Noordenvelders: Rieks Albertema
Peize – De dag dat z’n leven veranderde, dat was op 1 augustus 2019. De dag dat hij onder het mes moest omdat er een kwaadaardige tumor uit z’n ruggenmerg moest worden verwijderd. Een uiterst ingewikkelde operatie die de gehele dag zou duren. Maar Rieks Albertema ging er vol vertrouwen in. Hij was blij dat de diagnose na jaren van kwakkelen was gesteld en hij wist dat deze operatie ook z’n redding was.
Hij had al erg lang last van een buikspier en omdat hij vrij stevig in z’n gewicht zat werd er gezegd dat hij eerst maar eens af moest vallen. “Dat ging mooi, al snel was ik 20 kilo kwijt. Maar helaas, de pijn bleef.” Hij hoopte dat de injectie in de spier zou helpen, maar niets was minder waar. Uiteindelijk ging hij door verschillende scans. “Die scans waren op z’n zachtst gezegd niet mijn favoriete bezigheid”, aldus Rieks, “de eerste keer hield ik het een kwartiertje vol. Ik begon te hyperventileren en heb op de knop moeten drukken.” Een poging onder invloed van oxazepam liep ook op niets uit. Met 3 x 50 mg van het rustgevende middel, en dat is erg veel, mocht Rieks naar Hardenberg. Daar was een open en vierkante scan, waar hij lucht kon krijgen. “Een peerd krieg je er plat met, maar het deed mie niks”, zegt Rieks, om maar aan te geven dat hij klaarwakker bleef. De werking kwam daarna, toen was hij van het padje en riep hij volgens gezin dat hij ‘Snoop Doggy Dog’ was. Enfin, de uitslag volgde niet lang daarna, een tumor van 6 bij 1 cm midden in z’n ruggenmerg. Hij heeft gevloekt en een traan gelaten, maar hij was ook blij. Blij dat er na zoveel jaar eindelijk duidelijkheid was. “We voerden emotionele gesprekken met het gezin. Het kon ook misgaan en hoe moest het dan met het bedrijf?” Maar hij wist dat hij geen keuze had, dat hij zich eraan moest overgeven. En dat kon hij heel snel, hij ging ervoor met het grootste vertrouwen. Na de operatie lag hij 2 weken in het ziekenhuis en volgde er een maandenlange revalidatie in Beatrixoord. Hoewel hij had bedacht het oord eind november lopend te verlaten, moest hij dit nog wel met rollator doen. Eenmaal thuis ging hij meteen weer aan het werk. “Rollades maken, want dat kon ik zittend doen.” Het is Rieks ten voeten uit, werken. “Logisch als werken je grootste hobby is.”
Rieks is rond de 20 als hij bij het bedrijf van z’n ouders ingaat. Hij heeft de slagersvakschool dan afgerond en ook al even geproefd aan het slagersvak. Het is hem met de paplepel ingegoten, dat wat z’n ouders deden, daar werd hij groot mee. Eerst nog in Hoogkerk hadden ze de kaas-, vleeswaren- en delicatessenzaak, maar in 1993 verhuisde het bedrijf naar Peize. Rieks en z’n vrouw Gieneke komen enkele jaren later ook naar Peize. Zij bouwden vooral de partyservice uit. Wat begon met op verzoek eens een hapjesschotel maken, resulteerde in de aanschaf van statafels en veel meer om de ‘party’ voor klanten compleet te kunnen maken.
De zaak is tijdens zijn ziekzijn helemaal in handen gekomen van Rieks en inmiddels werkt ook de jongste van de 3 dochters in het bedrijf. “Ik heb haar wel gezegd dat het verstandig is een studie te doen die je onder andere leert wat marketing is. Die kennis heb ik in het bedrijf namelijk wel eens gemist.”
Rieks was jarenlang bestuurslid bij Volksvermaken. Toen hij daar vorige week stopte vond de voorzitter dat de geboren Hoogkerker zich zo langzamerhand wel Peizenaar mocht noemen. Deze woorden, maar ook de woorden van dank deden hem goed. Het viel hem zwaar om deze beslissing te nemen. “Maar ik word er niet gelukkig van als ik bij de paardenshow als een half-invalide over het veld moet komen.” Met pijn in z’n hart nam hij afscheid van de club van saamhorigheid, ontspanning en gezelligheid.
Het mooiste wat hem de afgelopen tijd is overkomen dat is de geboorte van z’n eerste kleinkind. Hoewel hij eigenlijk eerst wilde zeggen: “Dat ik Gieneke heb. Zij, maar ook de kinderen hebben mij zo gesteund.” Toch brengt z’n kleinzoon Luuk hem op dit moment het grootste geluk.
De zeer positief ingestelde Rieks hoopt over een paar jaar nog beter te lopen. Ook ziet hij de zaak na corona weer goed ‘in de lift’. Hij is dankbaar. “Er is me iets overkomen, dan maak je pas op de plaats, dan ga je leren, dan ga je anders naar het leven kijken.”