Noordenvelders: Marco Wekema
PEIZE – Hij is nog aan het bijkomen van Rodermarkt. Bijna alle dagen was hij daar om gezelligheid te halen, maar ook om deze te brengen. Want dat is Marco Wekema ten voeten uit. Met z’n grappen en grollen én z’n schaterlach is hij iemand die je graag om je heen hebt. Lol met z’n vrienden uit Peize, maar ook met jongens van VV Roden, die hij ook nu maar al te graag weer voorzag van een sticker van VV Peize. ‘En elke dag was ik daar met een VV Peize jasje aan’, lacht Marco.
Voetbal, en dan vooral z’n club uit Peize, het is z’n lust en z’n leven. Hoewel, Marco rook in z’n jongere jaren ook de roem van wielrennen. ‘M’n oom, Bert Wekema, kon erg goed fietsen en won vele prijzen. Daar had ik ook wel oren naar.’ Maar Marco kwam er vlot achter dat er meer bij kwam kijken. Elke dag twee keer op het zadel en vooral in de tijd dat hij aan het werk kwam, had hij niet zoveel puf meer om daarna nog te fietsen. Het gebeurde wel eens dat Marco de racefiets pakte en naar het voetbalveld in Altena ging. ‘Ik gooide de fiets dan in de berm om vervolgens twee uur met de jong’n te voetballen.’ Als hij dan met een bezweet hoofd het huis binnenstapte was z’n vader heel trots op hem.
Al z’n vrienden voetbalden en de terugkeer naar deze sport was dan ook snel weer een feit. Hij speelde één wedstrijd in het eerste elftal, waarmee duidelijk wordt dat hij niet de beste voetballer was. ‘Maar’, verduidelijkt Marco, ‘ik had ook een hele goede lichting voor me.’ Hij maakte daar nooit een punt van, als hij maar tegen een bal aan kon trappen. Na jaren in het tweede en daarna in het vierde te hebben gespeeld, geniet Marco nu van zijn twee zonen die wel deel uitmaken van de selectie. Lichamelijk actief is hij daarbij nog als vlaggenist bij de uitwedstrijden. ‘De allerminste functie van voetbal. Je doet het eigenlijk nooit goed en bent voor een van de verenigingen altijd de kop van jut.’ Marco ziet het nog steeds als een uitdaging, hij kan wel met wat commentaar dealen. Altijd met voetbal bezig dus. Want al op z’n 18e werd hij gevraagd om leider te worden van een jeugdelftal en floot hij ook regelmatig een wedstrijd. En nog steeds leidt hij een team, de zaalvoetballers op de vrijdagavond.
Tot zover het spel. Want de 54-jarige Peizenaar moet bekennen ook heel erg te houden van de 3e helft. En daarbij is hij vooral de aanjager van veel activiteiten. Al bijna 15 jaar zit hij in de supportersvereniging. ‘Net zo belangrijk als voetbal zelf, het houdt de vereniging levendig’, aldus Marco. Bij thuiswedstrijden staat hij vaak hamburgers te bakken en wordt er na afloop menigmaal live-muziek gespeeld. En Marco? Hij geniet volop, altijd. Het moge duidelijk zijn dat Marco voor de VV Peize van onschatbare waarde is.
In zijn dagelijkse leven is hij wegenbouwer, al 37 jaar. ‘Of mijn lijf dat volhoudt?’ Marco antwoordt met een resoluut ‘nee’. Hij merkt dat het lichamelijk zware werk hem steeds meer opbreekt. Het is steeds weer goed voor jezelf zorgen, goed eten en drinken en zo nu en dan een powernap. Gelukkig vindt hij z’n werk en collega’s leuk en moet hij bekennen dat hij ook hier voor de vrolijke noot zorgt. Hij houdt ervan, mensen in de maling nemen. ‘Als je er maar voor zorgt dat je correct blijft en mensen niet beschadigt.’
De schaterlach van Marco, hij klinkt vaak om een grap die hij zelf maakt. Zo klinkt hij ook als hij vertelt over het moment dat hij z’n zoon moest aangeven. ‘Ik gaf hem aan toen m’n vrouw hier om vroeg, niet wetend dat ze bedoelde aangeven bij de burgerlijke stand.’ Z’n gezin, het is overigens het mooiste wat Marco is overkomen. Met z’n jongens gaat hij nog steeds mee op een voetbaluitje of naar Bruce Springsteen. ‘Ik hou van het leven buiten, maar m’n familie is het allerbelangrijkste.’ Hij moest al op jonge leeftijd afscheid nemen van z’n kleine broertje en veel later ook van z’n oudere broer en z’n vader. ‘Verdriet en geluk, het ligt zo dicht bij elkaar.’ De herinneringen aan z’n broers en z’n vader komen terug in z’n tatoeages. Er prijken vele. Tattoos met een verhaal. Naast z’n dierbare overledenen, ook z’n kinderen en Ajax, ‘carpe diem’ en ‘een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.’ Gekscherend toont hij ook een tattoo van z’n ‘duifje’, het zijn de coördinaten van waar ze is geboren. Om vervolgens af te sluiten met: ‘Zij? Ze legt me nooit een strobreed in de weg. Als ik maar nooit weer nog een tatoeages van Ajax laat zetten …’