Noordenvelders; Geert de Vries
Wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen maken. Geert de Vries, timmerman en ondernemer in hart en nieren, is al jaren één van Rodens meest bekende coryfeeën. De Krant zocht hem op voor een kop koffie. Plaats van handeling is uiteraard De Vries XL.
Geert werd geboren in de Heerestraat. Pal naast het Wapen van Drenthe bestierden zijn ouders sinds 1946 een winkel. Vader was timmerman, moeder runde een ouderwetse huishoudwinkel in luxe artikelen. Daarnaast groeide hij op in een huis met één broer en twee zussen. ‘Ik heb een geweldige jeugd gehad’, zegt Geert vastberaden. ‘Ik had altijd vrienden om mee heen, met wie ik veel buiten speelde.’ Vanaf het moment dat Geert kon praten, wist hij wat hij wilde worden. ‘Timmerman. Dat heeft er altijd al ingezeten. Net als mijn vader was ik altijd met mijn handen bezig.’
En dus was het niet verwonderlijk dat de jonge Geert na zijn tijd op de Scheepstra School naar de Ambachtsschool in Leek ging. Al op zijn negentiende nam Geert de zaak van zijn ouders over. ‘Toen ik geboren werd, was mijn moeder de veertig al gepasseerd. Dus toen ik negentien was, kon ik de zaak al overnemen.’ Drie jaar na die overname ontmoette hij Tineke, met wie hij dit jaar zijn 45-jarig huwelijksjubileum vierde. Als jonge ondernemer kreeg Geert het maar druk. ‘Het was een hectische tijd’, beaamt hij. ‘Ik zat bij de brandweer, de activiteitenvereniging, de Zakenkring, deed mee aan de koopavonden en handbalde ook nog twee keer per week. En het gekke was: het kon allemaal’, lacht Geert.
In ’83 werd de winkel aan de Heerestraat uitgebreid met een hal. Hierin kwamen de tuinmeubelen te staan. In ’86 onderging de winkel aan de voorkant een metamorfose. Pas in 2001 verhuisde het bedrijf naar de Kanaalstraat. ‘Dat was zeker nodig. We hadden simpelweg de ruimte nodig’, zegt Geert. In 2008 moest het familiebedrijf afscheid nemen van de huishoudwinkel. ‘Dat hield geen stand meer tijdens de crisis. Jammer’, zo concludeert Geert. ‘Maar zo’n winkel kan in deze tijd niet meer uit.’
Inmiddels heeft José (de jongste dochter van Geert) de zaak overgenomen. Die bestiert zij samen met haar man Marco. ‘Mijn oudste dochter, Marjan, had het er altijd over dat ze in het bedrijf wilde werken. José eigenlijk niet. Toch is José nu mede-eigenaar. Zo kan het lopen’, reflecteert Geert. Zelf is hij nog vier halve dagen in de week aanwezig. Hij houdt zich vooral met reparaties bezig. ‘Ik mag hier graag bezig zijn. En er zijn veel klanten die naar mij vragen. “Is De Vries er ook?”, vragen ze dan. Even een praatje maken, dat vind ik mooi.’
Die aanspraak van mensen is ook de reden dat Geert – die inmiddels alweer 23 jaar in Foxwolde woont – nog standaard op fiets naar Roden gaat. ‘Ik voel me nog steeds een Roner en heb me hier altijd thuis gevoeld. Als ik door het dorp fiets, kom ik eigenlijk altijd bekenden tegen.’ Het is misschien daarom dat Geert de Roner kerktoren al mist als deze uit zicht is. ‘Ik ben niet gelovig, maar ik vind het heerlijk om in de buurt te zijn.’ Dat wil niet zeggen dat Geert zich snoepreisjes ontzegt. Laatst nog zat hij aan het strand in Albufeira. En het rare is dat hij ook daar herkend wordt. ‘Net op het moment dat ik tegen Tineke zei dat we nog geen bekenden waren tegengekomen, zie ik iemand uit Lieveren lopen.’ Typisch is ook de keer dat Geert herkend wordt op een terras in Hanoi (Vietnam). ‘Hé De Vries, jij ook hier?’, klonk het plotseling.
Een kop koffie drinken met Geert is een aanrader voor de fans van goede anekdotes. Veel van die verhalen kwamen tot stand in de tijd dat Geert nog veel voor de Zakenkring deed. Samen met Jan Buiter vormde hij een gevreesd komisch duo. ‘We haalden wel eens ondeugende dingen uit’, lacht Geert. Zo herinnert hij zich levendig hoe de opbouw van de Jaarbeurs destijds ging. ‘De Zakenkring had nog een eigen tent, die wij een week voor tijd moesten inrichten. We kwamen dan vaak pas laat in de nacht en aardig grappig weer thuis. Soms rolden de geurkaarsen door de tent, omdat wij meenden dat we er mee moesten kegelen. Een leuke tijd, echt waar.’
