Nooit meer Ronermaarkt

Tenminste as ’t an Albert en Geesje lag. Ze haren der maor maale herinnerings an. Het was al een aantal jaoren leden, der waren nog koeien op Ronermaarkt, dat Albert met zien einige kou naor de maarkt wol. Ze wörden older en elke dag mus het kougie wel twei keer molken worden. Het ging ze wel deur ’n zeer bottie. Derkje 2 was al zo laang bai heur en eigelijk was het heur knuffelkou. Het beist begreep Albert en Geesje. Ze was zo mak as wat. En ze wör ok stok verwend. Ze kreeg vaok even een koekie van Geesje en Albert pruit tegen heur. As em wat niet anstön dan ging e de stal op en dan vertelde an Derkje wat as hom dwaars zat. En dan was ’t net of ze Albert begreep. As e dan oetpraot was dan greep e de kou bai de kop en dan aaide en knuffelde ze heur. Hier wus Geesje netuurlijk niks van en dat wol Albert zo holden want stel je veur! Ze kon em wel oetlachen. En nou haren ze besloten dat ze maor weg mus omdat Albert en Geesje older wörden en het waark allemaol niet meer an konden. Ronermaarkt kwam in zicht. ’s Mörgens om zes uur haar Albert heur nog molken en toen ruip e Geesje. “Ik gao vort heur!” Geesje kwam bai de achterdeur en gaf veur de leste keer een koekie an heur kougie. Ze draaide heur vlug om want Albert mus niet zein dat ze reerde. Toen ging Albert vort met de kou an een stuk touw. Ze wol niet best lopen want ze was huilemaol gien touw om de nek wend.

Albert en Geesje woonden niet zo ver van Roon aof dus as e een beettie flink an stapte dan was e veur zeuven uur op de maarkt. Wat al een drokte docht Albert toe e daor an kwam maor hij luip dapper deur ’t volk hin en hij zette Derkje 2 an een boom. Ze keek maor raor in ’t ronne. Aal die drokte dat was ze ja huilemaol niet wend. Bai ’t boerderaaigie was ’t altied rustig. Overdag luip ze in ’t kaampie laand en elke aovend wör ze weer binnen haold en kwam ze weer lekker in ’t stro op heur eigen stal.

Het duurde niet zo laang of der kwam al een man an die belangstelling haar veur Derkje. Wat moej der veur hebben, vruig e. Toen Albert een bedrag nuimde, luip de man weer vort. “Wat mekeert je toch veur zu’n olde kou”. Even laoter kwam der weer ein an en die bood minder maor Albert was der wel tevreden met. Hij gaf het geld en Albert kon naor hoes gaon. Maor dan kon e niet. Hij kon Derkje hier toch zo maor niet achter laoten. Hij kon wel zein dat ze deip ongelukkig was in dizze drokte. En dan ok nog die haarde meziek. Albert aaide heur ies over de kop en zee dat e zo weer kwam. Hij kwam onderweg wat bekenden tegen en hij vertelde dat e met Derkje op de maarkt was. De mensken konden het bijna niet geleuven. “Hej heur verkocht? Maor dat kan toch neit! Jullie heuren toch bai mekaor! Wat zee Geesje der van?” En toen Albert dat allemaol heurde kreeg e huil veul spiet. Hij docht ik zuik heur weer op. Maor toen e bai de boom kwam, was Derkje verdwenen. Paniek, pure paniek muik zich meester van Albert. Waor was ze. Hij zette ’t op een lopen. Overaal kieken en vraogen of ze Derkje ok zein haren. “Hou zag ze der oet”, vruigen ze dan. En als Albert dan antwoordde dan zeden ze dat aale koeien zwart wit waren. Hij bleef zuiken en ineins zag e een grote vrachtwaogen staon. Toen Albert kieken ging waren ze net bezig om Derkje op de waogen te maoken maor het beist verzette gien stap. Ze kreeg een trap tegen de poten en toen nog ein maor Derkje bleef stokstief ston. Het ging Albert deur maarg en bein. Hij haar heur nog nooit schupt. Hij luip met een noodgang naor de man die heur vasthuil, scheurde het touw oet zien handen en zee, “ik neem heur weer met”. “Nou, nou, niks der van, die kou is nou van mai en ik neem heur met veur de slacht”. Toen Albert dat heurde zee e: ik geeft je het geld daj der veur geven hebben weer plus nog honderd want ik wil heur weer met hebben naor hoes. De man docht stief nao en bulderde dat dat gien handel was maor Albert huil vout bie stuk. Oeteindelijk ging de man akkoord en Albert nam Derkje met. Toen ze vernam dat Albert heur an touw haar stapte ze drekt met. Het was niet drok meer toen ze net boeten Roon waren. Albert zee: “geef mie maor een schup want dat heb ik wel verdeind”. Maor Derkje keek em allent maor an en verbeelde Albert hum dat nou, of haar ze echt een dikke traon in de ogen? Albert reerde wel. Wat was e toch dom west om te denken dat e Derkje zomor verkopen kon. Ze luipen rustig weer op hoes an. Aof en tou stopten ze even en dan kon ze even wat gras eten.

Toen ’t hoes in zicht kwam, begon Derkje haost wat haarder te lopen. Ze reuk de stal. En even laoter zat Albert op zien dreipoot onder Derkje om heur te melken. Geesje kwam naaisgierig anlopen en ruip al van verre, ‘wat heur ik toch allemaol” maor toen Derkje heur recht ankeek, kun ze heur ogen niet geleuven. “Wat is dit nou”, zee ze maor toen ze Albert zien gezicht zag, vruig ze al niks meer. Wat was ze bliede dat Derkje der weer was. Laoter vertelde hij an Geesje dat Derkje veur de slacht weg zul, en daor wörden ze ja baaiden raor van. Daor moej toch niet an denken, onze Derkje in de braodpan bai ‘n aander Ze konden der niet over oet dat ze zo dom west waren om te denken dat ze wel aofstand van Derkje doun konden. Met zien dreien bennen ze stokold worden en ze bennen nooit weer naor Ronermaarkt west.  

tea nijnuis