Noordenvelders: Willeke Barels

STEENBERGEN – Van werken met haar hoofd, naar werken met haar handen. Van de cijfertjes naar de bloemen, werkt ze nu met haar hart. Dit gaat over Willeke Barels die met passie vertelt over het ontstaan van haar ‘bloemenschuurtje’.

Geboren in Groningen, maar getogen in Steenbergen, het dorp van het hunebed. Haar ouders hadden een veehoudersbedrijf en doordat ze op het platteland opgroeide denkt ze dat daar de liefde voor de natuur, en dan met name bloemen, is ontstaan. Toch werkte ze bijna 20 jaar bij de Rabobank. Eerst als kassier, later zat ze aan de balie en daarna werkte ze op de binnendienst met verzekeringen. Ze begon ooit in Roden om via omzwervingen door fusies ook daar weer te eindigen. Het waren ook de fusies die ervoor zorgden dat Willeke op een gegeven moment thuis kwam te zitten. ‘Ik ging op zoek naar het vertrouwde, een baan bij een baas in de financiële wereld, maar ik merkte dat ik nogal eenzijdig was opgeleid.’ Na een opleiding moderne bedrijfsadministratie voelde ze dat ze iets anders moest. Ondertussen hielp ze haar man thuis mee op de snijheesterkwekerij en hadden ze dit ook al wat uitgebreid. Ze liep veel rond op de veiling toen het haar ineens duidelijk werd. ‘Ik moest m’n hoofd leeg hebben.’ Ze trok de stoute schoenen aan begon een 2-jarige opleiding ‘flower arrangement’. ‘Een duur woord voor de bloemistenopleiding’, lacht Willeke. ‘Ik ging met een emmer met bloemen heen, maakte m’n hoofd leeg en aan het eind van de avond keerde ik met een bloemstuk huiswaarts. Geweldig vond ik het.’ Ze genoot van de energie die het haar gaf en zette deze energie om in een nieuw project, het geven van workshops. Een groot succes, want er kwamen per jaar gewoon 1.000 mensen voorbij. ‘Bizar, totdat corona om de hoek kwam kijken.’ Ze had voor Pasen voor 200 mensen ingekocht en bedacht de ingekochte waar te verkopen aan de straat. Ze verkocht zo goed dat ze besloot ook vanuit de schuur te verkopen en zelf bloemstukken te maken. Het ‘schuurtje’ werd de bloemenschuur en daarmee was de bloemenwinkel geboren. Willeke glundert als ze vertelt over het succes en dat ze blij is met de onvoorwaardelijke steun van haar nicht. ‘We noemen onszelf de ‘Willybilly’s’, omdat we beiden vernoemd zijn naar onze oma Willemtien.’ Wat ze nog meer bindt? ‘We hebben dezelfde kijk op bloemen en planten en vieze handen en zere voeten zijn voor ons fijn.’ Het valt niet te ontkennen als ze haar handen laat zien, bruine harsvingers en aardig wat kloven. ‘Ze zijn met garagezeep en het sap van citroen goed schoon te krijgen hoor’, roept haar nicht vanachter een kerststuk.

Willeke ontmoette haar man, hij zat zelfs bij haar op de lagere school, ook in Steenbergen. Bij het toneelspelen moet de vonk ergens zijn overgeslagen. Ze vindt het fijn wonen in een dorp waar de gemeenschap zo hecht is. Waar een dorpsvereniging is met een altijd gezellige buurtbarbecue en waar iedereen elkaar wil helpen. Wonen midden in de natuur, het geeft veel vrijheid en rust.

Rust die voor Willeke belangrijk is. Want hoewel ze erg gelukkig wordt van haar werk, of eigenlijk haar grote hobby, ze maakt lange dagen. ‘Eigenlijk is het té leuk, en als iets leuk is dan ga je maar door.’ Het neemt niet weg dat ze zichzelf soms even moet knijpen. Dat mensen blijven komen en haar werk waarderen. Ze vertelt nooit te hebben geweten dat ze zo creatief was en vindt dat ze een heel eigen manier van werken heeft. Willeke probeert datgene wat ze zelf in de kwekerij heeft te combineren met datgene wat ze rechtstreeks op de veiling koopt.

‘Of ik nog andere hobby’s heb? Ehm, dít is m’n uitlaatklep’, zijn haar woorden. Al moet ze bekennen dat ze ’s avonds wel kan genieten van een foute film en dat ze heel graag aan wandeltochten meedoet. Dat ze vooral ook heel erg van een feestje houdt. En dat ze graag wat meer tijd aan haar hobby fotograferen zou besteden.

Willeke vindt zichzelf een open type. ‘Het scheelt dat ik in m’n Rabobanktijd veel met mensen omging. Het was een mooie basis voor al die leuke en gezellige contacten in m’n huidige werk.’ In die zin was het contrast van de cijfers naar de bloemen niet eens zo groot.

Ze wil er een mooie boodschap mee achterlaten: ‘Als je iets anders wil doen en je hebt de mogelijkheid? Doe het en geniet!’ Het werkte voor Willeke bevrijdend.