Noordenvelders: Kirsten Ipema

Deel 6

Een klimaatdrammer als wethouder. In Noordenveld hebben ze die in de vorm van Kirsten Ipema. Dat geeft ze zelf grif toe. ‘Ik leg voor mezelf de lat hoog qua duurzaamheid’, zegt ze. ‘Ik snap dat anderen niet zo zijn, maar ik vind duurzaamheid gewoon heel belangrijk.’ Vandaar dat ze – toen ze weer in Langelo ging wonen met haar partner Arnold – een klimaatneutraal huis liet bouwen. En vandaar ook dat zij hoopt stappen te kunnen zetten in het klimaatvraagstuk binnen de gemeente.

Ze is nu een jaar wethouder. Een veel beter moment om terug te blikken op het eerste jaar is er dus niet. En dat op de dag van de Provinciale Statenverkiezingen. ‘Ik heb zelf nog niet gestemd. Wat ik ga stemmen? Ik zit vrij links.’ Dat kan ook haast niet anders, als je je zó om het milieu bekommert. Gek eigenlijk dat ze wethouder is namens Gemeentebelangen en niet namens GroenLinks. ‘Ik zie juist bij Gemeentebelangen mogelijkheden om regionaal stappen te zetten. De praktische inslag en het boerenverstand van de partij spreken mij heel erg aan.’
Het bevalt Kirsten goed als wethouder. ‘Ik had het zelf zo niet bedacht’, zegt ze, waarmee ze bedoelt dat ze 1,5 jaar geleden nog niet had kunnen bevroeden dat ze wethouder zou worden. ‘Ik werkte bij een ingenieursbedrijf in de bouw. Daar had ik het ontzettend naar mijn zin, al heb ik geen dag spijt gehad van mijn switch naar het wethouderschap. Natuurlijk zien de dagen er heel anders uit. Je doet meer in de avonduren, bent onregelmatig op pad. Al moet ik daarbij zeggen dat veel bijeenkomsten niet voelen als werk. Dan ben je gewoon ergens.’ De combinatie tussen gezin en werk is nog wel eens lastig. ‘Gelukkig zijn we in ons werk vrij flexibel’, zegt Kirsten. Wat ook helpt is dat ze kan sparren met collega’s Westendorp en Wekema, die ook beiden kinderen op de basisschool hebben.

Aanpassingsproblemen aan bepaalde onderwerpen had ze wel. ‘Ik kom uit de techniek en dan is het sociaal domein totaal nieuw voor je. Daar zijn zoveel mensen bij betrokken en je bent ontzettend veel aan het overleggen. Overleggen hoort er als wethouder bij, maar ik ben niet van veel overleggen en dan weinig besluiten.’ Daarbij geeft ze direct aan dat ze de gemeente niet als een stug orgaan ziet. ‘Er zitten hier gelukkig mensen die snel dingen willen regelen. Ik was blij verrast over de instelling hier.’

Dat Gemeentebelangen er vorig jaar voor koos om twee wethouders te leveren, vindt Kirsten logisch. ‘We hebben er wel discussie over gehad, maar als de uitslag zo duidelijk is, dan moet je volgens mij wel. Ik had niet gedacht dat ik wethouder zou worden. Daarin zijn vrouwen soms wat te bescheiden. Toch is het zo dat, toen ik gevraagd werd, ik aangaf hoog op de lijst te willen. Ik doe niet voor spek en bonen mee. Maar ook toen was ik niet met het wethouderschap bezig.’

Ze werd het wél. En daarmee lijkt de cirkel rond. Kirsten groeide op in het pittoreske Langelo en na een tussenpoos in Groningen keerde ze er terug. Ze zette zich in voor het dorp waar ze getogen is, kwam terecht in het bestuur van Dorpsbelangen en werd dus uiteindelijk wethouder van de gemeente waar ze woonachtig is. ‘Toen wij met Dorpsbelangen bezig waren met het aanvragen van subsidies voor de huiskamer, maakte ik kennis met de gemeente. Dan merk je dat zij een eigen ritme en agenda hebben. Het gaat lang niet altijd zo snel als je zou willen. Toen wij aan het eind met half Langelo op de publieke tribune zaten bij de raadsvergadering, merkte ik dat ik zo’n vergadering best interessant vond. Daarnaast was die volle tribune een mooie afsluiting van ons lange project omtrent de huiskamer.’
Kirsten kan in woorden haast niet uitdrukken hoe belangrijk zo’n huiskamer voor een dorp als Langelo is. ‘Ik kan me niet voorstellen wat wij er zonder zouden moeten. Dat is de plek waar het gebeurt. Van waaruit activiteiten worden georganiseerd en waar men elkaar ontmoet.’

Overigens is Kirsten een wethouder die niet altijd in de spotlight hoeft te staan. Integendeel. ‘Mensen vinden het heel bijzonder als er een wethouder langskomt. Laatst was ik bij het Alzheimercafé en zeiden ze: “we hebben vandaag een hele bijzondere gast”. Van mij hoeft dat niet. Ik hoef niet elke week in de krant, maar snap ook dat je er niet aan ontkomt en dat juist naar buiten treden belangrijk is.’ Overigens geeft ze aan niet het idee te hebben dat mensen uit haar omgeving anders naar haar kijken. ‘Maar misschien is dat naïef en gebeurt dat wel. Ik heb het in ieder geval nog nooit gemerkt. In Langelo heb ik onlangs met het biljarten voor Huntington een wedstrijdje gespeeld tegen de burgemeester. Dan hebben de gasten van de huiskamer het wel over “onze Kirsten”. Maar dat is allemaal met een knipoog.’