Noordenvelders - Liesbeth Holtrop

Tout lezend Noordenveld kent haar. Liesbeth Holtrop was maar liefst 26 jaar het gezicht van de boekhandel in Roden. Boeken vormen een rode draad in haar leven. Net als bridgen, het kaartspelletje dat ze leerde van haar ouders toe ze tien jaar oud was. Onlangs besloot ze om haar leven een andere wending te geven. Ze stopte met haar baan in de boekenwinkel om tijd vrij te maken voor de twee grootste passies in haar leven.

Nog regelmatig wordt ze op straat aangesproken door mensen die haar vakkennis missen. ‘Jij wist altijd precies wat ik leuk vindt’, hoort ze dan. Ze deed het 26 jaar met liefde. Haar werk in de boekhandel betekent ook dat ze altijd ‘aan’ staat. Op de hoogte blijven van alles wat er speelt in de boekenwereld is een must voor haar. Nu die verantwoordelijkheid wegvalt, is er weer ruimte in haar hoofd, zegt Liesbeth Holtrop (63). Ruimte om te lezen, te bridgen én bridgelessen te geven.

Liesbeth is dol op lezen. Altijd al geweest. Als kind al verslond ze het ene boek na het andere. Haar carrière in de boeken heeft ze te danken aan haar eigen vasthoudendheid. ‘Ik ben geboren in Amsterdam en opgegroeid in Emmen. Daar heb ik ook mijn lagere school- en middelbare schoolperiode doorgebracht. Ik kom nog uit de generatie dat de decaan zei: meisje, jij wordt juf of zuster. Daar voelde ik niets voor. Toen ik achttien was verhuisde ik naar Groningen om te studeren aan de Bibliotheek en Documentenacademie. Ik werd opgeleid tot bibliothecaris, tegenwoordig heet dat informatiespecialist geloof ik. Later merkte ik dat ik ook best commercieel was ingesteld. Werken in de bibliotheek is vooral dienstverlenend, de boekhandel is een mooie combinatie van beide.’ Liesbeth heeft haar voorkeur voor bepaalde genres: literatuur, spanning en kinderboeken. ‘Ik las altijd mee met de kinderen. Op een gegeven moment houdt dat op. Nu ik met pensioen ben, heb ik mezelf beloofd dat ik de Gouden Griffel-boeken ga lezen of herlezen. Ik lees om te ontspannen. Informatieve boeken of geschiedenisboeken lees ik niet. Daar moet ik me teveel voor inspannen. En als een boek me naar vijftig bladzijden nog niet boeit, gaat het aan de kant.’ Er ligt al een lijstje klaar met boeken die ze wil lezen. Ze is van de lijstjes, vertelt ze. Zonder lijstje niet naar de Appie, zonder lijstje niet op de bonnefooi met de caravan naar Zuid-Frankrijk. ‘Lijstjes geven me overzicht en structuur.’

In de fraaie woonkeuken hangt een rek dat helemaal gevuld is met kookboeken. Niet de minste. Twee exemplaren van de Zilveren Lepel, een high cuisine kookbijbel met de beste recepten uit de Italiaanse keuken. ‘Ik ben een beetje aan het pionieren in de keuken. Ik kwam er nooit aan toe. Je blijft wat hangen in de standaard dingen. Ik ben dol op stoofpotjes en curry’s. En ik zou graag wat meer vega eten.’ We kunnen er niet omheen. Als het over bridgen gaat, glunderen haar ogen. Het is een ontzettend leuk spel. Het enige wat je nodig hebt is vier mensen en een pakje kaarten.’ Klinkt simpel. Maar als de kaarten op tafel komen ziet het er allemaal toch wat ingewikkelder uit. Bridgen doe je met een partner (meestal niet met je eigen, want dat kan nog weleens wat heisa opleveren) en je speelt kruislings. In het midden ligt een rechthoekige bak met kaarten en een houder met daarin het spel dat je speelt. Ook heeft iedere speler een waaier met kaarten in de hand. Bij bridgen draait het om logisch denken, vertelt Liesbeth. ‘Je hebt 52 kaarten en het gaat erom dat je zoveel mogelijk slagen kunt maken. Je kunt jezelf steeds verder ontwikkelen, dat maakt het spel zo leuk. Het heeft minder met geluk en toeval te maken dan bij klaverjassen, maar meer met tactiek. Iedereen speelt dezelfde spelletjes. Het duo met de beste score wint. Het is niet moeilijk om te leren, het is wel moeilijk om heel goed te worden.’ Thuis ontvangt ze per keer twee groepen cursisten. De les begint met een PowerPointpresentatie op de televisie. Daarna gaan de viertallen ieder aan een eigen rafel aan de bak. Liesbeth huppelt tussen twee tafels in om de cursisten te begeleiden. Naast de thuislessen geeft ze ook les in Hotel Langewold. Daar ontvangt ze grotere groepen die het spelletje willen leren. En behalve lesgeven, legt ze zelf ook graag een kaartje bij BC Roden. Niemand die aan haar dinsdagavond komt. ‘Dan bridgen we met de club. Langewold stelt speciaal voor ons een zaal beschikbaar. Dat ze dat doen, vind ik fantastisch. Het hotel is er momenteel alleen voor de opvang van Oekraïners.’ Hoewel van de lijstjes, een bucketlist heeft ze niet. ‘Er zijn geen dingen die ik per se nog wil doen. Ik geef mijn leven een dikke acht. Omdat wat ik het allerleukst vind, ook mag doen.’