Ongenode gast - starthandeling bouw Zonnepark HALO

Wat: starthandeling bouw Zonnepark HALO
Wanneer: donderdag 11 juni
Hoe laat: 15:00 uur

LANGELO – In Langelo werd afgelopen donderdag de eerste zonnepaneel van het Zonnepark HALO geplaatst. Het Zonnepark bij de Gasopslag moet uiteindelijk bestaan uit 3300 zonnepanelen, die in totaal zo’n 300 huishoudens van stroom kunnen voorzien. De Ongenode Gast(en) nam(en) een kijkje. Want alleen is ook maar alleen.

Oud-Hollands zeikweer, dat was het. Terwijl fotograaf Erik zijn bolide parkeert (‘dit zou toch verhard moeten zijn’), kijkt de redacteur van dienst alvast bedroefd naar zijn schoenen. Of die het natte gras en de modder gingen overleven, was nog maar zeer de vraag. Vijftig meter verderop had men voor de gelegenheid een partytent opgezet. Ernaast stond het bijna voltallige bestuur van de Energiecoöperatie NoordseVeld, afgevaardigden van Engie (verantwoordelijk voor de bouw van het zonnepark) en werknemers van Mannen van Staal, een Fries bedrijf wat verantwoordelijk is voor de constructie waarop de zonnepanelen zullen rusten. Toevallig (of juist niet) betroffen de werknemers allemaal mannen. Van staal dus. En allemaal met een Friese tongval, wat Erik dan weer kon behagen.

Richard Ton, de immer vrolijk kijkende voorzitter van de energiecoöperatie, babbelde wat met de Mannen van Staal en het journaille, terwijl het geheel wachtte op de aankomst van wethouder Kirsten Ipema. De wethouder kwam op fiets, want ze woont in Langelo. Lekker makkelijk dus. Eenmaal aangekomen begroette ze het geheel, waarna ze vrij snel werd aangesproken door een man in een beige pak met dito laarzen. De man had duidelijk langer over zijn schoeisel nagedacht dan de Ongenode Gast. Hij vroeg Ipema op de vrouw af of zij wel wist wie hij was. Verontschuldigend moest Ipema bekennen dat zij dat niet wist. Geen probleem, vond de man, die zich vlotjes voorstelde en van wal stak.

Even verderop stond voorzitter Richard in de verte te kijken. Het wachten was op de plantmanager van de NAM, zodat we konden beginnen. Susanne Ton, de vrouw van, regelde inmiddels de koffie. Jeroen Niezen (een ietwat ongelukkige achternaam ten tijde van corona) zag het geheel van een afstandje toe. Het bestuurslid van de energiecoöperatie was gewapend met camera. ‘Je weet immers nooit hoeveel pers er komt’, stelde hij. Een ander merkte op dat de pers ‘redelijk goed aanwezig’ was, wat nog zachtjes uitgedrukt was.

Even later arriveerde de plantmanager van de NAM. Er werd wat ongemakkelijk - en zonder handen te geven - kennis gemaakt. Het verleidde één van de Mannen van Staal tot de opmerking dat we maar aan de ‘Japanse gewoonte’ moesten wennen. Handen gevouwen en dan buigen, dat werk. Hoe dan ook: met het arriveren van de lang verwachte plantmanager, kon het feest beginnen. Voorzitter Richard heette eenieder welkom. Hij vertelde over de lange weg die men al bewandeld had en over de lange weg die men vanuit de energiecoöperatie nog te gaan had. ‘Klaas kan beamen dat we het soms even niet meer zagen zitten’, aldus Richard. Klaas knikte.

Dat energie vaak een project van de lange adem is, bleek een avond ervoor al tijdens de gemeenteraadsvergadering. Hierin werd de Regionale Energiestrategie besproken. Eén ding is zeker: het zal nog jaren onderwerp van gesprek zijn.

Na de introductie van Richard, was er taart en koffie. Ook onder de partytent was energie het gesprek van de dag. ‘Energie is vaak een ver-van-mijn-bed-show’, klonk het achter de Ongenode Gast. ‘Beetje eng ook.’ Een ander: ‘Je leest van alles over energie in de kranten, maar wat steekt er nou achter? Dat weten mensen vaak niet.’

Een puntje van aandacht was er tijdens het taart eten ook. Vorken voor de lekkernij waren er namelijk wel, maar lepels voor de koffie ontbraken. Dat viel nog te billijken: het was immers alweer een tijdje geleden dat dergelijke bijeenkomsten konden worden georganiseerd. Eén van de Mannen van Staal, het blijken praktische denkers, wees de Ongenode Gast op een lepel die in de suikerpot stond. ‘Ja, maar dat is maar één lepel’, begon de Ongenode Gast. ‘Maar je hebt er toch ook maar één nodig?’ Daar zat wat in.

De koffie werd snel verteerd en terwijl het licht begon te motregenen, en iemand nog iets mopperde over ‘Nederlandse zomers’, liep men het zonnepark op. Na een paar meter waren de schoenen van ondergetekende doorweekt maar het mocht de pret van het gezelschap niet drukken. Immers: vandaag was een heuglijke dag.

Eenmaal aangekomen bij het eerste paneel wat met een officiële handeling zou worden gelegd, nam wethouder Ipema het woord. ‘Mooi dat ik hier sta. Het is een project van de lange adem geworden’, begon ze. Ze had het over het NIMBY-syndroom, waarbij NIMBY voor Not In My Backyard stond. ‘Daar heb ik geen last van, want dit is mijn backyard!’, klonk het gevat. Terwijl ene Anton van Engie naar voren werd gehaald (‘jij representeert vandaag het bedrijf’), vertelde Ipema dat ze niet alleen de aanwezigen, maar juist alle inwoners van Noordenveld zou moeten bedanken. ‘Dit is ons project, van ons allemaal!’

Het eerste paneel werd er vervolgens vrij eenvoudig ingedrukt door Ipema en Richard. Het tweede paneel ging een stuk stroever. ‘Dat valt nog niet mee’, merkte Ipema op. ‘De rest laten we maar aan anderen over’, aldus Richard, die met pijn en moeite het tweede paneel op zijn plek kreeg. Erik en de Ongenode Gast liepen over het zonnepark weer naar de auto. De grauwe luchten boven de gaslocatie vormden een mooi decor voor een kleurrijke bijeenkomst als deze. ‘Wat heb ik dit gemist zeg’, klonk het in koor. Nog even wachten en dergelijke bijeenkomsten worden weer bijna wekelijks georganiseerd.