Noordenvelders: Martha Hartlief
LIEVEREN – Twee jaar geleden werd ze weer Noordenvelder, kwam ze terug in Lieveren, nu naast het café ’t Hart van Lieveren. ‘Het voelt echt als thuiskomen’, vertelt Martha Hartlief. De in Paterswolde geboren Martha, bouwde samen met haar man begin jaren ’90 een huis in Lieveren. Daar kregen ze de kinderen en deelde ze wel en wee met alle buurtjes van het kleine dorp. Daar heerst het ons kent ons. We zien het nu terug als op vrijdagmiddag na werktijd aan de bar van het café de week wordt besproken. Het café, ooit van haar schoonouders, wordt nu gerund door haar dochter.
Vóor Lieveren woonde het gezin 20 jaar op het agrarisch bedrijf in Donderen, daar waar hun zoon nu zijn intrek heeft genomen. ‘Toen we weer in Lieveren kwamen wonen, hebben we meteen een gat in de schutting gemaakt.’ Zo is Martha er meteen als haar dochter in de kroeg een paar extra handjes nodig heeft. Als ze tijd heeft, want in huis heeft ze haar eigen assurantiekantoor. Als assurantietussenpersoon bemiddelt ze in verzekeringen voor relaties, in een nichemarkt, de transportwereld. Martha en haar echtgenoot zijn overigens nog steeds herstellende van corona. ‘Ik bracht Henk in de eerste golf naar het ziekenhuis, maar had er eigenlijk zelf ook moeten blijven’, vertelt ze. Ze hadden beiden niet in de gaten hoe ziek ze waren en zijn ervan onder de indruk dat corona zoveel impact heeft gehad.
Nog steeds niet helemaal fit, maar stilzitten, dat is aan Martha niet besteed. Haar gedachten gaan altijd. En daar blijft het niet bij. Gedachten gaan over in handelen. Zo richtte ze destijds in Lieveren een peuterspeelzaal op toen ze zag dat een kind elders uit een speeltoestel was gevallen en daar weinig aandacht voor was. ‘Heb jij daar een oplossing voor Martha?’ vroeg haar echtgenoot haar. Nu organiseert ze het laatste weekend van november samen met een aantal dames ‘Winterlief’, met sfeervolle kramen in en rondom het café.
‘Nee zeggen, blijft voor mij een moeilijk woord’, laat Martha weten. Ze zat zes jaar in het bestuur van de agrarische commissie van Drenthe en is nu bestuurslid bij de Vrouwen van Nu van Donderen, Bunne en Winde. En toen bleek dat het provinciaal bestuur van de Vrouwen van Nu zonder leden zou komen te zitten, dacht ze ‘dat kan toch niet zo zijn.’ Ze trommelde negen dames op om het bestuur in de lucht te houden. Uiteraard werden ze unaniem gekozen. Nu de groep met boeren kleiner wordt, vindt Martha het nog belangrijker om uit te dragen waar de agrarische wereld voor staat. ‘Boeren voorzien in de eerste levensbehoefte. Vooral in de stedelijke gebieden staat dit bij mensen ver van hun bed.’
Wat ooit klein begon eindigde voor Martha in een groots project. We hebben het dan over de Stichting Vrienden Doppenactie Noord-Nederland. ‘Of ik plastic doppen wilde sparen. Ja hoor, dat is een kleine moeite’, zei ze. Heb je ook ruimte om doppen op te slaan was de volgende vraag. Ja hoor, en op een gegeven moment stonden er 50 ‘bigbags’ voor de deur en kon ik amper nog m’n auto parkeren.’ De doppen leveren geld op voor KNGF waarmee de opleiding voor geleidehonden wordt betaald. Toen er vervolgens een logistiek probleem op tafel werd gelegd bood hun maatschap aan om het transport te doen. ‘We rolden van het een in het ander maar hebben als stichting vorig jaar wel 100.000 kilo doppen opgehaald.’ De doppen worden verwerkt tot verkeerspaaltjes en tot dekjes van skateboards. Hoewel de doppenactie groeit, blijft de aanwas van vrijwilligers wat achter. Martha spreekt dan ook de wens uit dat er mensen als bijrijder mee willen om doppen uit de provincie te halen of op het doppenplein willen helpen vuilniszakken over te hevelen in de ‘bigbags’. Alles om elk jaar toch weer 4 honden te kunnen opleiden.
Het zit in haar hart, iets doen voor anderen. Maar ze doet het ook omdat ze er zelf plezier aan beleeft. Net zoals ze dat heeft bij grimeren, biljarten en de jachthondentraining die ze volgt. Maar bovenal geniet ze van de liefde en gezelligheid van haar familie. ‘We zijn heel close’, laat Martha weten, ‘m’n kinderen en m’n moeder zie en spreek ik elke dag. Bijna twee jaar geleden werd ze ’s ochtends om half zeven oma en moest ze ’s middags om half drie afscheid nemen van haar vader. Geluk en verdriet lag even zo dicht bij elkaar. ‘En wat betreft geluk, op de sterfdag van papa weten we zeker dat we altijd gebak bij de koffie hebben.’