Tea Nijnuis schrijft over ‘Naaie buren’

Het hoes naost Jan en Geke ston te koop. Gerriet, die daor geboren en getogen was en der dus zien huile leven woond haar was nou al roem veertig jaor de buurman van Jan en Geke west. Het bevuil goud, Geke ging aal daogen even bai Gerriet kieken en dat waardeerde hij slim. Maor nou op zien negentigste jaor was hij vallen en haar e zien heup broken. Het ging niet zo goud met em en hij kwam ok niet weer thoes dus zien kinder haarn het hoes te koop zet. Een huile veraandering in de buurt want iederein kende Gerriet mor veural veur Jan en Geke. ‘Wel zal der weer in kommen’, zee Jan. ‘Ja”, zee Geke, dat is altied maor weer aofwachten. Ik hoop mensken oet ’t dörp want op dat vrumde spul zit ik eigelek niet te wachten’. ‘Gaait mie krek zo’, zee Jan. En zo wachtten ze in spanning aof. En jao heur, zo ineins was het bordtie TE KOOP verdwenen en kwam der een bord in de tuun met VERKOCHT der op. Een paor weken laoter stun der een grote verhoeswaogen veur de deur. Jan en Geke huilen de boulen goud in de gaoten. ‘Wat vrumd’, zee Geke, ‘zullen ze der zo in trekken en ’t hoes niet eerst schoonmaoken? Dat kant toch neit!’ Maor dat gebeurde wel en vanaof die dag haren ze naaie buren. Ze kwamen heur niet even veurstellen en dat waren ze hier in de buurt ja huilemaol niet wend. Iederein kende mekaor en nou zaten der mensken naost heur waorvan gien ein wus waoras ze weg kwamen en hou ze heiten. Baikomstighaaid was dat de tuun vanaof de dag dat ze der woonden ok ein grote wildernis worden was. Dus op een aovend dee Geke de stoute schounen an en ze belde an bai de buren. Die deden een beettie verschrikt open want ze haren gien volk verwacht. “Goeie aovend,’, zee Geke, ‘ik kom mie even veurstellen, ik ben de buurvrouw. Wai bennen hier zo wend daj je even veurstellen aj hier naai kommen wonen. Zo gaait dat nou einmaol op ’n dörp’. ‘Oh, sorry, ja dat weten we niet, dat zijn wij helemaal niet gewend’. ‘Nou’, zee Geke, ‘dan weij nou dat dat zo heurt in ’n dörp. En aj zin hebben, kom dan maor ies om een kop kovvie dat za’k je nog veul meer vertellen over de gewoontes en gebruuken bai ons’. ‘Nou wat aardig van u, we komen zeker een keertje langs’. En vanaof die tied haar Geke regelmaotig contact met Joop en Els. Geke haar heur van alles verteld over het dörp maor ein ding was ze dulek vergeten en daor kwam ze achter toen op een aovend de bel ging. Vrumd want iederein luip hier achterom. Jan dee open, naodat e eerst aale grundels van de deur schoven haar. ‘Goedenavond’ zee Els, ‘sorry dat ik stoor maar heeft u ook al gehoord dat hier schuin tegenover een nieuw huis wordt gebouwd?’ ‘Jao’, zee e, ‘daor weiten wai van. Houzo? ‘Nou, zee Els, toen ons ter ore kwam dat hier gebouwd gaat worden, vonden wij dat er wat moest gebeuren en daarom zijn wij begonnen handtekeningen te verzamelen om de bouw te stoppen en daarom bel ik voor deze keer aan omdat ik van deur tot deur ga.’ Het haor ging Jan geliek recht omhoog staon. ‘Nou’, zee Jan, ‘daor doun wai niet an met’. Wai wonen hier met veul plezeier en dat willen wai graog zo holden. En bovendien, je hebben een hoes kocht en niet een oetzicht. Ik denk ok neit daj veul handteikeningen oplopen want an dat soort flauwe kul döt gien ein met’. Jan dee de deur weer dicht en zee tegen Geke, ‘daor hej ’t al, ik docht stillegies dat ’t wel aordige lui waren maor nou staait ze op de stoep om een handteikening omdat hier tegenover een naai hoes bouwd wordt. Zo maoken ze heurzölf toch huilemaol niet geliefd in de straot’. Geke docht, wat ‘n tegenvaller. Ik haar toch echt docht dat die Joop en Els verstandiger waren maor dit vuil heur ok slim tegen. En bovendien, wat veur ’n buurt kriej hier nou. Altied een stel mensken die der niet bai heuren omdat de mensken hier in de straot gien fratsen willen. Geke bedocht een plan. Een week laoter ging ze bai Joop en Els op bezuik. Nao wat hin en weer gepraot begon Geke over het naaie hoes te praoten. ‘Houveul handteikeningen hej al oplopen?’, vruig ze naor de bekende weg. Want Geke wus netuurlijk al dat der gien ein teikend haar. ‘Niet één’ was het antwoord. ‘Dat valt ons toch wel tegen want je wilt toch zomaar niet een huis tegenover je als je zo’n uitzicht hebt!’ ‘Nou, zee Geke, “ik zal je ies wat vertellen. In een dörp zoas dit, doun wai dat soort dingen neit. Wai kunnen hier goud met mekaor overweg en naoberschap hebben wai hoog in ’t vaandel. Naoberschap wil zeggen daj veur mekaor opkomt, en daj mekaor helpen waoras het maor einigszins kan. Wai holden mekaor een beettie in de gaoten op een goeie meneier en as der mensken op vekaansie bennen dan denken wai om mekaors hoezen. Wai maoken een praotie, staon veur mekaor klaor as der wat gebeuren moet en wie lopen ies bai mekaor langs veur een koppie kovvie. Zo holden wai de buurt gezellig. Wai gaon mekaor gien vlooien aofvangen en bezwaor maoken tegen een naai hoes komp al huilemaol niet bai ons op. Dus aj nou verstandig bennen en je willen vrede in de buurt holden, gooi die handteikeningen dan vort en dou gezellig met ons met. Dan wonen je hier met een stuk meer plezeier dan wanneer je je niet Drèentse gewoonten anholden. Denk der maor ies over nao. En, wat ok wel belangriek is, je jaogen de gemeinte ok niet op extrao kosten. Toen is Geke naor hoes gaon en zie het Jan verteld wat of ze daon haar. Een week lang bleef het stil. Toen ging de achterdeur open en kwamen Joop en Els der met heur baaiden an met een bos bloumen. ‘Geke, wat zijn we blij dat je ons de ogen hebt geopend. We hebben natuurlijk overal geïnformeerd en we kwamen er al snel achter dat jij helemaal gelijk hebt. Wij willen graag inburgeren dus we hebben het bezwaarschrift verscheurd en we hopen hier heel lang met veel plezier te wonen. We gaan naar de buurtbarbecue volgende week en dan zullen we onze excuses aanbieden tegen iedereen van de straat’. ‘Nou’, zeden Jan en Geke, ‘daor bennen wie bliede om. Ik wol dat aale mensken zo verstandig waren. Kom wie drinken der een borrel op’. 

tea nijnuis.