Noordenvelders - Lammert Kuiper

Afbeelding
actueel

Deel 76



Lammert Kuiper


Paiser Lammert Kuiper is met pensioen. 7 juni markeerde zijn laatste werkdag bij DHL, het bedrijf waarvoor hij jarenlang door het hele noorden reed. Vooral het Groninger land was voor Lammert een plezierig decor, waardoor het ook lastig blijkt om ‘af te kicken’. ‘Ik ben nu veel op pad, nog steeds. Dat zit er nu eenmaal in. Als we ergens naartoe rijden, neem ik ook vaak de paadjes die ik gewend ben van het werk. Vind ik mooi.’


Hij werd geboren in Peizermade, als telg van een omvangrijk gezin. Vier zussen en vijf boers heeft hij. ‘Vroeger had je veel meer van die grote gezinnen, nu zie je dat bijna niet meer’, zegt Lammert. ‘Toen ik een jaar of zestien, misschien zeventien was, kwam ik in Peize te wonen. Inmiddels woon ik al 45 jaar hier aan de Molenweg.’ Al vrij snel begint Lammert aan een rondleiding door de tuin. ‘Daar woonde vroeger de burgemeester’, wijst hij in de verte. ‘En je kunt het puntje van de kerk hier zien, net als het evenemententerrein. Je ziet het: we zitten hier tussen de schapen en de paarden, het is prachtig wonen. Als je zo’n tuin hebt hoef je ja niet op vakantie.’


Even later drinkt Lammert koffie onder de overkapping achter het huis. De vuurkachel staat aan, waardoor het op deze regenachtige dag buiten goed toeven is. Lammert blijkt een spraakwaterval, de verhalen volgen elkaar in rap tempo op. Het liefst praat hij over voetbal. Bij VV Peize maakte Lammert jaren indruk als bonkige spits. ‘Een echte Engelse spits, dat was ik’, zegt hij. Eens scoorde hij nog vijf keer in één wedstrijd, ongeëvenaard. Zijn zoon René kon nog beter voetballen dan Lammert zelf, zo geeft hij aan. ‘Een fantastische speler. Kon makkelijk wegdraaien en zowel met links als rechts spelen. Prachtig. Hij zat nog bij FC Groningen, Martin Koeman zag het in hem zitten. Maar ja, klein van stuk hè. Toen ging hij naar GVAV en later nog naar Roden, Achilles, Appingedam en PKC. Had ik de techniek maar die hij had, ongelofelijk.’


Bij de VV Peize beleefde en beleeft (Lammert voetbalt nog 7-tegen-7) mooie tijden. ‘Peize is een gezellige club. Jongens uit het eigen dorp spelen hier. Ik ben er graag.’ Zo graag zelfs, dat een ideale zaterdag inhoudt dat Lammert twee wedstrijden fluit op het nabijgelegen sportpark. Hij is een scheidsrechter die van voetballen houdt, niet zeuren maar doorgaan. En: ‘Ik ben geen thuisfluiter, absoluut niet. Soms komen jongens voor een wedstrijd naar me toe en zeggen ze: “we moeten deze wedstrijd echt winnen Lammert”. Dan zeg ik: “Dan moet je maar goed voetballen!” Ik houd niet van thuisfluiten, dat kan je niet maken. Nee hoor, gewoon eerlijk voetballen, veel beter.’


Als spits kreeg Lammert zelf het vaak voor de kiezen. Zo was er de keer dat zijn hele scheenbeen open lag. ‘Ik wilde door spelen. De lap vel weer over de wond, scheenbeschermer er overheen en door. Maar mijn leider zei dat het niet kon. Uiteindelijk moest het gehecht worden. Vijftien nietjes er in. Later kreeg ik een soort wondroos, ik ben daar flink ziek van geworden. Jaren last van gehad.’


Lammert schetst de voetbalwereld van een andere tijd. ‘Het mooie aan voetbal is dat je elkaar altijd weer tegenkomt. En dan is het altijd gezellig. Als we tegen Roden speelden, was het altijd bloed aan de palen. Maar na tijd dronk je samen een pilsje. Dat hoort zo.’


Nu Lammert met pensioen is, heeft hij meer tijd om handen. In deze tijden van corona misschien zelfs iets te veel. Het maakt dat hij er nog vaak even op uit gaat. ‘Het afkicken is lastig, ik ben er vaak nog even uit. Het is jammer dat ik afscheid nam in deze periode, ik kon klanten waar ik al jaren kom soms niet eens een hand geven. Maar goed, dat is niet anders.’ Zijn voorliefde voor de vrachtwagen stamt overigens nog uit zijn jeugd. ‘Mijn vader had een eigen vrachtwagenbedrijf. Overdag werkte hij als een paard, ’s nachts als een hengst’, lacht Lammert, doelend op het grote gezin.


Lammert blijft verknocht aan Peize en hoeft er nooit meer weg. Waarom ook? Hij woont prachtig, alles is op loopafstand en zijn familie woont dichtbij. En onder de overkapping kan hij bijna ieder jaargetijde wel zitten. ‘Daarom vind ik het zo jammer dat het EK voetbal dit jaar niet doorgaat. Dat had ik mooi hier kunnen kijken. Stukje worst en kaas erbij, ik waan me dan een VIP!’

UIT DE KRANT

Lees ook