Noordenvelders: Paul Bossina

Afbeelding
actueel

Op het moment dat we hem bezoeken zit deze Peizenaar in Roden. Paul Bossina doet een interimklus voor Welzijn in Noordenveld. Deze bevlogen ondernemer is al zo’n twaalf jaar succesvol met Plato, een expertisecentrum voor Organisatieadvies en HR-vraagstukken. Hoewel hij samen met zijn compagnon vooral het noorden van Nederland bedient, draait –ie z’n handen ook niet om voor een leuke opdracht in Roermond. Tussen de bedrijven door probeert hij als voorzitter van de Peizer tennisvereniging padel op de kaart te zetten. Want iets doen voor je vereniging hoort erbij, vindt Paul.



Na zijn studie stapte Paul Bossina in de uitgeverij van zijn ouders, uitgever van de Norger Courant en De Hopbel, een huis-aan-huiskrant in Peize. ‘Het was een beetje vanzelfsprekend dat ik dat zou gaan doen. Een leuke, maar ook hectische tijd. In 2002 heb ik er een punt achter gezet. De opkomst van internet heeft de advertentiemarkt dusdanig beïnvloed, dat ik er geen toekomst meer in zag. Toen ben ik vijf jaar in loondienst gegaan.’ In 2007 overleed Pauls vrouw Ingrid aan de gevolgen van een ernstige ziekte. ‘Veertien jaar geleden nu. Stond ik er ineens alleen voor met twee jonge kinderen. Mijn contract liep af, had geen werk en ik was weduwnaar. Dat was heftig. Oscar was twee, Finette vier maanden. De opvoeding heb ik alleen gedaan, wel heb ik veel gehad aan mijn ouders. Op zo’n moment leef je alleen voor je kinderen, je cijfert jezelf compleet weg. Ik kon terugkomen bij een farmaceutisch bedrijf in Zuidlaren waar ik eerder gewerkt had. Ik was daar goed wegegaan. ‘Kom maar terug’, zeiden ze. Maar een reguliere baan was lastig, ik moest er zijn als de kinderen uit school kwamen. ‘Ik zei: ik wil het wel doen, maar dan voor mezelf, als ZZP’er. Dat lukte. Ik had al snel leuke opdrachten.’ Twee jaar later kwam Paul zijn huidige compagnon tegen. Samen startten ze Plato. Paul begeleidt binnen (semi)overheidsorganisaties teams om zelfstandiger te kunnen werken. Van directieteams tot uitvoerend personeel. ‘Twaalf jaar bestaan we nu, we hebben inmiddels tien man in dienst. Nu mag ik WiN adviseren op het gebied van HR. In afwachting van de nieuwe directeur die in oktober aantreedt, behandel ik de lopende zaken. Vorig jaar hebben we De Baanderhoeve in Spier overgenomen. Dit is een groepsaccommodatie waar families tot 27 personen een weekend kunnen verblijven. Die afwisseling maakt het werk erg leuk om te doen.’ 


Na een voetbalcarrière van bijna veertig jaar stapte Paul over op tennis. ‘Ik denk dat de meeste mensen mij kennen van de voetbalclub. Ik ben op mijn zevende lid geworden en heb later een jaar of zeven in het eerste gespeeld. Drie jaar geleden heb ik mijn actief-lidmaatschap opgezegd en ben nu niet-spelend lid. De snelheid was er niet meer. Op een gegeven moment was een half veld al te groot voor mij. Toen kwam het besef dat ik iets anders moest gaan doen. Dat werd tennis. Vorig jaar ben ik door de toenmalige voorzitter gevraagd, aan de vooravond van corona, om zijn taken over te nemen. Dat heb ik gedaan. Ik vind ook dat je vrijwilligerswerk moet doen. Een club bestaat niet zomaar. En ik houd wel van verantwoordelijkheid. Het speerpunt op dit moment is padelbanen in Peize. Het bestuur staat er positief tegenover, de gemeente heeft subsidie toegezegd, maar de leden mogen uiteraard zelf beslissen. Ik denk dat de sport toekomst heeft. Qua snelheid is het een leuk spel en het trekt ook jongeren aan.’


Onlangs is Paul verhuisd naar het mooiste plekje van Peize, vindt hij zelf: het oude gemeentehuis. ‘We woonden in een woonwijk, in hetzelfde huis als twintig jaar geleden. ‘Ik dacht wel eens: straks zijn de kinderen de deur uit en zit ik m’n eentje in een woonwijk. Dat zag ik niet zo zitten. Toen het oude gemeentehuis te koop kwam zijn we gaan kijken. Een unieke plek. Finette slaapt in de trouwkamer. Soms komt er wel eens iemand aan de deur. Of ze even binnen mogen kijken omdat ze hier vijftig jaar geleden getrouwd zijn. En we zijn onderdeel van een puzzelroute bleek, dan staan wandelaars bij ons op het grindpad om het plakkaat te bekijken. Ik vind het niet erg, het is onderdeel van deze plek’, lacht Paul die in ieder geval een jongensdroom heeft weten waar te maken. Een eigen biljartkamer. ‘Niet dat ik heel veel biljart, maar zo af en toe met vrienden. Ik hoop wat meer balans te krijgen tussen werk en vrije tijd. Ik ben negenenveertig, de jaren zijn voorbij gevlogen. Gelukkig zonder noemenswaardige problemen. De kinderen doen het goed, daar ben ik trots op. Maar er is meer in het leven dan het hele harde werken. Sinds acht jaar heb ik een leuke vriendin met wie het goed klikt. Samen met onze kinderen zijn we ongeveer stamgast bij De Hopbel en Bij Boon, waar twee van de vier kinderen ook nog eens werkzaam zijn. Nu nog op zoek naar een balanspunt.’

UIT DE KRANT