Noordenvelders: Rika Tepper

Nog maar vier jaar mag Rika Tepper-Bleuming zich ‘Noordenvelder’  noemen. Daarvoor woonde ze in Lageland, een klein dorpje boven de rook van Groningen. Toen ze plotseling alleen kwam te staan zocht ze een plekje om in haar eentje een nieuwe start te maken. Dat vond ze in Alteveer. Samen met haar zoon, die een boerderij heeft in Sandebuur, ging ze er kijken. Later met twee van haar beste vriendinnen. Ze waren het unaniem eens: dit huisje had op haar gewacht. Ze besloot de woning die dateert uit het begin van de vorige eeuw grotendeels in tact te laten, op te knappen en in te richten naar haar eigen smaak: bohemian. ‘Iedere keer als ik de Melkweg oprijd, heb ik het gevoel alsof ik in een sprookje ben beland.’

Een onverhard paadje leidt naar het paradijsje van Rika (67). Uit het tegelplateau achter het huis heeft ze een stuk of wat tegels gewipt en bedekt met een laag tuinaarde. Daaruit groeien schitterende bloemen. Helemaal achterin de tuin staat een kas waarin ze haar eigen groente kweekt. Dat we aan de keukentafel belanden is niet geheel toevallig. Rika zit er graag. Ze maakt er sieraden, schildert er en knutselt er met haar kleinkinderen.  We kunnen er niet omheen: deze Noordenvelder beschikt over een behoorlijke portie creativiteit. Lampenkappen, schilderijen, kussens, keramiek, mozaïek; alles maakt ze zelf. Zeker opvallend zijn de zelf beschilderde stokken. Kunststukjes zijn het. ‘Ik vind het heerlijk om creatief bezig te zijn. Het heeft me door moeilijke tijden gesleept. Als ik eenmaal bezig ben, gebeurt er iets in mijn hoofd. Ik kom ervan tot rust. En daarbij: ik ben een doe-mens.’ Ver voordat ze in Alteveer neerstreek stond ze al eens op verschillende kunstmarkten voor amateurkunst.  Nu verkoopt ze haar zelfgemaakte spulletjes in haar atelier naast haar huis. Niet dat ze op gezette tijden open is, dat is niet het geval. Ze is open als het bord bij de weg staat. Verplichtingen wil ze namelijk niet. Vrijheid is haar grootste goed. ‘En als mensen echt iets willen, kunnen ze gewoon langskomen als ik thuis ben.’

Rika redt zich prima alleen, de gezelligheid zoekt ze wel op. Maar gemakkelijk is het niet altijd vindt ze. ‘Ik heb echt wel even gedacht: hoe nu verder. Je begint aan een zoektocht in je leven. Je wordt als het ware opnieuw geboren, je leert jezelf ontdekken. Dat is ook nodig om je leven weer een draai te geven. Je bent één helft kwijt, dat wordt wel eens onderschat. Zo van: dat zal na een jaar wel over zijn. Dat is niet zo. Alle bestaande structuren vallen weg. Het verdriet blijft bij je. Het wordt wel gemakkelijker, maar over gaat het nooit. Mijn creativiteit was echt een uitlaadklep. We zijn nu vijf jaar verder en ik ben best wel trots op waar ik nu sta’ , zegt Rika die zich heel erg thuis voelt in Alteveer. ‘Als ik de Melkweg oprijdt, heb ik het gevoel dat ik in een sprookje ben beland, op een soort eilandje. Het is een fijne plek om thuis te komen. En je ziet het groeien, dat is zo mooi. De tuin wordt steeds uitbundiger, daar geniet ik van.’ Ondanks dat ze nog maar vier jaar in het RAS-dorpje woont, kent ze al behoorlijk wat mensen én mensen haar. Lachend: ‘dat komt door mijn hond. Als je met een hond loopt, heb je al snel aanspraak. Ik houd van een praatje. Zo ben ik ook betrokken geraakt bij het RasHuys. Ik breng de folders rond en met kerst heb ik geschenkjes rondgebracht. Die maatschappelijke betrokkenheid vind ik leuk.’

Twee keer per week na schooltijd en één weekend  in de maand past Rika op haar kleindochters. ‘Haar alles’, zegt ze zelf. ‘Ze mogen veel. Klussen, lekker de kussens op de grond, ze helpen met verven. Bij oma moet je kind kunnen zijn. Zelf heb ik niet het geluk gehad dat mijn grootouders in de buurt woonden. Als ze hier geweest zijn, is het huis ontploft. Ik heb nu maar een nieuwe regel ingelast: voordat ze weggaan, ruimen we de dikste rommel op.’ Hoewel ze haar eigen paradijsje heeft gecreëerd, heeft Rika nog één droom: een minicamper. ‘Iedere maand koop ik een staatslot, meestal win ik wel iets. Maar mocht ik een keer echt winnen, koop ik een minicamper. Als ik dan bij vrienden op bezoek ga, neem ik mijn  huisje mee. Dat lijkt me wel wat.’