Plaats: gemeentehuis, Roden

Plaats: gemeentehuis, Roden
Datum: 1 oktober
Tijd: 14.00 uur

RODEN – Hij kwam met applaus de raadzaal binnen en verliet diezelfde ruimte anderhalf uur later onder een nóg groter applaus. Hans van der Laan. Burgemeester af. Zijn tijd zit er op. Maandag al vertrekt hij naar Australië, naar z’n dochter. Voor langere tijd. Het kan nu. Donderdagmiddag werd op grootse wijze afscheid genomen van een bijzondere burgemeester, in de raadzaal (vol) en in de Pompstee (bomvol).

De raadzaal zat dus tjokvol. Vol familie, vrienden pers, (oud) collega’s en allerlei steun en toeverlaten. Sprekers? Jazeker. Genoeg. Jos Heymans bijvoorbeeld, burgemeester van Weert. Hij vertelde over de avonturen van Hans en het Nederlands Burgemeesters Elftal, een elftal dat Hans zelf oprichtte en waarmee hij liefst 520.000 bijeen speelde voor de Leprastichting én waarmee hij bijvoorbeeld een reis naar Suriname maakte. In Paramaribo zat Hans op de stoel van Desi Bouterse. Daar zijn foto’s van. Dat u dat even weet.

Ook Cees Bijl, burgemeester van Emmen, kwam aan het woord. Bijl sprak namens de burgemeesterskring ook al lovende woorden over Van der Laan. Over zowel de bestuurder als de mens. Zoals eigenlijk iedereen dat donderdagmiddag deed. Want niets dan lof viel de ex-burgervader ten deel. Leuk was zeker ook het optreden van de heren Kwetterlo en Brummel, ook wel bekend als Doornbos en Kemkers. En wat te denken van de speech van Hendrik Smeenge, de man die het meest opzag tegen zijn praatje. Waarom? Omdat Hendrik niet zo heel vaak in het openbaar spreekt. En hoewel wat minder vloeiend dat de andere sprekers, kwam de boodschap van Hendrik- die namens de raad sprak- recht uit z’n hart. Van Hendrik kreeg Hans overigens ook een rode zakdoek. Had ie nog niet.
Henk Kosters, wethouder en de komende maand eerste burger van Noordenveld, sprak ook al mooie woorden. Datzelfde gold ook voor Commissaris van de Koning Jacques Tichelaar. Hoewel Fries bleek hij bijzonder ad rem en speelde hij vilein in op de speeches die hem vooraf gingen. Ook een kunst. Veel gehoorde woorden? Mensenmens. Groninger. Kort. Humor. Harde werker. Netwerker. Sociaal betrokken. Iedereen kon zich daar in vinden. Want dat was Hans. Wat hij in twee woorden kon zeggen, deed hij nooit in drie zinnen. Kwetterlo zou er een voorbeeld aan kunnen nemen. Of Brummel.
Uiteraard was het laatste woord voor Van der Laan zelf. En ook zijn (waarschijnlijk) laatste speech in de raadzaal ging des Hans. Improviserend. Kwinkslagje hier, boodschapje daar. Hij sloot zijn imposante carrière als bestuurder waardig af. En toen? Toen gebeurde het. Hans omhelsde zijn Wilma. Wat onhandig, maar toch. Even was Hans van de kook. Liet ie z’n gevoelens en emoties de vrije loop. Er was geen traan te zien, slechts de ooghoekjes leken wat vochtig. Eerder op de dag waren er wel tranen. In De Hullen, waar Hans lunchte met het gemeentepersoneel. Chocolademelk met champagne. Broodje kroket. Lekker basic. In de Hullen vloeiden wel tranen. Omdat hij zich toen besefte dat hij de mensen waarmee hij al die jaren gewerkt had, los moet laten. En hoewel iedereen die Hans een beetje kent weet dat hij een emotioneel mens is, liet hij het nu ook zien. Hij liet de traantjes de vrije loop. En hoe gek het ook klinkt: dat was mooi. In de Pompstee was het daarna gigantisch druk. De Pompstee was te klein. Heel Roden leek uitgelopen om Hans - ondanks een ‘verbod’- even de hand te schudden of hem een schouderklopje te geven. Kinderen van de basisscholen zongen Hans toe, die stoïcijns een cassisje dronk en praatjes maakte. Die heel veel presentjes kreeg en vrijdag wakker werd met een lamme schouder van alle schouderkloppen en klopjes. Het tijdperk Hans van der Laan is voorbij. Het is nu aan Klaas Smid. Hem wacht een loodzware erfenis.