Noordenvelder - Klaas de Jong
Het leven van Klaas de Jong zou je een goed uitgepakte jongensdroom kunnen noemen. Op de grens tussen Steenbergen en Een staat sinds kort zijn eigen zelf ontworpen volledig energieneutrale schuurwoning op een landgoed van liefst tien hectare. Onmiddellijk is het huis onderwerp van gesprek. Dat kan ook niet anders. Wat hier staat is uniek. De ruimte, de betonplaten tegen de wanden, het robuuste stalen geraamte, de eenvoud, het uitzicht over de landerijen en ja, zéker de fraaie inrichting maken indruk. In het vrijwel identieke pand naast de woning ligt het kloppend hart, de accu’s die het 2700 kuub grote paradijsje van energie voorzien. Op zijn veertiende verliet Klaas zijn school. Leren was –door dyslexie- lastig, tekenen kon hij des te beter. Hij kwam terecht bij Vesta, de woonwinkel die later een rode draad in zijn leven zou vormen.
Per toeval ontdekte interieurarchitect Klaas de Jong (61) dat het stuk land met landgoedstatus te koop stond. Al een tijdje was hij samen met zijn vrouw Ilbina op zoek naar grond om zijn eigen geheel zelfvoorzienende woning te kunnen bouwen. ‘Ik was rustig aan het googelen en via een landgoed in Zeijen kwam ik deze plek tegen. Mijn interesse was meteen gewekt. Een boer die hier achter woont, had er zo’n vijftien jaar geleden een landgoed van gemaakt. Hij plantte bomen en liet paden aanleggen. Verder stond hier niets. ‘Er is geen infrastructuur. Dat was nou net onze bedoeling. Vorig jaar vlak voor de bouwvak zijn we begonnen met bouwen. Nadat de staalbouwer het casco had opgeleverd hebben we het afgebouwd met maar 3 mensen; 2 timmermannen en 1 installateur. Dat werkte prettig. Ik zie het vaak bij bouwprojecten, enorm veel mensen. Soms wel 15 man tegelijkertijd. Ik zou helemaal gek worden. De mensen die ons huis gebouwd hebben vertrouw ik blindelings. Ik zei: ik hoef geen offerte, ieder uurtje wordt netjes betaald. Er zijn weken bij geweest dat ik er zelf niet eens was. De installateur is een jongen uit Vlaardingen. Heeft altijd in de offshore gewerkt. Een techneut. Hij zag het wel zitten om dit project te doen. Hij nam zijn tent mee, zo’n De Waard tent, en zette hem hier op het land op. Hij plaatse er een paar zonnepanelen voor en nog dezelfde avond kookte hij zijn potje voor de tent. Ga het maar doen. Een avontuur was het. Het had ook fout kunnen lopen. Niemand gaf me de garantie dat het goed zou komen. Dat was best spannend. Nederland is een regeltjesland. Alles moet volgens kaders. Dat zet onnodig druk op dingen. We hebben al die kaders losgelaten. Het heeft gelukkig goed uitgepakt.’ Klaas ziet zijn woning als toekomstmodel. ‘Je eigen energie opwekken en de natuur zo weinig mogelijk belasten heeft de toekomst. We zullen niet de enige zijn die dit doen, maar wel in deze omvang, 2700 kuub off grid.’
Zijn carrière als interieurarchitect heeft hij te danken aan zijn moeder. ‘Op school ging het niet zo goed. Ik ben dyslectisch, dat werd niet herkend in die tijd. Er was geen etiket voor, het was gewoon: Klaas kan niet leren. ‘Haal die jongen maar van school, dat wordt niks’, zeiden ze. Ik was altijd met tekenen bezig. En huizen en interieur fascineerde me. Mijn moeder zag dat ik goed kon tekenen. Ze zei tegen mijn vader: zorg ervoor dat die jongen in een meubelzaak terecht komt. Mijn vader belde met Vogd, eigenaar van Vesta. Ik mocht komen. Veertien was ik. Uitzonderlijk natuurlijk. Ik voelde me onmiddellijk als een vis in het water.’ Klaas groeide door, zat uiteindelijk in de directie en vloog de hele wereld rond om meubels voor Vesta in te kopen. Toen hij twaalf jaar voor de Groninger meubelzaak had gewerkt, sprong hij in een nieuw avontuur en begon voor zichzelf. De opdrachten stroomden binnen. Toch besloot hij later om de boel te verkopen. ‘Ik had het nooit zo groot moeten laten worden. We hadden grote klanten er werd veel van me verwacht. Ik ben geen ondernemer, ik ben een creëerder, het werd teveel, ik werd geleefd.’ Klaas keerde terug naar Vesta. ‘Ze wilden graag dat ik terugkwam. Best bijzonder, Vesta is een echt familiebedrijf, ik was één van hen. Je kunt wel zeggen dat Vesta en de familie Vogd de rode draad in mijn leven zijn geworden. Inmiddels werk ik weer voor mezelf, maar heb nog steeds een eigen kantoor bij Vesta.’ Iedere dag doet Klaas wat hij het allerliefste doet: tekenen. Klokslag 6 uur start de dag. ‘Dat zit er nou eenmaal zo in. Dan kan ik in alle rust ontwerpen zonder dat ik gestoord word door telefoontjes.’ Aan afbouwen denkt hij niet. Pensioen? Welnee. Klaas is wars van hokjes. ‘Je hoort vaak: ik moet nog een paar jaar. Daar heb ik niks mee. De wachtkamer voor de dood, denk ik dan. Met passie voor je vak lekker bezig blijven, dat is hoe ik in het leven sta.’
