Verhuizen naar een appartement mocht onder één voorwaarde doorgaan. Alleen als hij z’n grootste hobby, het spelen op de saxofoon, kon blijven uitoefenen. Ben Douwes had geluk met één van de nieuwe ontwikkelingen. Zo besloot hij deze noviteit, een digitale sax, aan te schaffen. Hiermee kan hij geluidloos spelen en is hij z’n buren niet tot last. En dus ruilden de krasse tachtiger en z’n vrouw hun huis met tuin een half jaar geleden in voor een appartement in Beek en Bosch. Menig oefenuurtje is Ben nu nog te vinden in zijn nieuwe muziekkamer om bij het saxofoonquintet Opus 5 goed voor de dag te blijven komen. ‘Ik ben inmiddels 83, maar muziek houdt mij jong.’
De grote jazzliefhebber begon betrekkelijk laat aan z’n saxofooncarrière. Hij was 16 toen hij in Groningen in contact kwam met een klarinetspeler die een vriend had waarvan z’n vader in het bezit was van een saxofoon. ‘Hij wilde z’n sax wel ruilen voor een paar boeken van mij’, vertelt hij. Ben zag z’n kans schoon en ging hier op in. ‘Maar het antieke ding deugde van geen kant.’ Hij repareerde het met wat elastiekjes, zodat de kleppen op tijd open en dicht gingen en ging er mee op les. Later, in militaire dienst, hij zat bij de marine, was hij vanzelfsprekend niet goed genoeg voor de marinierskapel, maar gaven deze muzikanten wél les. Eentje logeerde in hetzelfde kampement en liet Ben proefspelen voor de nog op te richten matrozenkapel. ‘Ik had inmiddels een andere saxofoon en ik mocht erbij. Wat heb ik in die tijd veel geleerd.’
Daarna speelde Ben in diverse bigbands, waaronder de Eemsmond Bigband in Delfzijl, een periode waarin hij een aantal hele goede beroepsmuzikanten om zich heen verzamelde. ‘Ondertussen had ik ook nog een normale loopbaan en maakte ik bij ING geleidelijk aan carrière.’ Toen hij werd overgeplaatst naar Drachten vond hij Delfzijl te ver rijden en besloot hij zelf een orkest op te richten. ‘Ik wilde graag muziek maken met hele goede mensen, en dat terwijl ik zelf helemaal niet zo goed was’, lacht Ben. Maar hij wist dat hij beter werd van goede mensen om hem heen. Ben had een enorme drive en wist een toporkest neer te zetten. ING heette toen nog Nederlandse Middenstands Bank een mooie alliteratie met de naam van het orkest, New Metronoom Bigband. Hij zag het helemaal voor zich, een sponsorcontract met de bank waar hij werkte. Dat was na een groots jubileumfeest van de bank, waar het orkest mocht spelen, onverwacht snel geregeld. ‘Toen na afloop iemand van de raad van bestuur kwam bedanken bedacht ik het ijzer te smeden toen het heet was. Ik vertelde hem dat ik geen geld had om de jongens te betalen. ‘Stuur maar een sponsoraanvraag’, waren zijn woorden. Met die sponsoring kwam alles in een stroomversnelling. We speelden met veel bekende Nederlanders en hadden zelfs een rol in het programma ‘Traumhochzeit’ van Linda de Mol. Ben was de enige amateur naast beroepsmuzikanten en deed alles naast z’n werk. Moest hij met het orkest weg, dan nam hij vrije dagen op.
Na bijna 25 jaar vond hij het welletjes. Ik had m’n grootste wens gerealiseerd, maar had er genoeg van om optredens te regelen, voor consumptiebonnen te zorgen en het laden en lossen van instrumenten te managen. Binnen een half jaar was de NMB ter ziele.
Ben begon een alternatief, een saxofoonquintet, wat inmiddels 23 jaar bestaat. ‘Lekker klein, ongecompliceerd, met vijf man bij mensen thuis repeteren.’ Ben hanteert hier de grootste sax, de bariton. Ze spelen klassiek, maar ook ragtime en tango’s, maar wordt er net zo goed iets van The Beatles of Stevie Wonder ten gehore gebracht. Jazz, hij zat al op z’n 18e in het bestuur van de stichting Jazz Groningen, blijft z’n favoriete genre. ‘Toen ik met pensioen ging, ben ik zelfs jazzles gaan nemen.’ Hij vindt het de moeilijkste muziek die er is, omdat je deze muziek moet snappen. Prachtig vindt hij het om in een solo een verhaal te kunnen vertellen. En zo blijft Ben nieuwsgierig naar alles op muziekgebied.
Toen deze Noordenvelder, z’n ouders zijn er geboren en getogen, weer terug kwam naar Roden besloot hij huiskamerconcerten te organiseren, omdat hij vond dat er in de programmering van de Winsinghhof te weinig klassiek en jazz was opgenomen. De Winsinghhof besloot dit initiatief nog enige tijd te ondersteunen. Ook sloot Ben zich aan bij muziekvereniging Oranje. Hij was als muzikant altijd ver van huis, maar er komt een tijd dat dat niet meer gaat. Gezien zijn leeftijd vond hij dat hij iets dichterbij moest zoeken. ‘Zo kan ik toch blijven spelen.’ Maar zal hij voorlopig ook zeker muziek blijven maken met het quintet, Opus 5.
