Noordenvelders, Appie Veenstra

Afbeelding
actueel

WESTERVELDE- In De Wilp geboren, in Leek opgegroeid, vriendenkring in Roden en woonachtig op een schitterend plekje in Westervelde. Restauratie- en decoratieschilder Appie Veenstra woont in een Saksische boerderij die dateert uit 1750, een woning waar hij als jonge jongen van droomde. ‘In Peize, vlak voor de stoplichten staat een boerderij in het verlengde van de weg, staat een prachtige boerderij. Vaak dacht ik wanneer ik er langs fietste: als ik later nou eens zo’n in boerderij zou kunnen wonen. Meteen wuifde ik het weg. Niet voor mij weggelegd. Nu zeg ik: zeg nooit nooit.’ Appie heeft een bijzonder beroep. Hij restaureerde onder andere de plafondpanelen van het oude station in Groningen.


Naar alle waarschijnlijkheid is Appie de enige in België opgeleide restauratieschilder van Noordenveld en het Westerkwartier. Hij is aangesloten bij de Restauratorenvereniging Noord, waarmee hij samen met vier andere restauratieschilders heel Noord Nederland bestiert. Een bijzonder clubje waar ambacht en kennis gebundeld is. ‘Ook de neef van Henk Helmantel zit erbij. Hij was gespecialiseerd in het restaureren van oldtimers. Nu richt hij zich volledig op het restaureren van interieur en bekleding van auto’s. Maar er zit ook een smid bij, een steenhouwer, een restauratieadviseur voor rijtuigen, allemaal specialisten.’ Appie Veenstra is opgeleid als huisschilder, iets dat –ie nu alleen nog doet voor een select groepje vaste klanten. ‘Het schilderwerk is behoorlijk afgekalfd. Nieuwbouwwoningen worden zo afgeleverd, dat er nog maar één lik verf overheen hoeft. Ik besloot me te specialiseren en meldde me aan voor een particuliere opleiding in België, het Hoger instituut voor decoratie en restauratie Meylemans. Naar mijn mening een betere opleiding dan hier in Nederland. Specialistischer. België heeft ook veel meer monumenten, daar speelt het restauratie- en decoratiewerk veel meer.’ Appie leerde er veertien verschillende marmer- en houtsoorten schilderen, vergulden en letters schilderen. Een ambacht dat hem nog ver zou brengen. Hij werd gevraagd voor het restauratieproject van de centrale hal van het station in Groningen. ‘Een klus van een jaar. Ik had de leiding over een groep van zo’n dertien schilders. Veel panelen waren vergaan door schimmel. Die hebben we eruit gehaald en de beschadigde delen opnieuw beschilderd. Een geweldige klus. Wat oud is, moet oud blijven, dat inspireert me.’


Regelmatig wordt de restauratieschilder uit Westervelde benaderd door orgeladviseurs voor de restauratie van oude kerkorgels. Hij heeft onder andere het orgel in Loppersum gerestaureerd,  begint over een paar weken aan het orgel in Warffum en het orgel van de kerk in Peize kan volgend jaar rekenen op een renovatiebeurt van Appie. “De orgeladviseur doet onderzoek naar de geschiedenis en de materialen van het orgel, ik doe het kleuronderzoek. Veel orgels zijn in 1800 kaal gemaakt. Mensen moesten niet afgeleid worden van de preek, was het idee erachter. Alle opsmuk moest eraf. Nu worden ze weer in ere hersteld. Op het orgel in Loppersum zit alleen al voor tienduizend euro aan bladgoud. Het orgel is voor het laatst in 1958 gerestaureerd. 63 jaar geleden. In dat jaar ben ik geboren. Ik denk wel eens: als ze het over 63 jaar weer restaureren, heeft mijn werk één generatie zijn werk gedaan.’


Ooit werd Appie eens benaderd door een koetsenschilder. Hij was bezig met de renovatie van de Gouden koets. ‘Hij vroeg of ik mee wilde helpen. Dat was in de tijd van Beatrix. Hij was met de wielen bezig. Daar moest bladgoud op. Maar Beatrix hield niet zo van blingbling. Ze moesten wat ‘verouderd’ lijken. Een mooi project, dacht ik. Een techniek die ik beheers. Je moet een patinlaag aanbrengen om het ouder te laten lijken. Een combinatie van lijnolie met omber dat je met een tamponeerkwast aanbrengt, legde ik hem uit. Ik hoorde niets meer van hem. Had –ie het zelf gedaan. Niet zo chique.’


Appie woonde in Leek toen hij zijn vrouw Titia Vos ontmoette. De twee verhuisden naar Nieuw-Roden, lieten samen een huis bouwen pal tegenover de chinees. Toch besloten ze hun zelfgebouwde stulpje te verlaten. ‘Ik had nooit verwacht dat ik hier terecht zou komen. Mijn vrouw fietste vaak in deze omgeving. Ze wist van mijn jongensdroom. Ze zei: is dit niet wat? Het huis, een Saksische boerderij uit 1750, had lang te koop gestaan. Er moest veel aan gebeuren. Toch hebben we de stap gewaagd. Een fantastische plek.’ Overal in de boerderij hangen schilderijen. Grote werken, realistisch, tot in de fijnste puntjes uitgewerkt en abstract werk. Allemaal van de hand van Appie. Want ook in zijn vrije tijd is het wat hij het liefst doet. ‘Ik ben een beetje ADHD, druk van mezelf. Dit werk maakt me rustig. Wat ik ooit nog een keer hoop te mogen doen? Een mooi kasteel zou nog eens leuk zijn. Wie weet.’

UIT DE KRANT