Noordenvelders: Jannie Lucken
PEIZE – Het is nu 28 jaar geleden dat Jannie Lucken haar eerste stappen zette in haar nieuwe stulpje aan de Groningerweg. Mensen dachten dat het voor Jannie en haar echtgenoot Jan, tot dan toe echte stadjers, een ramp zou worden. Maar vanaf dag één voelden ze zich hier thuis. Sterker nog, als Jannie vanuit haar werk de stad uitreed, en in de verte de molen van Roderwolde zag, werd ze blij. ‘Dan dacht ik, ik ga weer naar m’n vakantieadres. Peize, het bracht haar verdriet, maar ook heel veel blijdschap.
Verdriet was er toen haar Jan in 2000 op veel te jonge leeftijd overleed. Ze had zo graag samen langer willen genieten van hun plekje. ‘Maar wat heb ik wonen in een dorp toen ervaren als een warme deken. Even een praatje, even een arm om je heen of zelfs niets hoeven zeggen. Hoewel ik toen ook nog veel afleiding had in m’n werk, het voelde zo fijn.’ Ze liep kilometers om het verdriet eruit te lopen. Het Mensingebos, het Sterrenbos en het Lieversche Diep werden vanaf dat moment gewilde plekken om naar toe te gaan. ‘Als het Mensingebos kon praten, wist zij heel veel te vertellen’, aldus Jannie, die nu ook vele voetstappen dichterbij zet. Dagelijks is ze met haar hond namelijk te vinden in de Onlanden.
Inmiddels woont Jannie bijna 9 jaar samen met haar dochter en schoonzoon. Het was het moment dat ze besefte dat haar huis onderhoud nodig had en dat ze vond dat haar enig kind eigenaar moest worden. ‘We zagen water branden toen m’n schoonzoon zei ‘waarom gaan we hier niet met z’n drieën wonen.’ Weet je wel wat je zegt’, waren onze woorden. Dat wist hij heel goed en we zijn gaan praten. Heel goed gaan praten.’ Na een grote verbouwing met een centraal hart, de gezamenlijke keuken, en voor ieder een eigen plek is dit voor Jannie het mooiste cadeau wat ze de afgelopen jaren heeft gehad. ‘Er zijn alleen maar voordelen en ik voel me dan ook superrijk.’
Wandelen doet ze overigens nu vooral met Gaos. ‘Het is onze uit Bosnië geadopteerde hond die z’n naam eer aandoet.’ Gaos is het nieuwe ‘kind’ in huis die in de opvoeding nog veel moet bijleren. Maar het gaat de goede kant op. Ik heb hem in korte tijd al zoveel vertrouwen kunnen geven.’ Ze is stapelgek met dieren al doet ze daar het liefst een schepje bovenop. ‘Dieren zijn zelfs de rode draad in m’n leven.’ Een hond was er altijd in haar leven. Ze vertelt dat haar moeder net zo makkelijk van hond kon wisselen als van schoenen. Dat vond ze heel erg en ze denkt dat juist daar die onvoorwaardelijke liefde voor dieren is ontstaan. En wat te denken van de roedel aan katten. ‘De katten bepalen hier in huis hoe het gaat. Daar heeft de hond niets tegenin te brengen.’ Jannie geniet van de intelligentie van de poezenbende en bedient niet alleen haar eigen kattenvolk, maar ook de katten van de buren. Ze weten hun weg door het kattenluik goed te vinden en laten zich door de buurvrouw graag verwennen. Een hond, de katten, maar ook de egeltjes en de kippetjes hebben aan de Groningerweg een goed thuis. ‘Het kost ons een vermogen aan voer, maar dat doen we graag.’ Al het voer levert om huis ook veel vogels op. Ze kan er optimaal van genieten dat de katten hier gewoon tussendoor lopen. ‘Ze verdragen elkaar allemaal, zonder oordeel. Het dierenrijk, dan kunnen wij als mensen zoveel van leren’, verzucht Jannie.
Genieten doet Jannie ook van het vrijwilligerswerk wat ze doet. Ze vertelt zoveel terug te krijgen van de wandelingen die zij wekelijks doet met een mevrouw met dementie. ‘Maar ik ben ook gek op tijd voor mijzelf hoor’, zijn haar woorden. Naast een druk sociaal leven wil ze vooral in beweging blijven. En de vele wandelingen met Gaos houden haar nu op de been. 7 of 8 kilometer per dag is niets, op welk schoeisel dan ook. Al heeft ze haar dochter beloofd binnenkort toch echt eens wandelschoenen aan te schaffen. ‘Maar’, zegt ze, ‘soms kan ik na een klein rondje ook lekker een dag met een goed boek op de bank doorbrengen en om 5 uur genieten van een glaasje wijn.’ Ze houdt van mensen om zich heen, maar kan ook heel goed een dag alleen doorbrengen. Ze zet er zo nu en dan zelfs een streep voor in haar agenda.
Rood, het is de kleur van de liefde en liefde is de basis van alles. Het is ook de kleur waar we Jannie bijna altijd in tegenkomen. Is het geen rood kledingstuk, dan prijkt er wel een rode bloem op haar kleding of in haar haar. ‘Het zit in onze genen.’ Liep haar oma in een tijd waarin alleen zwart werd gedragen, al in paarse jurken, haar moeder ging in de periode dat maillots een trend werden, de hele stad door op zoek naar rode maillots voor haar dochter. ‘Ik liep op school als enig meisje dan ook met een rode maillot en dat heeft mij waarschijnlijk gevormd. Hoe bijzonder dat ik ook nog eens een roodharige dochter kreeg, die, net als ik, ook graag met veel kleur door het leven gaat.’
