Op pad met de mannen van het groenproject van ISD Noordenkwartier
actueel
‘Ik vind het logisch om iets terug te doen’
LIEVEREN – Het groenproject is er al vanaf april 2014. Gemiddeld genomen maken dertig cliënten van ISD Noordenkwartier jaarlijks gebruik van dit project, vooral om werkervaring op te doen, (weer) structuur in het leven te krijgen en om aan arbeidsritme te wennen. Ook sociaal gezien is het nuttig, terwijl cliënten van ISD de afstand tot de arbeidsmarkt verkleinen en daardoor soms ook eerder in aanmerking komen voor een baan. De Krant ging mee met de ‘groenploeg’, richting de bossen van Lieveren.
Roden, Inwonersplein, 8.20 uur. Aan tafel zitten Peter en Patric. Twee-derde van de groenploeg die vandaag aan de slag gaat. Klein groepje vandaag dus. Het wachten is nog op (een andere) Peter, al vanaf het begin werkzaam binnen het groenproject. Ook de begeleider is er nog niet, al komt er net een busje het parkeerterrein op gereden. De cliënten die binnen het groenproject werkzaam zijn, rijden steevast samen in het busje richting werkplek. Vertrek: 08.30 uur. Stipt.
Als de begeleider en ook Peter er zijn en de koffie op is, wordt koers gezet richting Lieveren. Zwarteweg, dan rechts een doodlopend weggetje in. Je komt nog eens ergens. De groene keet verraadt dat dit dé plek is. Hier werken mannen met behoud van uitkering onder het motto ‘voor wat, hoort wat’. Het is 08.35 uur. De bus uit, de fluorescerende hesjes aan en –hup- aan de slag. Zoals gebruikelijk ligt er een opdracht van Staatsbosbeheer(SBB), samen met ISD Noordenkwartier en Justitie grondleggers van het project. Er hoeft vandaag niet gesnoeid te worden, er wordt afrastering verwijderd. ‘Ooit aangelegd omdat hier vee zou grazen. Dat is ook het geval geweest, maar nu al jaren niet meer. Vandaar dat wij de afrastering weghalen’, zegt de begeleider. Zijn naam hoeft niet in de Krant, wél laat hij weten zich te gedragen gelijk als een chef bij een regulier bedrijf. Hij bewaakt de grote lijnen, maar zit Peter, Patric en Peter niet op de lip. ‘Ik ken geen werkgever die de hele dag met z’n personeel meekijkt. Dat werkt niet. Doe ik dus ook niet.’ De begeleider is positief gestemd over het trio werknemers dat hij vandaag onder zijn hoede heeft. ‘Nee hoor, ik hoef ze niet te motiveren. De intrinsieke motivatie wisselt per individu. Het is geen normale werksituatie. Ik stuur ze niet weg als ze niet functioneren, net zoals we geen tijdsdruk hebben of dat van de jongens verwacht wordt dat ze bepaalde klussen binnen een vastgesteld termijn af moeten hebben.’
Werken met behoud van uitkering. Dat mag. Je wordt gevraagd (geselecteerd) door ISD Noordenkwartier en kunt dus ja of nee zeggen. Het wordt de mensen niet opgelegd. Wél heeft het voor de wat jongere cliënt een meer verplicht karakter dan voor de wat oudere werkzoekende. Tot nu toe namen tachtig mensen deel, dertig mensen stroomden door naar regulier werk. Werken in het groen kan soms ook ‘andersom’ werken. Dat mensen ineens wél aan het werk gaan of gemotiveerd gaan zoeken naar een baan, om maar niet in het groen aan de slag te hoeven. De voordelen voor de cliënten? Arbeidservaring opdoen vooral, arbeidsritme krijgen. Wennen aan een situatie die doorgaans ook geldt bij een normale baan. Aan een chef. En je werkt in groepsverband en bent dus in contact met andere mensen, ook in sociaal opzicht heeft het dus zeker een functie. Bovendien is de kans op doorstroming naar de arbeidsmarkt wat groter, al worden geen garanties gegeven en geen gouden bergen beloofd. Het is een investering in jezelf. Dertig van de tachtig personen vonden dus wel een baan. Doe je niet mee, dan betekent dit niet meteen dat je gekort wordt op de uitkering, net zoals de mannen die vandaag in Lieveren afrastering verwijderen niet meer betaald krijgen. Aan het einde van het jaar krijgen ze een extra geldbedrag uitgekeerd. Dat wel.
Patric heeft het maar druk. Nu in Lieveren in het bos bezig, sinds kort een betaalde baan als bode op het gemeentehuis in Marum – ‘ik moet ’s ochtends verplicht koffie drinken met burgemeester Kosmeijer- en nog radiopresentator ook. Hoezo mensen in de bijstand willen niets? Bij RTV Westerkwartier draait Patric, elke dinsdagavond van zeven tot negen uur, de meest uiteenlopende muziek. Peter (20) heeft een ander verhaal. Het zat hem niet altijd mee. Hij woont onder begeleiding en weet precies waarom hij nu afrastering staat te verwijderen in het koude Lieveren. ‘Als ik thuis blijf en niets doe, word ik gek. Ik moet iets te doen hebben. Ik wil dit zelf. Voor structuur en ritme. Ik denk dat de kans ook groter is om een baan te vinden en om sneller te wennen aan dagelijks werk. En dat is wat ik wil. Ik denk na over mijn toekomst en wil later dolgraag masseur worden. Lijkt me prachtig, heb je echt contact met mensen’, zegt hij. De oudere Peter (58) is al drie jaar onderdeel van het groenproject. Daarnaast doet hij vrijwilligerswerk op Hoeve Loevestein in Donderen. ‘Ik vind het niet meer dan normaal om iets terug te doen voor je uitkering. Bovendien vind ik werken in de buitenlucht heerlijk. Ik ben 58 jaar en voor mij wordt het een lastig verhaal om nog een betaalde baan te vinden. Jazeker, dat heeft te maken met de leeftijd. Ik heb dat ondervonden bij uitzendbureaus. Ze hebben voor iedereen werk, behalve voor een gezonde man van 58 jaar, haha.’
De begeleider zet koffie. Dat doet hij in de groene keet, die per project meereist. ‘De jongens doen alles met de hand. Als je machinaal wilt snoeien, moet je bepaalde certificaten hebben. Moet je aan allerlei regels voldoen, vandaar dat wij vooral onze handen laten wapperen. De werkzaamheden zijn divers. Nu is het afrastering, we houden het bos schoon, plegen regulier en eenvoudig onderhoud, verzorgen boomwallen, ruimen bospercelen op en besteden aandacht aan de slootkanten, het is maar net waar SBB mee komt. Er is altijd werk en er blijft altijd werk. We zijn ooit eens begonnen in het Mensingebos. Toen we een jaar later weer op die plek kwamen, konden we gewoon weer opnieuw beginnen.’ De mannen beginnen om 08.30 uur, meestal is het rond een uur of drie, half vier gedaan. Dan brengt de begeleider ze terug naar Roden. En als het heel hard regent dan gooit hij de fiets van ‘jonge’ Peter in de bus en brengt hem naar Leek. Hij is de beroerdste niet. ‘Ik ben geen opzichter, geen schoolmeester. Wat we samen in de keet bespreken, blijft ook in de keet. En natuurlijk is er wel eens wat. Het is net gewoon werk, ook daar zijn wel eens irritaties of is er een probleem. Dat lossen we op en we gaan gewoon verder. De jongens redden zich prima. Hoef ik niet achteraan. En ze doen het natuurlijk niet voor mij, maar vooral om zichzelf te ontwikkelen, ritme op te doen.’
Tien uur, koffietijd Moe zijn ze niet, toch is er al weer veel werk verzet. Meters en meters aan kabel zijn opgerold, SBB is van plan het opnieuw te gebruiken. De paaltjes zitten heel vast in de grond. Vastgezogen. Valt nog niet mee om die zomaar even uit de grond te trekken. Patric is ondertussen al bezig met zijn uitzending, later op de dag. Hij neemt een stuk brood, de kop koffie staat al klaar. Jonge Peter droomt van een baan als masseur als hij een slok van zijn thee drinkt. Koffie is aan hem niet besteed, wordt hij druk van. Oudere Peter beseft dat een baan er voor hem niet meer inzit. ‘Je moet reëel zijn. Landelijk gezien heeft dit of krijgt het een verplicht karakter. Ik moet dus ook gewoon. Maar dit is geen moeten in negatieve zin. Ik geniet namelijk van dit werk. Het is gewoon leuk en anders zit je maar wat thuis. Dan kun je volgens mij beter wat nuttigs doen. En wie weet. Wie weet heb ik wel geluk. Dient zich toch zomaar iets aan. Dan hoef ik me geen zorgen te maken over mijn ritme en over zaken als verslapen en mezelf de vraag stellen of ik het wel vol kan houden. Dan ben ik er klaar voor.’
Even later zien we drie mannen in fluorescerend hesje opnieuw met draad en paaltjes aan de gang. De baas zit ze niet op de lip en financieel worden ze er niet beter van. Allemaal hebben ze een reden tóch hun best te doen, er het beste van te maken. En dat doen ze ook. Mooie ploeg, leuke ploeg.
ISD Noordenkwartier stimuleert mensen voortdurend iets te gaan doen. Om mee te doen. Soms zit er ook nog een deel scholing bij. Staatsbosbeheer is hoe langer hoe meer enthousiast over dit project, net als ISD Noordenkwartier zelf. Jonge Peter gaat straks weer naar school en heeft behalve de begeleider in het groenproject net als andere Peter en Patric ook zijn eigen klantmanager bij ISD Noordenkwartier nog. Patric heeft het al druk genoeg, Peter hoopt tegen beter weten in op die ene kans. Die kans die eigenlijk elk bedrijf hem moet geven. Aan intelligentie en instelling mankeert het zeker niet. Sociaal en actief bezig zijn. Heerlijk in het bos. Iets terugdoen voor het geld dat je maandelijks overgemaakt wordt. Werken op plekjes die anderen nooit zullen ontdekken. En: het werk is prima te doen. Er is, zo laat een insider bij het scheiden van de markt weten, nog nooit iemand omgevallen omdat er te hard gewerkt moest worden. En ook dat is een geruststellende gedachte.
[gallery ids=”eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzA0XC9ncm9lbjEuanBnIiwidGl0bGUiOiJncm9lbjEiLCJjYXB0aW9uIjoiIiwiYWx0IjoiIiwiZGVzY3JpcHRpb24iOiIifQ==”]
LIEVEREN – Het groenproject is er al vanaf april 2014. Gemiddeld genomen maken dertig cliënten van ISD Noordenkwartier jaarlijks gebruik van dit project, vooral om werkervaring op te doen, (weer) structuur in het leven te krijgen en om aan arbeidsritme te wennen. Ook sociaal gezien is het nuttig, terwijl cliënten van ISD de afstand tot de arbeidsmarkt verkleinen en daardoor soms ook eerder in aanmerking komen voor een baan. De Krant ging mee met de ‘groenploeg’, richting de bossen van Lieveren.
Roden, Inwonersplein, 8.20 uur. Aan tafel zitten Peter en Patric. Twee-derde van de groenploeg die vandaag aan de slag gaat. Klein groepje vandaag dus. Het wachten is nog op (een andere) Peter, al vanaf het begin werkzaam binnen het groenproject. Ook de begeleider is er nog niet, al komt er net een busje het parkeerterrein op gereden. De cliënten die binnen het groenproject werkzaam zijn, rijden steevast samen in het busje richting werkplek. Vertrek: 08.30 uur. Stipt.
Als de begeleider en ook Peter er zijn en de koffie op is, wordt koers gezet richting Lieveren. Zwarteweg, dan rechts een doodlopend weggetje in. Je komt nog eens ergens. De groene keet verraadt dat dit dé plek is. Hier werken mannen met behoud van uitkering onder het motto ‘voor wat, hoort wat’. Het is 08.35 uur. De bus uit, de fluorescerende hesjes aan en –hup- aan de slag. Zoals gebruikelijk ligt er een opdracht van Staatsbosbeheer(SBB), samen met ISD Noordenkwartier en Justitie grondleggers van het project. Er hoeft vandaag niet gesnoeid te worden, er wordt afrastering verwijderd. ‘Ooit aangelegd omdat hier vee zou grazen. Dat is ook het geval geweest, maar nu al jaren niet meer. Vandaar dat wij de afrastering weghalen’, zegt de begeleider. Zijn naam hoeft niet in de Krant, wél laat hij weten zich te gedragen gelijk als een chef bij een regulier bedrijf. Hij bewaakt de grote lijnen, maar zit Peter, Patric en Peter niet op de lip. ‘Ik ken geen werkgever die de hele dag met z’n personeel meekijkt. Dat werkt niet. Doe ik dus ook niet.’ De begeleider is positief gestemd over het trio werknemers dat hij vandaag onder zijn hoede heeft. ‘Nee hoor, ik hoef ze niet te motiveren. De intrinsieke motivatie wisselt per individu. Het is geen normale werksituatie. Ik stuur ze niet weg als ze niet functioneren, net zoals we geen tijdsdruk hebben of dat van de jongens verwacht wordt dat ze bepaalde klussen binnen een vastgesteld termijn af moeten hebben.’
Werken met behoud van uitkering. Dat mag. Je wordt gevraagd (geselecteerd) door ISD Noordenkwartier en kunt dus ja of nee zeggen. Het wordt de mensen niet opgelegd. Wél heeft het voor de wat jongere cliënt een meer verplicht karakter dan voor de wat oudere werkzoekende. Tot nu toe namen tachtig mensen deel, dertig mensen stroomden door naar regulier werk. Werken in het groen kan soms ook ‘andersom’ werken. Dat mensen ineens wél aan het werk gaan of gemotiveerd gaan zoeken naar een baan, om maar niet in het groen aan de slag te hoeven. De voordelen voor de cliënten? Arbeidservaring opdoen vooral, arbeidsritme krijgen. Wennen aan een situatie die doorgaans ook geldt bij een normale baan. Aan een chef. En je werkt in groepsverband en bent dus in contact met andere mensen, ook in sociaal opzicht heeft het dus zeker een functie. Bovendien is de kans op doorstroming naar de arbeidsmarkt wat groter, al worden geen garanties gegeven en geen gouden bergen beloofd. Het is een investering in jezelf. Dertig van de tachtig personen vonden dus wel een baan. Doe je niet mee, dan betekent dit niet meteen dat je gekort wordt op de uitkering, net zoals de mannen die vandaag in Lieveren afrastering verwijderen niet meer betaald krijgen. Aan het einde van het jaar krijgen ze een extra geldbedrag uitgekeerd. Dat wel.
Patric heeft het maar druk. Nu in Lieveren in het bos bezig, sinds kort een betaalde baan als bode op het gemeentehuis in Marum – ‘ik moet ’s ochtends verplicht koffie drinken met burgemeester Kosmeijer- en nog radiopresentator ook. Hoezo mensen in de bijstand willen niets? Bij RTV Westerkwartier draait Patric, elke dinsdagavond van zeven tot negen uur, de meest uiteenlopende muziek. Peter (20) heeft een ander verhaal. Het zat hem niet altijd mee. Hij woont onder begeleiding en weet precies waarom hij nu afrastering staat te verwijderen in het koude Lieveren. ‘Als ik thuis blijf en niets doe, word ik gek. Ik moet iets te doen hebben. Ik wil dit zelf. Voor structuur en ritme. Ik denk dat de kans ook groter is om een baan te vinden en om sneller te wennen aan dagelijks werk. En dat is wat ik wil. Ik denk na over mijn toekomst en wil later dolgraag masseur worden. Lijkt me prachtig, heb je echt contact met mensen’, zegt hij. De oudere Peter (58) is al drie jaar onderdeel van het groenproject. Daarnaast doet hij vrijwilligerswerk op Hoeve Loevestein in Donderen. ‘Ik vind het niet meer dan normaal om iets terug te doen voor je uitkering. Bovendien vind ik werken in de buitenlucht heerlijk. Ik ben 58 jaar en voor mij wordt het een lastig verhaal om nog een betaalde baan te vinden. Jazeker, dat heeft te maken met de leeftijd. Ik heb dat ondervonden bij uitzendbureaus. Ze hebben voor iedereen werk, behalve voor een gezonde man van 58 jaar, haha.’
De begeleider zet koffie. Dat doet hij in de groene keet, die per project meereist. ‘De jongens doen alles met de hand. Als je machinaal wilt snoeien, moet je bepaalde certificaten hebben. Moet je aan allerlei regels voldoen, vandaar dat wij vooral onze handen laten wapperen. De werkzaamheden zijn divers. Nu is het afrastering, we houden het bos schoon, plegen regulier en eenvoudig onderhoud, verzorgen boomwallen, ruimen bospercelen op en besteden aandacht aan de slootkanten, het is maar net waar SBB mee komt. Er is altijd werk en er blijft altijd werk. We zijn ooit eens begonnen in het Mensingebos. Toen we een jaar later weer op die plek kwamen, konden we gewoon weer opnieuw beginnen.’ De mannen beginnen om 08.30 uur, meestal is het rond een uur of drie, half vier gedaan. Dan brengt de begeleider ze terug naar Roden. En als het heel hard regent dan gooit hij de fiets van ‘jonge’ Peter in de bus en brengt hem naar Leek. Hij is de beroerdste niet. ‘Ik ben geen opzichter, geen schoolmeester. Wat we samen in de keet bespreken, blijft ook in de keet. En natuurlijk is er wel eens wat. Het is net gewoon werk, ook daar zijn wel eens irritaties of is er een probleem. Dat lossen we op en we gaan gewoon verder. De jongens redden zich prima. Hoef ik niet achteraan. En ze doen het natuurlijk niet voor mij, maar vooral om zichzelf te ontwikkelen, ritme op te doen.’
Tien uur, koffietijd Moe zijn ze niet, toch is er al weer veel werk verzet. Meters en meters aan kabel zijn opgerold, SBB is van plan het opnieuw te gebruiken. De paaltjes zitten heel vast in de grond. Vastgezogen. Valt nog niet mee om die zomaar even uit de grond te trekken. Patric is ondertussen al bezig met zijn uitzending, later op de dag. Hij neemt een stuk brood, de kop koffie staat al klaar. Jonge Peter droomt van een baan als masseur als hij een slok van zijn thee drinkt. Koffie is aan hem niet besteed, wordt hij druk van. Oudere Peter beseft dat een baan er voor hem niet meer inzit. ‘Je moet reëel zijn. Landelijk gezien heeft dit of krijgt het een verplicht karakter. Ik moet dus ook gewoon. Maar dit is geen moeten in negatieve zin. Ik geniet namelijk van dit werk. Het is gewoon leuk en anders zit je maar wat thuis. Dan kun je volgens mij beter wat nuttigs doen. En wie weet. Wie weet heb ik wel geluk. Dient zich toch zomaar iets aan. Dan hoef ik me geen zorgen te maken over mijn ritme en over zaken als verslapen en mezelf de vraag stellen of ik het wel vol kan houden. Dan ben ik er klaar voor.’
Even later zien we drie mannen in fluorescerend hesje opnieuw met draad en paaltjes aan de gang. De baas zit ze niet op de lip en financieel worden ze er niet beter van. Allemaal hebben ze een reden tóch hun best te doen, er het beste van te maken. En dat doen ze ook. Mooie ploeg, leuke ploeg.
ISD Noordenkwartier stimuleert mensen voortdurend iets te gaan doen. Om mee te doen. Soms zit er ook nog een deel scholing bij. Staatsbosbeheer is hoe langer hoe meer enthousiast over dit project, net als ISD Noordenkwartier zelf. Jonge Peter gaat straks weer naar school en heeft behalve de begeleider in het groenproject net als andere Peter en Patric ook zijn eigen klantmanager bij ISD Noordenkwartier nog. Patric heeft het al druk genoeg, Peter hoopt tegen beter weten in op die ene kans. Die kans die eigenlijk elk bedrijf hem moet geven. Aan intelligentie en instelling mankeert het zeker niet. Sociaal en actief bezig zijn. Heerlijk in het bos. Iets terugdoen voor het geld dat je maandelijks overgemaakt wordt. Werken op plekjes die anderen nooit zullen ontdekken. En: het werk is prima te doen. Er is, zo laat een insider bij het scheiden van de markt weten, nog nooit iemand omgevallen omdat er te hard gewerkt moest worden. En ook dat is een geruststellende gedachte.
[gallery ids=”eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzA0XC9ncm9lbjEuanBnIiwidGl0bGUiOiJncm9lbjEiLCJjYXB0aW9uIjoiIiwiYWx0IjoiIiwiZGVzY3JpcHRpb24iOiIifQ==”]
