Noordenvelders, Jan Huizing
NORG – Nadat hij een goede mop had verteld, werd hij aangenomen als vrijwilliger bij de brandweer. ‘Dat is nu 30 jaar geleden’, vertelt Jan Huizing. Het bracht hem vriendschap en veel levenservaring. Hij maakte al veel mee in z’n jaren bij de marechaussee, maar vulde z’n rugzakje ook aardig bij de brandweer, met hoogtepunten en dieptepunten. ‘Hoe ik daarmee omga? Ik heb geleerd om daar veel over te praten.’
Hoe Jan bij de brandweer kwam? Dan moet hij terug naar de start van zijn arbeidsjaren. Het was z’n jongensdroom die in vervulling ging toen hij aan de slag kwam bij de marechaussee. Het waren mooie jaren tot hij besefte dat er meer in het leven moest zijn dan alleen dit. ‘Want’, zei hij, ‘ik heb altijd gezegd, je moet fluitend naar je werk en fluitend weer terug.’ Hij stopte, maar merkte ook dat hij die adrenalinestoot toch wel miste. ‘Tot ik in gesprek kwam met de commandant van de brandweer en ik hem vroeg wat je moest doen om bij de brandweer te komen.’ Hij bezocht de eerstvolgende oefenavond en het vervolg is inmiddels duidelijk.
Wat het werk zo mooi maakt? Hij denkt dat het gros van de vrijwilligers het doet vanuit hun drive om behulpzaam te zijn en zinvol bezig te zijn. Jan ervaart dit ten volle bij de brandweer, hij heeft een vrijwillige gedrevenheid om iets te kunnen betekenen voor de medemens.
Toen Jan stopte bij de marechaussee werd hij uiteindelijk ook beroepsbrandweerman, eerst in de gemeente Noordenveld, later op Airport Eelde. Daar ging hij eveneens lang fluitend naar toe. Minder leuk was 18 jaar lang trekken aan een nieuwe brandweerkazerne. Het vrat veel energie en het leidde ertoe dat hij vertrok. Hij maakte de overstap naar de andere kant van het speelveld, ook dynamisch, de luchtvaart. Nu is hij werkzaam bij het ministerie als inspecteur luchthavens. Maar krijgt Jan ook energie van zijn vrijwilligerswerk bij AviAssist Foundation. De stichting die zich ten doel stelt om de vliegveiligheid in Afrikaanse landen op een hoger niveau te krijgen.
Jan, hij krijgt van z’n vrouw wel eens het verwijt dat hij introvert is. ‘Het klopt ook wel’, vindt hij, ‘maar tegelijkertijd ben ik ook een mensenmens en altijd geïnteresseerd in de medemens.’ Verder heeft hij vrijheid en eerlijkheid hoog in het vaandel staan. Jan is vader van een zoontje van vijf en een tweeling van 23 uit zijn vorig huwelijk. Het brengt hem bij het moeilijkste wat hij ooit heeft moeten doen. ‘Dat ik mijn kinderen moest vertellen dat papa en mama gingen scheiden. Daar ben ik nog steeds niet trots op.’ Wat ook veel impact had op z’n leven was de brand in De Punt in 2008. De ramp waar drie brandweermensen het leven hebben gelaten. ‘Ik weet het nog goed. Het moment dat ik de rookpluimen zag en dat mij een heel naar onderbuikgevoel bekroop. Dat ik hoorde van de vermissing van eigen personeel. Ik kon het niet staven, maar gevoelsmatig wist ik dat een maat van mij daarbij was. Het bleek helaas waarheid te zijn.’ Het geeft goed aan hoe belangrijk het is over dit soort gebeurtenissen te praten. Jan leerde te ventileren vanaf het moment dat zijn vader al op jonge leeftijd overleed. Er werd hem toen gezegd dat hij z’n verdriet niet toonde. Daar heeft hij van geleerd.
Hij beoogt sportief te zijn. ‘Klopt, vooral de fietssport is een passie en ik spring dan ook al jaren maar al te graag even op mijn mountainbike’, spreekt Jan tot ons. Een andere hobby is fotografie, mensen fotograferen, maar ook de natuur. ‘Gewoon op de huis-, tuin- en keukenmanier’, vult hij aan. En kreeg hij vanuit de fotografie ook interesse in drones en probeert hij in dronevliegen steeds meer te doen.
Zonder belerend te willen zijn, moet Jan toch nog iets van het hart. Het heeft te maken het vervagen van de grenzen van respect. ‘Ik vind het van de zotte dat politiemensen, zorgpersoneel, maar ook brandweerlieden worden bedreigd en lastiggevallen. Laat ze toch gewoon hun werk doen en ze met respect behandelen.’ Die verdraagzaamheid zou hij ook graag zien in het verkeer, en dan met name als hij op z’n mountainbike zit. Hoewel we als gemeente trots mogen zijn op het gebied waar we wonen, mist hij wel specifiek de aanleg van parcours voor de mountainbike. Ze zijn al jaren bezig om routes aan te leggen, maar door versnippering van eigenaren blijft dit een lastig verhaal. ‘Jammer, want hoe meer vaste routes, hoe minder overlast. Jan hoopt dan ook op meer onderlinge verdraagzaamheid tussen wandelaars, fietsers en ruiters. ‘Het is namelijk van ons allemaal.’