Oud-kroeguitbaters Jos en Henny Davina vieren 50-jarig huwelijksjubileum én het leven

‘Als je een ‘loempia Jos’ bestelt bij de Chinees in het dorp, weten ze allemaal wat je bedoelt’

NIEUW-RODEN – Jos en Henny Davina zijn een begrip in Nieuw-Roden. Jaren hebben ze daar tapperij/café Davina gerund en afgelopen donderdag 19 mei vierden ze dat ze 50 jaar geleden in het huwelijksbootje zijn gestapt. Het echtpaar blikt samen met De Krant terug op de mooie jaren.

Het hele huis van het echtpaar werd versierd om dit prachtige jubileum te vieren. Henny vertelt: ‘We moesten de gordijnen sluiten van de kinderen. Dit heeft wel twee uren geduurd. Toen we ze weer openden was de voorkant van het huis helemaal versierd.’ Het paar mag ook wel even goed in het zonnetje gezet worden. 50 jaar is natuurlijk niet niks. Jos: ‘Mijn broer werkte vroeger bij de gevangenis in Veenhuizen. Hij woonde toen naast Henny. Ik kwam dan graag op visite, want ik had eigenlijk een oogje op haar. Uiteindelijk kwam ik steeds vaker langs en groeide het contact. Ik zat er alleen mee dat de afstand tussen ons zo groot was. Daarom zocht ik in Norg naar een baantje in de horeca om dichterbij elkaar te zijn. Dat contact werd natuurlijk steeds mooier en uiteindelijk trouwden we en verhuisden we samen naar Almelo. We hebben samen in het oosten ook een hele poos in de horeca gewerkt, maar zijn uiteindelijk weer teruggegaan naar de roots van Henny in het noorden.’

In het oosten van het land heeft het paar jaren een discotheek gerund. ‘Toen we met de discotheek begonnen kwamen daar gemiddeld zo’n zevenhonderd man op een avond. Maar in de eindfase waren dit er zo’n achttienhonderd. De zus van Henny had een kapsalon in Nieuw-Roden en belde of het ons niet leuk leek om daar een café te beginnen. Het leukste is natuurlijk om een café te beginnen op een plek waar je weinig mensen kent. Anders komen je vrienden en zien ze het als ‘hun café’. De uitdaging is veel groter als je begint met vreemden en zelf een klantenkring opbouwt’, zegt Jos. Dat is in die jaren goed gelukt. Henny: ‘Iedereen was altijd heel erg betrokken. Zowel het personeel als de klanten. We hebben lang met Marianne en Lena gewerkt. Daar kon je alles aan overlaten, dat was hartstikke fijn. Met kerst bijvoorbeeld. Dan kwamen veel vaste klanten langs om te helpen met het ophangen van de kerstversiering. Bij het afscheidsfeest van onze kroeg in 2015 hebben we ook veel aan onze klanten gehad. Na het feest sliepen Jos en ik uit tot 10.00 uur. Toen we aankwamen bij de kroeg was een hele ploeg al bezig om de kroeg leeg te halen en stond de koffie klaar.’

Er is een hoop gebeurd in al die jaren. Jos: ‘We organiseerden van alles in de kroeg. Bijvoorbeeld veel fietstourtochten, daar deden vaak wel zo’n tweehonderd man aan mee. Het was één grote familie.’ Henny vult aan: ‘Ik word nog vaak herkend en aangesproken. Eén van mijn mooiste herinneringen was dat we in alle vroegte bij elkaar kwamen om naar de Elfstedentocht te kijken. Dat begon bij het ontbijt, maar het café zat al vol.’ Dochter Monique noemt ook het mastgevecht. Jos legt even uit wat dit precies inhield: ‘Het hele dorp stond toen vol, denk maar gerust aan vierhonderd man. Er was een grote waterbassin met een balk van zo’n acht meter. Deze was ingezeept met groene zeep. Hier moest je dan met een skippybal overheen, terwijl je probeerde de ander er vanaf te slaan. Dit is een van de vele activiteiten die we hebben georganiseerd. We hadden ook vaak livemuziek in het café. Ik herinner me nog dat Piet Veerman kwam optreden. Ik was vergeten een voorprogramma te regelen en kwam via via bij een schoolbandje genaamd Why Not uit. Die waren zo ongelofelijk goed. Ik weet nog dat Piet zei dat hij wel wat later zou optreden, want hij genoot nog teveel van het bandje.’

De rijke geschiedenis heeft ervoor gezorgd dat Jos en Henny erg bekend zijn in het dorp. Jos herinnert zich nog een leuke anekdote. ‘Er kwam ooit een klant bij mij met een recept voor een loempia met babi pangang. Door de saus was de korst helemaal zacht geworden, wat zorgde voor een aparte smaak. Als je een loempia Jos bestelt bij de Chinees in het dorp, weten ze allemaal dat je zo’n loempia bedoelt. Het hangt ook op een bord achter de bar.’

Het echtpaar heeft elkaar altijd al goed aangevuld. ‘We laten elkaar vrij en vullen elkaar aan. Dat gaat verder dan alleen wij met z’n tweetjes. Dat geldt voor de hele familie. Je kinderen en kleinkinderen zijn je alles. Ze maken ons gelukkig’, zegt Henny terwijl ze een traantje wegpinkt. Ook Jos raakt emotioneel: ‘Als je zo over je verleden praat, besef je hoe goed je het hebt. De kleinkinderen zijn ons lust en leven.’ Het was altijd traditie dat dochter Monique op de nacht van Kerstavond naar Eerste Kerstdag bij haar ouders overnacht, inmiddels heeft kleindochter Nina deze traditie weer overgenomen. ‘Opa staat elk jaar bovenaan de trap en dan fluit hij Stille Nacht’, vertelt ze. Het is duidelijk dat het een familie is die veel om elkaar geeft. Het echtpaar doet tegenwoordig nog alles samen, van de boodschappen tot aan leuke weekendjes weg. Een tevreden bestaan, volgens hen. Het jubileum werd uiteraard nog goed gevierd, onder andere door een tripje naar Phantasialand en een cadeau van de kinderen. Een bronzen levensboom met het portret van het echtpaar, de kinderen, de aangetrouwde familie en de kleinkinderen.