Noordenvelders - Janke Kamps
De geboren en getogen Peizenaar Janke Kamps-Arkies had het dorp in de jaren ’80 bijna de rug toegekeerd toen ze de deal om een bakkerij te kopen in Canada bijna rond hadden. Ze is achteraf blij dat ’t niet doorging. ‘Peize voelt als een warme deken. Het is klein maar niet benauwend en dát is zo mooi.’ Ze kent veel mensen, maar dat is logisch. Omdat ze als praktijkondersteuner veel patiënten ziet, maar ook omdat ze graag overal aan meedoet. ‘Want ik vind bijna alles leuk, heb veel interesse in verschillende dingen en wil alles uitproberen’, lacht ze. Het is meteen haar grote valkuil. Want ‘nee’ zeggen, dat is niet zo aan Janke besteed.
Ze schildert en haar kunstwerken hangen momenteel in de kerk van Peize. Abstract werk, maar ook werk waarop de natuur in beeld wordt gebracht. Ze houdt ervan om ook hierin nieuwe dingen uit te proberen. Gemengde technieken, zoals plakken en schilderen. Ze kijkt heel nuchter naar haar kunstwerken. ‘Er zijn zoveel mensen die schilderen en ik maak echt geen bijzondere dingen hoor’, zijn haar woorden. Wel vindt ze het leuk om haar werk op deze manier eens te delen. ‘En als iemand iets leuk vindt, nou, neem maar mee!’ Janke kan in haar hobby haar gevoel kwijt. Als ze begint, weet ze bijna nooit waar het naartoe gaat. Maar als het klaar is, wordt ze wel eens door een ander geattendeerd op iets wat diegene erin ziet. Zo zag iemand in een van haar uitingen een zwangere dame. Was ze dan toch onbewust met de zwangerschap van haar dochter bezig?
Janke werd na de havo uitgeloot voor onder andere de studie maatschappelijk werk. Ze was graag een jaar gaan reizen, maar haar vader vond een eenjarige studie een betere optie. Die overbrugging werd de opleiding tot doktersassistente, gevolgd door die van pacemakertechnicus. 13 jaar werkte ze in die hoedanigheid in het UMCG. Ze stopte toen ze te vaak oppas moest vragen voor de kinderen. Wel werkte ze mee in het bedrijf van haar echtgenoot, op de markt. Toch kroop het bloed waar het niet gaan kon. ‘Toen de huisarts aangaf de drukte niet aan te kunnen, zat ik een dag later al als assistente aan de balie.’ En ziet ze sinds 2008 als praktijkondersteuner haar patiënten. En hoewel ze inmiddels een leeftijd heeft waarop menigeen vraagt ‘hoe lang moet je nog’ is ze vooralsnog niet van plan te stoppen. ‘Alsof het een moeten is, ik zie m’n werk als hobby’, zijn haar woorden. Zolang het niet te zwaar wordt, gaat ze door. Bovendien houdt het leuke team met veel jongelui haar fris en jong. Ze ziet veel chronische patiënten. Daarbij gaat het niet alleen over de ziekte, maar vooral ook over waar ze tegenaan lopen. Ze plant een half uur voor elke patiënt, niet alleen om te meten, maar ook om te praten en te delen. ‘Zo ben ik uiteindelijk toch een beetje sociaal werker geworden.’
Ze wordt het meest gelukkig van gezellig samenzijn met haar gezin. ‘Het is de basis, man, kinderen en kleinkinderen. Als dat niet goed draait, dan draai ik ook niet goed.’ Oppassen doet ze één vaste dag in de week. Het is genieten geblazen, want dan mag ze zelf ook weer kind zijn. ‘Dan kan ik heerlijk gek doen, zonder dat iemand mij beoordeelt’, zegt ze. Er wordt geschilderd met de handjes, gespeeld en gedanst met aan het einde van de dag de hele keet op de kop. Het maakt haar allemaal niets uit. En dit voorjaar wil ze voor de kleinkinderen een groentetuintje aanleggen.
Ze is een mensenmens en gaat er graag met vriendinnen op uit. ‘Ik hou van mensen.’ Het is zelfs zo dat als er iets over iemand wordt gezegd, Janke altijd meteen voor de ander opkomt. ‘Soms nog voordat iemand is uitgesproken, heb ik mij er alweer mee bemoeid.’ Ze vindt dat ze daar te veel in doorslaat. Je mag tenslotte toch best eens kritisch over iemand zijn’, vindt ze.
Janke is graag te vinden in en om het water. Varen, maar ook op het Wad en de Waddeneilanden. Ze fietst, wandelt, tennist, bezoekt de sportschool en werkt graag in de tuin. En, oh ja, ze danst en zingt. ‘Ik zit sinds kort bij een zangkoor.’ We zeiden het al eerder. Alles wat voorbij komt, Janke wil het graag allemaal uitproberen.
Het is haar motto. ‘Wil je iets doen? Doe het dan. Als je zelf gelukkig bent, kun je dat ook aan anderen meegeven.’