Noordenvelders; Sanne Brons

Afbeelding
actueel

Deel 45




Sanne Brons is geen onbekende. Als verloskundige hielp ze al bij 2200 geboortes, waarvan ze een krappe 1300 zelf deed. Hierdoor zal de Lieverse bij velen in de regio in het geheugen gegrift staan. Van de drie keer dat ze zelf moest bevallen, bakte ze er naar eigen zeggen twee keer niet veel van. ‘Maar ik kon de pijn goed opvangen. In dat geval vind ik een tripje naar de tandarts erger.’


 Aangekomen in Lieveren is de kans groot dat je als bezoeker wordt begroet door de enthousiaste Laika. De prachtige witte hond van iets meer dan een jaar oud, is nog ontzettend speels. Het geeft een welkome afleiding naast haar drukke bestaan, want als verloskundige schat Sanne in zo’n 48 uur per week te werken. Nachtdiensten horen daar natuurlijk ook bij. ‘Al merk ik in de winter dat het zwaarder is’, stelt zij. ‘Als het dan eerder donker is, heb je meer moeite om ’s avonds eruit te gaan. Dan denk je namelijk dat het midden in de nacht is, terwijl het pas net avond is. Maar ach, als je dan eenmaal bij de mensen bent, dan gaat het wel weer.’


Inmiddels woont Sanne al zeventien jaar in Lieveren, pal achter de kroeg. Daarvoor woonde ze in Nietap, maar ze groeide op in Wagenborg, vlakbij Delfzijl. ‘Ik heb ook nog kort in Amsterdam gewoond, maar dat vond ik niks aan’, blikt Sanne terug. ‘In Nietap ben ik met de praktijk begonnen. Ik wist van jongs af aan al dat ik dit werk wilde gaan doen. Eerst wilde ik gynaecoloog worden, maar daar was ik niet slim genoeg voor. Dan moest je een vwo-diploma halen, dat redde ik niet. Achteraf ben ik er blij om. Verloskundige zijn is veel leuker, want dan help je bij de normale bevallingen. Als gynaecoloog ben je altijd met complicaties bezig.’ Ze vervolgt: ‘Als verloskundige ben ik iedere dag met de kracht van de natuur bezig. Mooi toch?’


Het dagelijkse leven van een verloskundige verandert per dag. ‘Als ik spreekuurdagen heb, weet ik dat ik van half negen tot vijf uur bezig ben. De andere dagen weet ik het niet. Dat is iedere keer weer anders. Dat maakt het ook leuk.’ Wat haar werk dan weer minder leuk maakt, is de administratieplicht. ‘Daar lopen ze in de gehele zorg natuurlijk tegenaan. Ik moet alle gesprekken noteren, ook al is er niet veel besproken.’


Het is een ontwikkeling binnen de zorg die het werk niet per se leuker maakt. ‘Wat er nog meer veranderd is? Ach, zoveel. Ik mis bijvoorbeeld de vanzelfsprekendheid van vroeger’, zegt Sanne. Daarmee doelt ze vooral op het thuis bevallen. ‘Als je thuis bevalt, is dat een teken van vertrouwen in jezelf. Het leven is veel maakbaarder geworden. Men calculeert tegenwoordig een ruggenprik van tevoren in. Dat moeten ze zelf overigens weten, daar zijn ze zelf baas over. Maar een bevalling mag best zwaar zijn. De Engelse term is niet voor niets “to be in labour”. Het is een dag hard werken, dat klopt. Maar als je vertrouwen in je eigen kracht hebt, dan is thuis bevallen iets heel moois. Daarbij heeft het iets magisch. In het ziekenhuis heb je toch een bepaalde afstand.’


Na jaren ervaring als verloskundige, kan Sanne met overtuiging zeggen dat ze de juiste dingen kan zeggen tijdens de bevalling. ‘Dat gaat verder dan “kom op meid, je kunt het”’, lacht ze. ‘Ik merk dat ik vaak de juiste dingen weet te zeggen. Meer op zielsniveau, zeg maar.’ Volgens haar heeft dat niet alleen met ervaring te maken. ‘Ik ben ook vrij spiritueel aangelegd. Dat heb ik niet per se van huis uit. Hoe het dan kan dat ik er iets mee heb? Ik denk dat als je dagelijks te maken hebt met de verwondering van het leven, je haast niet anders kan. Ik verdiep me best in spiritualiteit. Zo ga ik ook naar een cursus met Laika. Die cursus heet “de hond als spiegel van de ziel”. Heel interessant.’


Sanne is van haar plekje in Lieveren gaan houden, zo geeft ze aan, maar toch gaat ze binnenkort verhuizen. ‘Waarschijnlijk naar Roden’, zegt ze. ‘Het huis staat te koop. De kinderen vinden dat best jammer, want het is hier goed toeven. Vrienden van hen komen ook regelmatig mee. Dan zit ik aan het avondeten met vier of vijf jongeren. Heel gezellig.’


De Noordenvelder ziet zichzelf nog jaren als verloskundige. ‘Maar over een jaar of acht wil ik minder nachtdiensten draaien’, zegt ze. ‘Ik merk dat het me veel energie kost en dat ik al gauw een dag moet bijkomen van zo’n dienst.’ Andere ambities heeft ze zeker. De lokale politiek bijvoorbeeld. ‘Ik zou wel voor GroenLinks in de raad willen. Ik kan slecht tegen onrecht en maak me zorgen om het milieu. De jeugd zoals die Greta Thunberg heeft een punt. We moeten ervoor zorgen dat we straks een wereld kunnen doorgeven aan de volgende generatie.’

UIT DE KRANT