Noordenvelders - André brasse
RODEN - Het kan zomaar zijn dat je over hem struikelt als je over de heide wandelt. Dan ligt hij op zijn buik met zijn camera voor zijn gezicht, in de hoop een levendbarende hagedis te fotograferen. Of wat er maar verder voor zijn camera komt. Het perfecte plaatje? Dat heeft niks te maken met compositie, kleur of scherpte, maar met het verhaal dat verteld wordt.
André Brasse is natuurliefhebber, fotograaf, bemiddelaar en onderwijzer. Officieel heet dat: projectleider bij IVN natuureducatie, coördinator communicatie en educatie nationaal Park Drentsche Aa en freelance fotograaf. De liefde voor de natuur zat er al vroeg in. ‘Als ik vroeger met mijn ouders op vakantie ging naar Zwitserland, dan vond ik het heerlijk om door de bergen te wandelen. En ik herinner me dat ik als kind op Terschelling boven op een duin zat. En dan vond ik van alles. Konijnenschedeltjes, mooie schelpjes. Het heeft ook met een andere manier van kijken te maken, echt zien. Ik vond altijd van alles op straat, misschien omdat ik toen al op details lette. Ik herinner me dat ik een lerares had toen ik de Pedagogische Academie deed, die me een boom liet tekenen. Ik tekende de geijkte boom, bruine stam, groene kroon. Ze vroeg me toen waar ik dat bruin had gezien op de stam. Dat kon ik niet zeggen. Ze leerde me nog beter te kijken. En ik denk dat ik dat kijken nog steeds doe.’
Na de PA werd André leraar biologie en weer later werkte hij in een natuurmuseum. ‘Daar kwam ik regelmatig in aanraking met fotografen. Ik praatte met ze over hun werk en raakte zelf ook geïnteresseerd. Uiteindelijk ging ik bij het IVN werken. En heb ik een klein bedrijfje als fotograaf. Het is altijd wel een gevecht om tijd te vinden, dus gebruik ik de reistijd van en naar mijn werk om foto’s te maken. Ik rijd dan niet de snelle route, maar de mooie. De natuur geeft me rust. Er is zo veel te zien. Soms zit ik twee uur alleen maar te kijken, voor ik ergens een foto van maak.’
Foto’s maken in de natuur is wel aan wetten gebonden. ‘Sommige fotografen gaat voor het plaatje, ze hebben weinig respect voor de natuur. Dan zie je in een veld orchideeën dat er iemand gelopen heeft om een foto te maken. De volgende wandelaar denkt: oh, een paadje. Daar kan ik vast ook even in. En voor je het weet is het veldje vertrapt. Of ze staan boven een reekalf te fotograferen. Ik zou dat nooit doen, daar moet je niet eens bij in de buurt komen. Als ik een zeldzame vogel zie, dan zet ik die op de foto. Die foto deel ik ook. Ik zeg er alleen niet bij waar ik hem heb gezien. Als je dat doen staan er al snel tientallen mensen uit het hele land met hun camera’s en is de vogel gevlogen.’
Naast foto’s maken, geeft André ook excursies. ‘De afstand tussen mens en natuur is te groot geworden. We zien de natuur vaak ook als decor om in te wandelen of te fietsen. Maar tijdens een excursie vraag ik mensen wel eens om stil te staan, niks te zeggen en hun zintuigen te gebruiken. Aanvankelijk vinden ze dat dan een beetje gek, maar als ik ze help om bijvoorbeeld meer vogels te horen of bepaalde dingen te zien, pas dan gaat de natuur leven.’
Tijdens lockdowns gingen veel mensen de natuur in, wat te zien was aan al het afval. ‘Ik denk niet dat dat door verasocialisering komt, maar doordat er een nieuwe mensengroep werd aangeboord. De mensen die normaal lekker in de stad blijven, naar het café of het theater gaan. Nu deze zaken dicht waren, trokken ze de natuur in. Je zag mensen in de natuur poepen, hun honden overal loslaten, vuilnis dumpen. Dat wordt gelukkig alweer minder nu. Het heeft ook te maken met aanleren.’
André maakt mensen graag bewust van de natuur in eigen buurt. ‘Als je niet weet dat er achter je huis grafheuvels liggen, dan denk je terwijl je eroverheen jaagt met je mountainbike: leuke heuvels! Maar als je het weet, kijk je heel anders naar je omgeving. Naar de geschiedenis. Ik vertel de mensen daar graag over. Noordenveld is zó rijk. Er is hoogveen, laagveen, zandruggen, hunebedden en nog veel meer. Het is zo’n rijke omgeving en ik vraag me wel eens af hoeveel mensen dat nu eigenlijk doorhebben.’