Noordenvelder – Reimer van der Vlugt

NIETAP – ‘Kom maar achterom!’ gebaart Reimer van de Vlugt voor het raam. Bij de achterdeur drukt chocoladebruine labrador Saar al enthousiast haar neus door een kier in de deur. Door de gang en de keuken met de gezellige zwart-witte tegeltjes op de vloer, op naar de al even zo gezellige woonkamer. Reimer begon zijn leven in het voorhuis van een oude school aan de Kromme Kolk in Zevenhuizen, maar dat duurde maar even. Hij verhuisde al snel naar Leek, waar zijn vader een baan had op de ambachtsschool. Tot zijn 22^ste woonde hij in Leek, maar in 1987 verhuisde hij naar Roden. ‘Ik was altijd al op Roden georiënteerd. Ook al zat ik op school in Leek, Roden trok. Het lonkte altijd. De gezelligheid, de Rodermarkt. Ik heb altijd geweten dat we daarheen zouden gaan. Veel vrienden en klasgenoten woonden ook in Roden.’ Hij deed 6 jaar over de MAVO en omdat zijn vader ondertussen op de zeevaartschol werkte en Reimer niet wist wat hij wilde worden, volgde hij die dan ook maar. ‘Ik maakte hem ook af. Ik heb zelfs nog even op zee gezeten, maar dat was niks voor mij. Ik miste het thuis en ik miste Roden. Ik weet nog dat ik op zee zat en dat het Rodermarkt was. Dat was een drama. Zo ben ik in de beveiliging terechtgekomen en uiteindelijk doorgestroomd als coördinator. Maar als het nodig is trek ik het uniform gewoon weer even aan, dat vind ik geen probleem.’
Inmiddels wonen Reimer en zijn vrouw Ineke weer een stukje dichter bij Leek, namelijk in Nietap. ‘Er tussenin. En dit bevalt ook prima. De gezelligheid is aan alle kanten om me heen. Maar ik kan ook snel de rust pakken als ik dat wil. Ik ben een heel sociaal mens en hou erg van de drukte, maar ik vind het ook heerlijk om de hond te pakken en lekker te gaan wandelen. We wonen hier wat dat betreft ook heel fijn. Ons huis is 100 jaar oud. Dat heeft charme, maar ook zijn gebreken, dat hoort erbij. Zo heb ik net de gang geïsoleerd, dat was hard nodig. Maar een klusser ben ik niet hoor!’
Sinds 1987 werkt Reimer in de beveiliging. Die baan was de reden waardoor hij met voetballen stopte. ‘Ik heb vanaf mijn achtste gevoetbald bij VV Leek, tot mijn 22^ste ongeveer. Omdat ik een baan als beveiliger kreeg, moest ik onregelmatige diensten draaien. Ik vind dat als je ergens voor gaat, je dat ook helemaal moet doen. Dus toen ik niet meer kon garanderen dat ik elke zondag kon voetballen, ben ik daarmee gestopt.’ Hij schiet in de lach: ‘Nu was ik ook niet bijzonder getalenteerd hoor!’
Toch kwam hij weer in de voetballerij terecht. ‘Mijn oudste zoon Tim zat op de Valkhof en was steeds met zijn vriendjes aan het voetballen. Zijn leerkracht was toen ook de voorzitter van vv Nieuw-Roden en die stimuleerde de jongens om zich bij de vereniging aan te sluiten. Tijdens het E-kamp was er ouder-kind voetbal, waarbij de kinderen tegen de ouders spelen. En ik kon het nog steeds een beetje. Ik werd gevraagd bij de veteranen te komen spelen, in het 5^e elftal. En dat deed ik.’
Reimer was toen 37 en voetbalde door tot hij 57 was. ‘Tegen die tijd komen de pijntjes. Je valt eens, je komt thuis met een gat in je kop en op een gegeven moment vroeg Ineke of het niet eens tijd was om te stoppen. En dat deed ik.’
Vanaf 2015 was Reimer voorzitter van vv Nieuw-Roden, maar na zeven jaar hield hij dat voor gezien. ‘Ik vond het heel erg leuk, maar wil niet meer de verplichting hebben om elke twee weken bij de vergadering te moeten zijn. En je bent natuurlijk het aanspreekpunt, dus je wordt regelmatig gebeld. Dat vond ik nooit erg, het hoort bij de taak. Maar het is wel lekker dat dat nu niet meer hoeft.’ Hij laat de club niet in de steek. ‘Ik ben gewoon nog steeds beschikbaar voor de bardienst en blijf natuurlijk betrokken. Dat hoort ook bij de binding die ik ermee heb. Ik ben ook nog bestuurslid van toneelvereniging NOZWZ, Neem Ons Zoals We Zijn. Ik speel ook nog steeds mee, maar dit jaar niet. En ook dat wil ik eigenlijk wel afbouwen. Niet omdat het niet meer leuk is, maar om vrij te zijn. We hebben een camper en een woonboot en vinden het lekker om gewoon weg te kunnen gaan.’