Noordenvelders: Jolanda Tauran
RODEN – Het wordt regelmatig tegen haar aangehouden, dat ze een actief en drukbezet leven heeft. Toch ziet Jolanda Tauran het anders. ‘Ik mag graag bezig zijn, maar heb ook geleerd om daar in rust te vinden. Ik doe inderdaad nog steeds veel, maar alle dingen die ik doe, vind ik leuk! En datgene wat je met passie doet, geeft energie.’ Zelfs het schoonmaken van haar huis. Het is zeker niet haar hobby, maar als de klus geklaard is, voelt ze zich goed. ‘Alles wat ik doe, brengt me iets’, is haar volle overtuiging.
Dertig jaar geleden begon Jolanda als receptioniste bij een verpakkingsbedrijf, waar ze later terecht kwam op de boekhouding. En nog steeds werkt ze daar 22 uur per week 6met veel plezier. Toch kreeg ze zo’n zes jaar geleden klachten die wezen op een burn-out. Jolanda noemt het nu een ‘bore-out’, een fase in haar leven waarin juist verveling een rol speelde. ‘M’n werk gaf me geen voldoening meer terwijl ik het juist nodig had om daar energie van te krijgen. En ook m’n gezin begon zichzelf te redden, waardoor ik me nutteloos voelde.’ Ze zocht hulp en kwam erachter dat ze graag met kinderen wilde werken. Na afronding van een aantal opleidingen begon ze haar coachingspraktijk gericht op kinderen en gezin. En toen merkte ze dat ze het werken op de boekhouding ook nog leuk vond. ‘Juist díe balans gaf me weer de voldoening.’
Dat ze die richting koos, het werken met kinderen en gezinnen, Jolanda denkt dat het te maken moet hebben met haar eigen ervaring op dat gebied. Ze had een leuke jeugd, tot haar ouders gingen scheiden. ‘Destijds was ik me er niet zo van bewust, maar achteraf gezien was ik wel m’n veilige haven kwijt.’ Op haar 18e ontmoette ze haar toekomstige echtgenoot Remco en kwam ze in een gezin vol warmte en liefde. Een gezellige en veilige plek waar ze zich geborgen voelde. ‘Toen pas zag ik, zo kan het ook. En toen wij aan een gezin dachten, had ik dát voor ogen, veel kinderen en veel gezelligheid.’ Ze kregen drie dochters maar wisten ook dat er meer kinderen op de wereld waren die het moeilijk hadden. Ze dachten even aan adoptie maar voelden dat ze dichterbij moesten blijven. En zo kwamen Jolanda en Remco terecht in de wereld van pleegzorg. Inmiddels maakt hun 20-jarige pleegdochter 16 jaar deel uit van hun gezin. ‘We hebben het met elkaar soms moeilijk gehad, en dat is het af en toe nog, maar we hebben er ook zoveel van geleerd’, zijn de woorden van Jolanda. Het bracht haar dat bij datgene wat er in je leven gebeurt niet altijd een schuldvraag is. ‘Je leert in de pleegzorg dat ouders allemaal heel graag willen, maar dat zij niet in staat zijn hun kind te geven wat hij of zij nodig heeft. Dat je daarin mee kunt gaan, dat de eigen ouders dankbaar zijn en dat onze pleegdochter trots is op háár familie, daar doe je het voor.’ Inmiddels zijn Jolanda en Remco de ambassadeurs van pleegzorg in Noordenveld en zullen zij ook weer actief zijn in de week van de pleegzorg, van 2 tot en met 9 november. In deze actieweek wil Jeugdzorg Nederland aandacht vestigen op pleegzorg en het tekort aan pleegouders.
In haar werk als coach verhuurt Jolanda zich nu ook als zzp’er in een grote praktijk. Ze is blij dat deze mogelijkheid voorbijkwam en voelt zich gelukkig nu ze in een team werkt met meerdere coaches. ‘Ik ben meer een teamplayer en kan m’n ervaringen nu delen met collega’s.’ Twee banen en dan ook nog tijd vinden om te bewegen en op katten te passen. Ze heeft een hele bult sleutels liggen van huizen waar ze op verzoek de etensbakjes vult, de kattenbak verschoont, de post doet en de bloemen water geeft. Die beweging vindt ze vooral door zoveel mogelijk op de fiets naar de oppasadresjes te gaan, in het trainen met gewichten en de oefeningen bij yoga.
In haar actieve leven ontdekte Jolanda ook de kracht van mediteren. ‘Nu ik daar elke ochtend even de tijd voor neem, merk ik dat ik rustiger de dag doorleef en veel bewuster keuzes maak.’ Ze wil ons het voorbeeld van afgelopen week niet onthouden. Toen ze een paar dagen achter elkaar met de hond in de regen liep, ze zeiknat werd en het gevoel had dat haar dag werd verpest. Ze een dag later weer in de regen liep en daar toen ineens heel hard om moest lachen. ‘Ik werd mij ervan bewust dat wat je ook overkomt, je hebt zelf de keuze om er iets mee te doen.’ Erom lachen hielp haar in dit geval om in een andere mindset te komen.
Waar Jolanda ook mee bezig is, haar gezin, dát is haar alles. Haar meiden, haar schoonzoons en inmiddels ook haar kleinzoon. Vol trots vertelt ze wat ze voelde toen ze kleine voor het eerst zag. ‘Helemaal verliefd.’ Ze zien elkaar veel, vaak spontaan, en gaan ook graag met elkaar op pad of een weekendje weg. ‘Ik zeg altijd, waar we met elkaar ook zijn, daar waar m’n gezin is, dat is het gevoel van m’n veilige haven.’