Noordenvelders: Ad Witlox

Afbeelding
actueel

Een stralende Ad Witlox zwaait zijn voordeur open wanneer we op de stoep staan voor een praatje voor deze rubriek. Speciaal voor de gelegenheid gekleed in smetteloze witte bloes, keurige pantalon en nette stappers. Het gaat goed met Ad. Dat was een tijdje terug wel anders. Twee jaar geleden werd de sportman in hart en nieren getroffen door een kleine TIA. De medische molen volgde. Net als een streng dieet. Ad gooide het roer rigoureus om en zegde zijn bourgondische leventje vaarwel. Ad mag wel gepensioneerd zijn, tijd voor geraniums heeft hij niet. Iedere dag van de week staat er wel iets sportiefs op zijn programma. Vast onderdeel van de show is VV Nieuw-Roden, al sinds jaar en dag zijn cluppie.


Al weer heel wat jaren woont Ad samen met zijn vrouw Marion in Roden. Beide stonden ze voor de klas op het Valkhof. Geboren en getogen is hij niet in de parel van het noorden. Zijn roots liggen in de contreien van Utrecht.  ‘Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Maarssen. Ik was altijd aan het voetballen en ik zat bijna in ieder schoolteam: handbal, voetbal, korfbal. Sport is mijn leven, nog steeds. Na de havo ben ik de Pabo gaan doen, zo heb ik Marion ook ontmoet. Zij deed de Pabo in Hilversum. Op een gegeven moment verhuisde de moeder van Marion met haar partner naar Smilde. Hij was politieagent in Amsterdam en kreeg een baan in Assen. Zodoende kwamen wij ook regelmatig in Smilde. De rust, de ruimte en de mooie natuur vonden we beide geweldig. Hier wilden we wonen. Maar het solliciteren lukte voor geen anderhalve meter. Marion had inmiddels wel een baan gevonden, voor de klas op het Valkhof. Ik besloot eerst maar in het westen te blijven. Ik kon in Bunnik aan de slag op een school. Net voordat ik zou beginnen belden ze vanuit Groningen: er was een vacature vrij op een school in Paddepoel. Daar heb ik zes jaar gewerkt. Toen Marion zwanger werd, hebben we een duobaan aangevraagd. We waren het derde stel in Nederland. Dat was wel een ding hier hoor. De VVD ging ervoor liggen, de hele boel in rep en roer. Gelukkig stond de Partij van de Arbeid er wel achter en kon het tóch. Marion werkte op maandag en dinsdag, ik op woensdag, donderdag en vrijdag. Dat heeft altijd heel goed gewerkt, bijna 40 jaar lang.’


De duobaan maakte dat de taken verdeeld werden in huize Witlox. Ad kookte de pot op maandag en dinsdag, slingerde de stofzuiger door de tent en ging met de kinderen naar het consultatiebureau en naar zwemles. ‘Dat koken is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Hollandse pot. Geen rijst en pasta’s. Gewoon aardappelen, groente en een flink stuk vlees.’ Ad is trots op zijn drie zoons en dochter. ‘Ze hebben allemaal een redelijke scholing gehad, doen geen gekke dingen.’ Dan lachend: ‘ik heb ze ook allemaal zelf getraind. Natuurlijk ging ik vroeger overal met ze naar toe. Toch denk ik dat ze nu meer aan me hebben dan toen ze klein waren. Je kunt ze nu echt helpen. Dat vind ik geweldig. Een beetje klussen in het nieuwe huis, hulp bij een relatieprobleempje, samen een biertje drinken, dát.’


Ad heeft de grote hobby van zijn derde zoon overgenomen. Met een grote grijns trekt hij een folder onder een stapel kranten vandaan. Op de cover prijkt een glimmende zwarte Chrysler Crossfire roadster. ‘Mijn zoon heeft er één. Hij zit ook bij de club van Crossfires. Regelmatig ging ik met hem mee tijdens toertochten. Fantastisch. Toen z’n nieuwe verkering mijn plek innam, zei ik tegen mijn vrouw: we kopen er zelf één. Het kan nu. Als student had je het geld niet, toen de kinderen er waren had je geen geld en geen ruimte. Nu maken we samen de ritjes.’ Ad moet zijn grote trots even laten zien. In de schuur staat precies hetzelfde exemplaar als op de folder: glimmend zwart met een softtop. ‘Hij is van 2006. Zou je niet zeggen hè? Vijftien jaar oud maar ziet eruit als nieuw.’


Hoewel alweer aardig wat jaartjes met pensioen, vervelen doet Ad zich allerminst. Moeiteloos nam hij afscheid van het Valkhof. En het beruchte zwarte gat is aan hem niet besteed. ‘Nee zeg, ik kom tijd tekort. Laatst sprak ik iemand op de voetbalclub. Hij was ook gepensioneerd. Hij verveelde zich dood. Daar kan ik me niets bij voorstellen. Ik ben bestuurslid bij VV Nieuw-Roden, zit in de technische commissie, train nog een team, ben coach, geef één keer per week walking football en sport zelf veel bij de sportschool. Dat laatste overigens voor het laatste jaar. Verder organiseer ik de Noordenveldcup en de 4 x 4 competitie. Door die TIA ben ik bewuster gaan leven. Ik wil graag gezond ouder worden. Welvaartsgewicht past daar niet bij.’

UIT DE KRANT

Lees ook