Noordenvelders: Wim Bakering
De laptop staat open geklapt op tafel. Beelden voetballers flitsen voorbij. Via een scoutingsprogramma kan Wim Bakering (tot vorig jaar trainer van zijn geliefde GOMOS) beelden van voetbalspelers opvragen. Sinds dit voetbalseizoen is hij namelijk scout van de FC. ‘Op vrijwillige basis. Pure liefhebberij’, licht Bakering toe. Hoog tijd voor een kop koffie.
Even babbelen met de gelouterde amateurtrainer verzandt vaak in voetbalpraat. Het is haast onvermijdelijk bij Wim. De oud-trainer van Peize, GOMOS, VKW, Roden, Achilles en wederom GOMOS is verzot op het spelletje. Die liefde voor voetbal begon al als kind in Langelo, waar hij naar eigen zeggen een leuke jeugd had. ‘Mensen deden veel samen in die tijd. Je kwam elkaar na school altijd tegen en ging dan voetballen of samen spelen. Op mijn tiende ging ik voetballen bij GOMOS en dan trek je naar zo’n club toe. Je maakt er vrienden met wie je later ook uitgaat. Op de zaterdagavond gingen we vaak biljarten bij Henk Meijer in de kroeg.’
Ondanks dat Wim jaren in het eerste voetbalde, zag hij zichzelf niet als een talent. ‘In de jeugd was ik aardig goed. Op mijn zestiende kreeg ik een ernstig brommerongeluk, waardoor ik twee maanden in het ziekenhuis lag. Mijn enkel en bovenbeen waren gebroken en er was veel schade aan mijn knieën.’ Toch weerhield het Wim er niet van tot zijn dertigste bij de selectie te voetballen. ‘Toen scheurde ik mijn kruisband en was het gebeurd wat betreft GOMOS 1. Ik heb nog wel jaren bij de overige senioren gevoetbald.’
Ondertussen richtte Wim zich al steeds meer op het trainersvak. ‘Dat begon bij een jeugdteam van GOMOS. Later deed ik de trainerscursus en in 1999 kwam ik bij Peize aan het hoofd. Bij alle clubs waar ik hoofdtrainer was, heb ik nog prima contact.’ De grootste successen haalde Wim toch bij zijn eigen club, GOMOS. Hij loodste de Norgers van de derde naar de eerste klasse en haalde zelfs de nacompetitie voor promotie. ‘Bij GOMOS zijn we op 0 begonnen in de derde klasse. Er stond een jonge selectie met veel jongens uit het dorp. Drie van hen kwamen terug van Achilles. De sfeer was positief en we hadden een ploeg met oog voor een gemeenschappelijke doel.’
Grensverleggend is een woord wat de trainer Bakering uitstekend typeert. ‘Het mooie aan het trainerschap is dat je procesmatig bezig bent. Je probeert met elkaar een doel te bereiken. Als trainer ben je dan altijd bezig met de vraag hoe je een individu beter kan maken binnen het team. Daarin ben ik vrij maniakaal. Ik ben er zeven dagen per week, 24 uur per dag mee bezig.’ Vandaar dat de trainer dit jaar besloot even helemaal niks te doen. ‘Juist omdat ik er zo mee bezig ben, moet ik soms even stoppen. Dan moet ik op adem komen, want ik bijt me verschrikkelijk in het voetbal vast. Voor het eerst doe ik nu een jaar niks. Een paar jaar terug had ik een sabbatical maar toen zaten we met de verbouwing van het huis. Dus toen had ik mijn handen ook vol.’
Nu, aan tafel van zijn prachtig verbouwde huis in hartje Norg, verzucht Wim dat hij nog steeds tijd tekort komt. Al wijzend op een stapel kranten die hij nog moet verslinden, vertelt hij over zijn werkzaamheden bij FC Groningen. ‘Ik ben benaderd en nu bekijk ik wekelijks één wedstrijd live en ongeveer twee wedstrijden via de laptop. Soms moet ik op één speler letten, soms moet ik van iedere speler een klein karakteristiek maken. Het is liefhebberij, vrijwilligerswerk.’ Ook liefhebberij: muziek. ‘Vooral stevige muziek, daar hou ik van. Zo zijn Barbara en ik laatst na Roden-GOMOS naar Jett Rebel in Hoogeveen geweest. Fantastisch. En laatst ging ik op donderdagavond even naar de VERA in Groningen. Daar kwam een bandje uit Noorwegen. Prima avond gehad. Daar heb ik nu weer tijd voor, nu ik even geen trainer meer ben.’
Ondertussen volgt hij ook zijn club Feyenoord op de voet. Dat doet hij al sinds de jaren zeventig. ‘Toen had je nog geen kleuren tv en was je of voor het team in het wit óf in het zwart. Wat ik mij kan herinneren is dat Feyenoord zo’n mooi geblokt shirt had. Ik kreeg al gauw een klik met de club.’ Een verboden woord in huize Bakering is ‘Ajax’. Liever heeft Wim het dan ook over 020. ‘Wat ik tegen hen heb? Het is de arrogantie, de zelfingenomenheid en het hautaine gedrag richting de rest. Dat komt in alles terug.’