Noordenvelders: Maurice Henssen

PEIZE – “Het hoeft niet snel, maar uiteraard wel sneller dan duurlooptempo”, het zijn de gevleugelde woorden van Maurice Henssen, die hij als hardlooptrainer zijn lopers vaak meegeeft. Maar ook zelf maakt hij vele kilometers, het liefst op trailpaden in de natuur. En wie denkt dat deze kilometervreter al een lange hardloopgeschiedenis achter zich heeft, komt bedrogen uit. Tot z’n 38^ste was voetbal z’n sport, pas daarna is hij gaan hardlopen.

De geboren Limburger die 28 jaar geleden naar het noorden kwam omdat hij na z’n studie chemische technologie een baan kreeg in Groningen, woonde eerst even in Tolbert. Daar voetbalde hij in het 3^e elftal. Hoe hij in aanraking kwam met hardlopen? “Na de voetbalwedstrijd op zondagochtend besloten we met een aantal voetballers snel door te rijden naar Haren, om met elkaar even de 4 mijl te lopen.” Het bleek hem goed af te gaan. Omdat hij al een paar mensen kende bij de loopgroep van Roden besloot hij daar eens mee te gaan trainen. Hij was vooral van het sprintwerk en totaal niet van de lange afstanden. Hoe wonderbaarlijk dat hij nu een echte ultraloper is. Hij liep na de 4 mijl eens een 10 kilometer en bedacht na verloop van tijd dat hij ook wel eens een halve marathon kon lopen. Daarna vond hij dat hij ook wel eens voor de hele marathon kon gaan. “Het is de groep om je heen, je wordt geïnspireerd en gemotiveerd.” Het resulteerde erin dat z’n goede vriend Jeroen Moser tegen hem zei dat ze ook wel eens wat anders konden proberen. En zo werd het volgende doel de eerste kennismaking met de trail op de Veluwe, 56 kilometer, berg op, berg af, over smalle paadjes. “Wat er zo leuk is aan trailrunning? Het gaat minder om de tijd en je zit midden in de natuur, heerlijk”, aldus Maurice.

Maurice en z’n vrouw Sonja verhuisden halverwege de jaren ’90 van Tolbert naar Roden en brachten daar 4 kinderen groot. Hoewel ze ervoor kozen de kinderen ‘tweetalig’ op te voeden vinden ze in Limburg dat de kinderen toch echt een harde ‘g’ hebben. Maurice en Sonja daarentegen zullen hun afkomst qua accent nooit kunnen verloochenen. Maar ze voelen zich hier thuis. Maurice is inmiddels mede-aandeelhouder bij het bedrijf waar hij ooit begon. “Bioclear Earth houdt zich als adviesbureau bezig met het inzetten van biologische processen om allerlei verontreinigingen af te laten breken.” Een drukke baan die wordt gecombineerd met hardlopen, maar die de afgelopen jaren ook werd gecombineerd met een verbouwing. Het gezin verhuisde van Roden naar Peize en de verbouwing van hun nieuwe onderkomen werd door Maurice en Sonja bijna helemaal zelf gedaan. Maurice is altijd bezig en kent het woord ‘stilzitten’ niet. “Ik kan me bijvoorbeeld geen vakantie heugen, waarbij ik een dag in m’n stoel zit”, zegt Maurice. “Nee, strandvakanties zijn voor Maurice ondenkbaar”, vult Sonja lachend aan.

Zelf lopen maar ook z’n passie overbrengen op andere lopers, daar geniet hij van. Nadat hij de trainerscursus had afgerond begon hij met trainingen geven bij de loopgroep in Roden en bij sportschool Palestra en inmiddels heeft ook loopgroep Peize hem gevonden. “Ik word er blij van als mensen na de training zeggen: “Lekkere training, Maurice.” Hij is bij z’n groepen inmiddels ook bekend om z’n ‘toetjes’, een extraatje aan het eind van de training. En hij houdt van groepjes die net iets fanatieker willen trainen dan gemiddeld.

Gelukkig maakt hij met z’n trainingen ook z’n eigen kilometers. En die heeft hij nodig voor z’n lange afstanden. De langste afstand die hij tot nu toe liep was de Indian Summer Ultra in 2016, een trail waarbij 130 kilometer rennend werd afgelegd. Toch was z’n mooiste trail gevoelsmatig die in Chamonix. “Het was de eerste keer dat ik een bergtrail, 100 km +, met 6.000 hoogtemeters had afgelegd. Wat een euforisch gevoel toen ik over de finish kwam.” Maurice vond de mooiste loop qua omgeving, de trail op Madeira. Hij liep deze overigens, vanwege darmproblemen, niet uit. Z’n brein besloot na 60 kilometer op te geven. “Dat was wel een anticlimax.”

In de afgelopen 14 jaar was hij maar twee keer wat langer geblesseerd. “Als je dat afzet tegen het aantal kilometers wat ik heb gelopen, valt dat mee”, zegt Maurice. Terwijl Maurice zegt met een blessure prima te kunnen dealen, kijkt Sonja erg bedenkelijk.

Op dit moment is het doel om volgend jaar te lopen in Lavaredo in Italië. Dit, om kwalificatiepunten te halen voor de race in Chamonix een jaar later. Met z’n loopvrienden had hij zich ingeschreven voor de 80 kilometer. Maar, zoal dat vaker gaat, terwijl er gezamenlijk een biertje wordt gedronken, weten ze elkaar toch weer zo gek te maken, zodanig dat ze de 80 kilometer hebben omgeboekt naar 120 kilometer. En dat terwijl ze afgelopen jaar tegen elkaar hebben gezegd dat in het donker lopen toch écht niet leuk is en 100 kilometer ruim zat is. Toch hoopt Maurice in 2023 te worden ingeloot voor Chamonix, voor de, let wel, 170 kilometer. “Met 10 kilometer hoogteverschil zal dit overeenkomen met 270 kilometer. Eigenlijk waanzinnig”, besluit Maurice. “Ach een kilometertje meer of minder, waar hebben we het over”, grapt Sonja …