Noordenvelders: Hennie Buiter

Op de bar in Hennie Buiters gezellige keuken in haar huis in Foxwolde staat al een bordje kniepertjes klaar. ‘Zullen we hier gaan zitten? Dit is zo’n fijne plek in het huis, hier zitten Jan en ik bijna altijd. De kniepertjes zijn zelf gebakken.’ Jan en Hennie kochten hun huis in 1983. Het stel ontmoette elkaar in 1980. ‘Jan was een rode draad in mijn leven, vanaf dat ik een jaar of twaalf was. Dat begon met een vriendinnetje dat steeds riep: “Jij hebt verkering met Jan Buiter!” maar ik dacht alleen maar: wie is die vent, die ken ik helemaal niet. Ik hoorde wel steeds zijn naam vallen en kwam hem later wel eens tegen op de Rodermarkt. Weer later kwam ik hem tegen bij een vriendin thuis en het eerste wat ik dacht was: wat een blaaskaak. Niet mijn type, in ieder geval.’ Hennie schiet in de lach als ze terugdenkt aan die tijd. ‘Ik kwam aan het werk bij Notaris Wilts en kreeg op een gegeven moment een notariële acte onder ogen, ook met de naam Jan Buiter erop. Hij was inmiddels getrouwd. Ik bleef zijn naam tegenkomen. In die tijd ging ik weinig uit, ik was 23 en had een huisje in Leek gekocht. Daar moest van alles aan geklust worden en klussen kost geld. Ik had een vriendin die me overhaalde toch eens uit te gaan. Haar broer vertelde me dat Jan inmiddels gescheiden was. We gingen die avond uit en wie kwam ik tegen? Jan. We raakten aan de praat en BAM! Het was meteen raak. Eigenlijk zijn we toen geen dag meer zonder elkaar geweest. Ik heb hem al vrij snel verteld dat ik niet wilde trouwen. Jan wilde dat wel, dus hij zei: dan ga ik weg.’ Dat Jan niet wegging blijkt uit het feit dat het stel binnen een jaar trouwde.

Hennie wijst naar buiten. ‘Wat een heerlijke plek hebben we hier hè? We hebben er hard voor gewerkt. Echt hard. Rond mijn veertigste kreeg ik hartritmestoornissen. Ik ging naar de huisarts en die zei dat ik te hard werkte en iets voor mezelf moest gaan doen. Ik hoefde er niet lang over na te denken, ik ging schilderen. Als kind was ik altijd al heel creatief, en later tekende ik ook wel, maar echt schilderen, dat had ik nog nooit gedaan. Ik nam les bij Fokko Rijkens. En inmiddels heb ik daar weer les. Fokko laat me mijn ding doen. Ik werk veel met kleuren en ik heb als handicap dat ik een beetje kleurenblind ben. Maar dat nadeel heeft als voordeel dat de ‘rare’ kleuren die ik gebruik, soms juist mooi uitpakken.’
Nu Hennie wat meer tijd voor zichzelf heeft, is er ook meer tijd voor andere hobby’s. ‘Momenteel ben ik bezig met fotografie. Ik doe een onlinecursus, dan kan ik mijn eigen tijd bepalen. En wanneer ik nog meer tijd heb, wil ik ook gaan fitnessen. Het fijne is dat Jan me in alles steunt. Als ik iets bedenk dan denkt hij mee. Tot rust komen doe ik door te lezen. Ik hou ontzettend van thrillers. Maar lezen doe ik alleen in bed en in bad. Overdag lezen voelt als tijdverspilling. Dat zal ik wel van vroeger uit meegekregen hebben. In bad mag het wel van mezelf. Elke dag lig ik een uur in bad en dan lees ik. Iedereen weet dat ook: dat is mijn eigen uur.’

Hennie en Jan hebben onlangs het terrein en het pand van Buiter Roden BV verkocht. ‘We gaan nog zeker drie jaar door. En ondertussen hebben we nu ook het oude pand van Scheer en Foppen in de Wilhelminastraat gekocht. Daar komt de bakboerderij van onze zoon René. Een ideale plek, want vrachtauto’s kunnen er aan de achterkant lossen en er is in de buurt genoeg parkeerplaats. Er is ook een enorme ruimte voor cursussen. Jan vindt dit soort plannen ook heerlijk, die bruist van de ideeën. Hij is dan ook echt een mensenmens. En een zakenman. Hij moet niet stoppen met werken.’
Hoe zeer Hennie ook geniet van haar werk bij Buiter, thuis zijn vindt ze ook fijn. ‘Het is hier zo mooi. Kijk toch eens naar de vogeltjes buiten. We wonen hier zo heerlijk. En ik heb mijn atelier boven de paardenstal. Wat wil je nog meer? Ik zie mezelf over tien jaar trouwens nog wel naar het appartement boven ons pand in de Wilhelminastraat verhuizen. Dat zal het onderhoud van de tuin me te veel worden en dan is midden in het dorp wonen ook heerlijk. Als er maar een lift is, want mijn schilderspullen zullen regelmatig naar boven moeten.’