleden vlak na elkaar. Wat achterbleef was een groot verlies en verdriet voor beide kinderen, kleinkinderen, familie en niet te vergeten voor heel Zevenhuizen en ver daar omheen. Want iedereen kende het echtpaar.

Over Sietze en Aafke: twee uiterst zorgzame mensen

Sietze Oldenburger werd geboren op 1 juli 1937 aan De Haspel in Zevenhuizen. Hij was de derde in een rij van zeven kinderen. Tot aan zijn huwelijk met Aafke is Sietze altijd aan De Haspel blijven wonen. Na zijn schooltijd, de militaire dienst en een dienstverband bij Loonbedrijf Hasper, ging Sietze in de garage van zijn schoonvader Ubel Kopinga werken.
Aafke Oldenburger-Kopinga is op 29 januari 1938 geboren. Aafke was een dochter van Ubel Kopinga en Fenje van Wijk. Zij had twee zussen en een broer. Aafke ging – na de lagere school in Allardsoog – naar de Huishoudschool. Daarna werkte ze bij verschillende gezinnen in de huishouding en was ze nog een tijdje werkzaam op het postkantoor, alwaar ze de telefooncentrale bediende.
In 1962 traden de twee in het huwelijksbootje. Uit hun huwelijk krijgen Aafke en Sietze twee kinderen, Fennie en Auke. Kort na hun trouwen, wordt er gewerkt aan een verhuizing. Er verrees een dubbele woning, waar aan de ene kant Aafke en Sietze kwamen te wonen en aan de andere kant de ouders van Aafke. In 2004 volgde de verhuizing naar het voormalige Rabobank-gebouw. Het resultaat mocht er zijn. Een prachtige woning met een dubbele garage. Die garage kwam overigens niet vol te staan met auto’s, maar bood onderdak aan de antiekverzameling van Aafke, waarover later meer.

Een week na het plotselinge overlijden van Sietze en Aafke, is het verdriet uiteraard nog groot. Zo ook bij Auke die aan de keukentafel van het ouderlijk huis zit. Honderden steunbetuigingen in de vorm van condoleancekaarten staan verspreid over meerdere bijzettafels. In het huis staan dozen, familieleden lopen heen en weer. Voor Auke is de situatie nog heel onwerkelijk. ‘Van pa zagen we het aankomen’, zegt hij. ‘De laatste maanden lukte het hem niet om koffie te komen drinken op de zaak, terwijl hij dat de afgelopen jaren steevast deed.’ Echt pensioen had Sietze nooit genomen. ‘Hij heeft het de laatste jaren wel rustiger aangedaan, maar hij was er nog steeds.’
Sietze heeft het lang niet altijd makkelijk gehad. Al twee keer eerder lag hij in het ziekenhuis. De eerste keer vanwege een nare bloeding, de laatste keer (in 2009) vanwege een nieuwe hartklep. Vooral die laatste ingreep was heel heftig. Zo heftig zelfs, dat de familie van Sietze zijn uitvaart al voorzichtig aan het plannen was. ‘Pap lag in een diepe coma. De dokter, een Belg geloof ik, vertelde ons dat er een wonder moest gebeuren wilde pap dit overleven’, herinnert Auke zich. ‘Dat wonder gebeurde toch.’ Dat Sietze twee ingrijpende ziekenhuisopnamen overleefde, is voor buitenstaanders maar moeilijk te verklaren. Maar Auke weet hoe beresterk zijn vader altijd is geweest. ‘Hij ging altijd door. Dat zat in zijn karakter. Hij was niet klein te krijgen.’
Sietze was een rustige man. Toen zijn schoonvader nog leefde en hij samen met hem de garage bestierde, hielden Ubel en hij elkaar goed in evenwicht. Een man met een klein hart ook, zo bleek meermaals. Sietze was daarnaast een ruimhartig man. Daarin paste hij perfect bij Aafke, want ook zij stond altijd voor anderen klaar. Het is altijd zoete inval geweest bij de familie Oldenburger. Het echtpaar was ontzettend zorgzaam.
Dat zorgzame karakter heeft Aafke van haar moeder. Dat komt ook terug in de laatste jaren van haar vader Ubel. Wanneer hij ziek wordt, neemt Aafke de zorg eigenlijk als vanzelfsprekend op zich. Het is tekenend voor de persoon. Altijd stond Aafke voor iedereen klaar. En wie bij haar aanklopte, stond nooit voor een dichte deur.
Aafke was gek van antiek. Een hobby die zij deelt met een broer, met wie zij er vaak op uit trok. De garage kwam steeds voller te staan met antiek. ‘Wat moet je toch met al die spullen?’, vroeg Sietze soms ietwat geërgerd. Toch steunde hij altijd de liefhebberij van zijn vrouw. Niet zelden vloog Sietze weer het land in om een antieke kast op te halen. Dat deed hij zonder morren. Dankzij haar hobby kreeg de rest van de familie ook steeds meer inzicht in antiek. En wanneer ze erop werd gewezen dat ze toch wel erg veel antiek had, wees ze vaak lachend naar haar broer en diens partner: ‘Het is hun schuld!’, klonk het dan.
Naast het antiek, mocht Aafke graag tuinieren. En wat te denken van de overheerlijke cakes die ze bakte? ‘Toen de kerk werd verbouwd, kwam ze vaak langs om cake te brengen’, zegt Auke. ‘En laatst was er nog een kerstmarkt in het dorp waarvoor ze nog vele cakes heeft gebakken.’ Menig Zeuv’mhuuster denkt nog watertandend terug aan de baksels van Aafke.
Sietze mocht graag vissen, maar had hier lang niet altijd tijd voor. Sietze en Aafke vervulden namelijk een grote maatschappelijke rol in het dorp. Zo was Sietze ouderling bij de kerk, heeft hij in het schoolbestuur gezeten en is hij meer dan vijftig jaar bestuurslid geweest van Motor- en Autoclub 7huizen, bij de meesten bekend als MAC-Z. Aafke zat onder meer bij de Plattelandsvrouwen en was nooit te beroerd om zich ergens voor in te zetten. Of dat nou de kerk was, of de school: op Aafke kon men een beroep doen.
Auke: ‘Wat mij vooral bij zal blijven van mijn ouders, is het feit dat ze altijd voor iedereen klaar stonden. Ze waren zó zorgzaam….Ook de onverzettelijkheid van pa is uniek. Ze stonden echt voor iedereen klaar. Allebei. Dat is tot het eind zo gebleven.’

Een waardig afscheid

Niet lang na de dood van het echtpaar Oldenburger-Kopinga, weet heel Zevenhuizen er al van. Het gaat als een lopend vuurtje door het dorp. Steunbetuigingen stromen binnen. Nabestaanden organiseren een passende uitvaart. Het zijn trieste dagen voor Auke en Fennie. Gelukkig voelen zij zich gesteund door het diepe medeleven vanuit Zevenhuizen en omstreken. Ze staan er niet alleen voor. Tijdens de condoleance liggen Sietze en Aafke met z’n tweeën opgebaard in bed. Hand in hand liggen zij naast elkaar. Precies zoals ze waren. Samen. Voor altijd.
De uitvaart maakt diepe indruk. De kisten die nog even stilstaan bij de pomp. De prachtige Bedford waarop de kisten worden gelegd. En vooral de honderden mensen en de uitpuilende kerk, maken de uitvaart tot een heel waardige. Er worden verhalen vertelt, liederen gezongen en er is ruimte voor verdriet. Wat nu rest, is de herinnering aan twee prachtige mensen. Voor altijd in het hart van de Zevenhuisters gesloten. Opdat wij nooit vergeten.

Foto’s: Wobbe Gorter