Noordenvelder - Harm Jan Danker

PEIZE - Harm Jan Danker is een tevreden mens en dat straalt hij uit. De inmiddels 68 jarige Westerwoldse Peizenaar werkt nog steeds, is voorzitter van VV Peize en klaverjast in de wintermaanden de sterren van de hemel. Hoewel hij eigenlijk graag boer had willen worden, nam zijn carrière een heel andere wending. Maar wel eentje die bij hem paste, waarin hij veel met mensen omging. En is wat hij nog steeds graag doet.
Harm Jan werd geboren als jongste in een gezin van vijf kinderen in Sellingerbeetse. Zijn vader had een gemengde boerderij en dat zag Harm Jan ook wel zitten. Dat feest ging niet door, zijn oudste broer werd boer. Gelukkig zat hij niet bij de pakken neer, hij besloot als 17-jarige bij de politie te solliciteren. Hij werd aangenomen en bleef er 16 jaar werken. ‘Ik werkte onder andere als wijkagent, dat vond ik prachtig werk. Het omgaan met mensen is wel iets wat ik heel fijn vind om te doen. Later werkte ik bij de frauderecherche, wat ik ook heel graag deed. Op een gegeven moment kreeg je dan een leidinggevende functie, en ik kwam bij de verkeerspolitie terecht. Dat was het niet helemaal voor mij. In de avonduren haalde ik mijn vwo-diploma en ik meldde me aan bij de politieacademie. Dan zou ik door kunnen stromen tot een officiersrang, hoofdinspecteur of commissaris. Ik had pech, er was plaats voor 5 mensen en er hadden zich 120 mensen aangemeld. Ik werd dus afgewezen.’
Leidinggeven bij de politie was het niet helemaal, en al helemaal niet op de verkeersafdeling, dus vond Harm Jan het tijd om andere horizonten te verkennen. ‘Ik had natuurlijk aardig wat ervaring op het gebied van fraude, wat me bij het GAK deed belanden, als opsporingsambtenaar. Dat heb ik vijf jaar gedaan, maar ten bedacht ik dat ik al 20 jaar boeven liep te vangen. Tijd dus om iets anders te gaan doen. Ik werd, ook bij het GAK, inspecteur buitendienst. Ik regelde alles op het gebied van werkzaamheden die plaatsvinden bij een werkgever. Ik had een eigen rayon en ging dus bij die werkgevers langs. Ik voelde me als een vis in het water, want, net als toen ik wijkagent was, had ik contact met mensen.
Ondertussen werden de Arbodiensten opgericht, waarbij werkgevers andere verantwoordelijkheden kregen met betrekking tot ziektekosten van hun werknemers. Ik ging bij de bedrijven langs om uit te leggen hoe de nieuwe regels werkten. Tot de overheid opeens bedacht dat de buitendienstinspecteurs dat werk niet meer mochten doen. Het werk viel weg, ook omdat een aantal overheidsdiensten bij elkaar werden gegooid, en we het UWV werden.’
Harm Jan bedacht dat hij inmiddels behoorlijk wat wist van ziekteverzuim in al haar facetten, dus solliciteerde hij bij Icare Thuiszorg. ‘Ik ging aan de slag op de vestiging in Emmen. Dat was heel anders dan ik gewend was. Allereerst werkte ik met bijna alleen maar vrouwen. Dat ging overigens prima. Het lukte me ook om het ziekteverzuim terug te dringen. Dat deed ik vooral door leidinggevenden anders te laten denken. Daarbij moet je je voorstellen dat er zo’n 900 mensen werken en dat dat een enorme loonsom is. Als je daar het ziekteverzuim al met 1% terugdringt, heb je het over een grote som geld. Op een gegeven moment bedacht ik: waarom begin ik eigenlijk niet voor mezelf?’
In 2005 richtte Harm Jan zijn bedrijf OptimAd op, Optimaal Advies. ‘Ik geef onder andere advies over verzuimmanagement, sociale zekerheid en conflictbemiddeling. En dat vind ik nog steeds ontzettend leuk werk. Het voelt nog steeds een beetje net als toen ik wijkagent was; het leuke contact met mensen.’
Peize was een beetje een toevalstreffer. ‘Ik verkocht ons huis in Groningen aan een collega, zonder dat we al een ander huis hadden. In die tijd had je nog geen internet, een collega wees me op een advertentie in de krant waarin dit huis te koop werd aangeboden. Ik ging kijken en ik vond het niks. Maar mijn vrouw wilde ook gaan kijken en die zei meteen ‘ja.’ Zij heeft het vermogen ergens doorheen te kunnen kijken. Gelukkig maar, want we wonen hier prachtig. Onze kinderen waren nog jong toen we verhuisden en ik herinner me dat mijn zoon vroeg waar de zandbak was gebleven. Toen dacht ik wel even: waar ben ik aan begonnen, kan ik ze deze verhuizing wel aandoen? Maar hij is nu volwassen en heeft hier een heerlijke jeugd gehad. Net als mijn dochter.
Ondanks dat we nu al 38 jaar in Peize wonen, word je trouwens nooit helemaal Peizenaar. Dat is voorbehouden aan mensen die hier geboren zijn. Maar dat geldt voor elk dorp waar je komt wonen denk ik.’