Noordenvelders: Jos Karssies
PEIZE – We spreken hem vlak voor het stiltemoment in het Afscheidshuis. Daar waar het geluid van buiten wordt gedempt om zo een moment van stilte te ervaren. ‘Eigenlijk is het niet meer dan mensen de ruimte te gunnen samen een half uur stil te zijn’, vertelt Jos Karssies. Hij is met Zin in Peize een van de organisatoren van dit bijeenzijn. Vóór de stilte praat hij honderduit. Jos Karssies, een liefhebber van kunst die zich blijft verbazen.
Zo’n 30 jaar geleden was ‘het groen’ de reden dat het gezin Karssies vanuit de stad naar Peize trok. ‘We reden over de Zuurseweg en waren weg van het ‘bolle’ straatje met mooie oude huisjes én het groen’. Begonnen in een twee-onder-één-kapper, werd het huis elders in het dorp met een zee aan ruimte én groen, jaren later bewaarheid. Alles op fietsafstand van de stad. Want een heen en weertje op z’n stalen ros richting Groningen is voor hem dagelijkse kost.
Jos is studentendecaan aan de Rijksuniversiteit en voert veel gesprekken met studenten. Gesprekken die te maken hebben met regeltjes, financiën of conflicten. Of, en dat is waar Jos in gespecialiseerd is, over studiekeuze en loopbaan. ‘Het is elke dag anders, en daar geniet ik van’, aldus Jos. De verhalen zijn niet altijd even vrolijk of zelfs teleurstellend. Hij is er voor een luisterend oor. ‘En met goede adviezen kan ik ze altijd weer een stapje verder helpen.’
Is het een hoe lang móet je nog of een hoe lang mág je nog? ‘Dat is zéker een ik mág nog een tijdje’, is zijn reactie, ‘ik vind het nog dusdanig leuk dat ik graag m’n tijd volmaak.’ Wel moet hij eerlijk toegeven dat hij nu erg geniet van 90 procent werken. Dat ene dagdeel vrij wordt nu besteed aan beeldhouwen. Jos heeft iets met kunst en houdt vooral van mooie vormen. En dat hoeven niet altijd herkenbare vormen te zijn. Zo kan hij vooral genieten van de vorm van bijzondere en grillige bomen en dan vooral van de wortels ervan. Hij probeert ze boven de grond te halen, schoon te maken en te kijken wat daaruit voortkomt. Inmiddels heeft Jos een aardige verzameling bijzondere stronken in zijn speciaal daarvoor gemaakte houthok. ‘Als we in het bos lopen, klaagt m’n vrouw wel eens. Maar ik zeul het pronkstuk toch altijd mee’, lacht Jos. Z’n leermeester staat hem nu bij in het beeldhouwen van zijn stronken.
Toen z’n kinderen nog klein waren was Jos altijd erg actief in de kindernevendienst. Hij vond het belangrijk om kinderen uit te leggen wat geloof is en dat je op verschillende manieren kunt geloven. Jos geloofde lang in een God, maar denkt op dit moment niet dat er een God is. Wel dat er veel meer is tussen hemel en aarde. Zo raakte hij betrokken bij Zin in Peize, voor en door iedereen die iets heeft met zingeving en religie. Jos is iemand die zich verwondert en verbaast. ‘Ik vind dit in de natuur, de kunst en de muziek.’ Maar organiseerde hij recent ook twee avonden over ‘is leven heilig’. Over het verlengen van het leven, ook als je bedenkt of dat nog wel zinnig is. ‘Of moeten we leven toevoegen aan de dagen?’, vraagt Jos zich af.
Jos is een vrije denker en heeft een broertje dood aan dogma’s. Het werd hem ingegeven door z’n vader, die ook altijd de verdieping opzocht. Bij z’n allereerste catechisatieles, hij was rond de 16, werd hem gevraagd wat zijn enige hoop was in leven en sterven. Ze konden niets met z’n antwoord, dat hij alles wilde beredeneren. ‘Ik ben nooit weer gegaan, ik had hier niets te zoeken.’ Hij dacht in die tijd dat hij alles kon beredeneren. Maar ontdekte al snel dat dit onmogelijk is. ‘Er is zoveel wat je niet weet en je kunt niet weten wat je niet weet.’ Dat trekt hem ook bij Zin in Peize. Je kunt daar van alles organiseren om mensen elkaar ervaringen te laten vertellen en op een andere manier tegen zaken aan te laten kijken.
Ook op sportief gebied is Jos actief. Vroeger met z’n gezin zocht hij buiten vooral de spanning op met uitdagingen als klimmen en abseilen. Was hij fanatiek met z’n hardlooprondjes. Maar gooiden problemen met z’n knieën roet in het eten. Toch zorgt hij ervoor dat hij fit blijft met natuurlijk z’n fietstochtjes naar het werk, wandelen en volleybal. Al is bij dat laatste vooral het sociale aspect belangrijk geworden.
Hoewel Jos in Noordenveld optimaal geniet, is het niet zeker of hij hier altijd blijft. ‘Als de tuin te groot wordt, is terugverhuizen naar de stad zeker een optie. Voor een appartement én een camper om er op uit te trekken.’ Hoe dan ook, Jos blijft z’n ruimte en vrijheid nodig hebben.
Het is tijd om te beginnen aan het stiltemoment. De klankschaal klinkt om het in te luiden. Tijd om tijdens dit moment nog eens na te denken over de boodschap van Jos. ‘Blijf je verbazen.’