Noordenvelders - Bernard Rademaker

Deel 12

Hij is een wandelende amateurvoetbalencyclopedie. Bernard Rademaker was jarenlang hoofdtrainer binnen de regionale voetballerij. Daarnaast was hij gymleraar en doet hij tegenwoordig dienst als omroeper bij VV Roden, de club waar hij eveneens twee korte periodes hoofdtrainer was. Ondanks dat Roden zijn cluppie is, koestert Bernard warme gevoelens voor clubs als Peize, GOMOS en VEV. Bernard is bovenal liefhebber van het plaatselijke amateurvoetbal.
Er wordt niet open gedaan. Toegegeven, we zijn te vroeg. Tien uur was de afspraak, het is nu tien voor. Na twee minuten wachten komt de auto van Bernard de oprit oprijden. ‘Je was er al’, concludeert hij, terwijl hij uitstapt met het NRC onder zijn arm. Hij heeft net zijn vrouw naar het schilderen gebracht en haalde het krantje op bij zijn dochter. ‘Kom gerust binnen.’
Wie denkt dat Bernard alleen van voetbal houdt, heeft het mis. Binnen waan je je in een atelier. Veel kunst aan de muren. ‘Mijn vrouw heeft de opleiding gedaan’, zegt hij. De kunstzinnigheid van zijn vrouw is enigszins op Bernard overgeslagen. ‘Ik mag graag met m’n vrouw mee naar een expositie. Een kenner? Dat ben  ik niet. Maar ik kan er zeker van genieten.’
Een keuze maken tussen het een en ander hoeft gelukkig niet. Bernard kan op zondag ‘gewoon’ naar zijn VV Roden. De in Tynaarlo geboren voetbalman verhuisde op zijn tiende echter naar Peize, alwaar hij ook ging voetballen. Hij was een aardige voetballer en speelde later nog in het eerste van onder meer GOMOS. Eén van de meest bekende foto’s van die club is voorafgaand aan een wedstrijd tegen Ajax genomen. Op de plaat staan onder andere Johan Cruijff en Sjaak Swart afgebeeld. ‘We hadden een goede ploeg’, constateert Bernard. Pas veel later zou hij bij de veteranen van VV Roden komen te voetballen.
Bernard werkte een groot deel van zijn leven als gymleraar. Hij volbracht de lerarenopleiding (toen nog kweekschool genoemd) en ging in de Van Mesdagkliniek aan het werk. Met TBS’ers dus. ‘Ik had daar eigenlijk nooit problemen’, herinnert Bernard zich. ‘Maar toen ik na twee jaar de kans kreeg om voor de gemeente Groningen in het basisonderwijs actief te worden, heb ik dat gedaan. Sindsdien heb ik mijn gehele werkzame leven in het onderwijs gewerkt. Als gymleraar.’
Hij zou geen gymleraar zijn als hij niet vond dat er te weinig aandacht aan lichamelijke opvoeding wordt besteed. ‘Dat is absoluut waar. In de politiek wordt er veel over gesproken en er wordt veel beloofd, maar het schiet in de praktijk altijd te kort. Veel bewegen komt ten goede aan het intellect, dat is al vaak bewezen. Toch lijkt dat besef niet bij iedereen aanwezig.’
Naast zijn werkzame leven als onderwijzer, was Bernard trainer van verscheidene amateurteams. Hij stond voor het eerst op eigen benen bij LEO Loon en vertrok daarna naar Eenrum. Daarna was hij één seizoen hoofdtrainer bij Roden, maar dat werd geen succes. ‘Er liepen een aantal vervelende types rond. Dat botste nogal’, zegt de oud-oefenmeester, die overigens geen wrok koesterde tegen Roden. Sterker nog, na een ‘superleuke’ periode van vier jaar bij RWF, keerde Bernarnd voor een half jaar terug bij Roden. ‘Ik werd interim-trainer, omdat ze de toenmalige trainer lieten gaan. Er viel op dat moment al beter met de groep te werken.’
Na Roden volgden drie jaren in Leek bij VEV’67 en drie jaren bij VV Actief. Leek-Rodenburg (inmiddels opgegaan in TLC) werd zijn laatste kunstje. Door de jaren heen vierde Bernard vele kampioenschappen. ‘Ik ben een liefhebber van het amateurvoetbal geworden’, zegt hij achteraf. ‘Ik heb ook niet echt iets met profvoetbal. Geef mij maar de amateurvelden.’
En als supporter van VV Roden mag Bernard dit seizoen niet klagen. Het is zeer aannemelijk dat Roden dit jaar kampioen wordt en derhalve promoveert naar de eerste klasse. ‘Ik ben er nog niet zeker van hoor’, zegt Bernard. ‘Het is allemaal zo grillig.’
Mocht Roden wel promoveren, dan denkt Bernard dat er versterkingen nodig zijn. ‘Zeker op het middenveld. Ik ben benieuwd of Roden nog iets gaat halen.’